«Τα Μούτρα» συμβαίνουν τη νύχτα. Τσαμπουκαλεμένα ατίθασα αγόρια (το αλκοόλ φτιάχνει εκρηκτικό μίγμα με την τεστοστερόνη), μεθυσμένα, προκλητικά κορίτσια που άλλον γουστάρουν, άλλος τις θέλει και μ’ άλλον είναι, συν όλα τα είδη της ανθρώπινης ράτσας: απ’ τον ξελιγωμένο σαλιάρη – που επιδεικνύει το πούρο και το Armani για να χτυπήσει καμιάν αδέσποτη γκόμενα, μέχρι τον πιτσιρικά που ψάχνει, ψάχνεται και τον ψάχνουν οι δικοί του. Απ’ την ψαρωμένη φοιτήτρια που βγήκε με το ζόρι να διασκεδάσει με τις φίλες της, μέχρι τη fifty-plus κούγκαρ με το αχόρταγο μάτι και τα τρία κολάν για να μη φαίνεται η χαλάρωση…

Σ’ αυτό το μεταμεσονύχτιο τσίρκο (μπομπάτο αλκοόλ, μπιτάτη μουσική και μοδάτη αμφίεση) οι φουσκωτοί στην πόρτα (τα τέσσερα «Μούτρα»), προικισμένοι πέραν των άλλων και με υποκριτικό ταλέντο (ξεχωρίσαμε τους Φάνη Μουρατίδη και Δημήτρη Μακαλιά ), παίζουν όλους αυτούς τους ρόλους για να μας δείξουν τι συμβαίνει, όταν εμείς οι «ξενέρωτοι» πέφτουμε για ύπνο, την ώρα που μετεωρίζονται σε σκυλομπαράκια και νυχτοπερπατήματα περιωπής κάποιοι εκατοντάδες «άκρισοι» (νέα λέξη: οι εκτός κρίσης, όχι Τελικής και Θείας, αλλά ντόπιας, ελληνικής με τη βούλα) κροίσοι και οι χλιδάνεργοι (σε περιόδους κρίσης το λεξιλόγιο εμπλουτίζεται. Χλιδάνεργος: ο νυν άνεργος, που του ΄χουν μείνει τα κοστούμια αμανάτι)

«Τα Μούτρα» του Τζον Γκόντμπερ, σε σκηνοθεσία Κων. Αρβανιτάκη, παίζονται στο θέατρο ΧΩΡΑ, με τους Φ. Μουρατίδη, Σ. Πάτσικα, Δ. Μακαλιά και Κ. Γιαννακόπουλο σε πολλαπλές εναλλαγές ρόλων: από τη φανατική θαυμάστρια του Σάκη (στη σκηνή του Volcano, αλλά και της Επιδαύρου) μέχρι τον 18αρη που ορκίζεται όχι στον προπολεμικό «λόγο τιμής», αλλά στον «Αη Phone»! Παρότι το δεύτερο μέρος της παράστασης ωχριούσε μπροστά στη δυναμική του πρώτου, το αποτέλεσμα είναι μια γιορτή, αλλά ταυτόχρονα και προειδοποίηση: πού βαδίζομεν κύριοι; Τελικά όποιος βράδυ περπατεί, τι πατεί και τι κρατεί;… Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι στο κοινό αναγνώριζες σχεδόν όλους τους χαρακτήρες του έργου. Ετσι είναι: «μούτρα» υπάρχουν πολλά, «μούρες» όμως, λίγες.

Νόρα Ράλλη