Του Γιώργου Σταματόπουλου

Η μελέτη του Μελέτη Η. Μελετόπουλου με τίτλο «Κοινοτισμός» και υπότιτλο «Το έργο του Κωνσταντίνου Καραβίδα και οι συγγενείς προσεγγίσεις», Εναλλακτικές Εκδόσεις, είναι μια «κατάσταση» που ανήκει στη σφαίρα της επιστήμης και όχι της εξουσίας.

Λέει ο συγγραφέας ότι, σύμφωνα με τον Καραβίδα, το ελληνικό πρόβλημα είναι βαθύτερο από πολιτικό ή ηθικό, είναι ζωικό και σύνθετο. Τι σημαίνει αυτό; Πώς ερμηνεύεται; Αφ΄ ενός -λέει- είναι προϊόν του σχεδόν αναρχικού χαρακτήρα των Ελλήνων και αφ΄ ετέρου του κοινωνικότατου ανθρωπισμού τους.

Το εξηγεί αυτό το αυθαίρετο ως εξής: ο ατομικισμός των Ελλήνων συνάδει με τον κατακερματισμό του τοπίου και της φύσης. Κάτω από τον ελληνικό ήλιο δεν υπάρχει ούτε μία ημέρα που να μην είναι θεωρητικά και πρακτικά αυτάρκης.

Εντάξει. Αυθαίρετες ερμηνείες, γίνονται όμως η αφορμή να βγουν στο φως ξετσίπωτα, οι απωθημένες στο ανήλιαγο βάθος του ασυνειδήτου οι εγκλωβιστικές αναθυμιάσεις του μικροαστικού εγώ όλων των Νεοελλήνων. Φανερώνεται το εγώ ως η μεγίστη ουσία του προβλήματος των Ελλήνων, παραμερίζοντας, όμως, έτσι τις μεγάλες ταξικές ανισότητες που προκαλεί η ιταμή εξουσία. Συμφωνώ εν μέρει ότι ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της ελληνικής ιδιοπολιτείας είναι η αντιμετώπιση αυτού του εγωισμού, μη φύγει όμως από την προσοχή μας ότι οι κοινωνικές σχέσεις (έχθρες, φιλίες) αναπτύσσονται κάτω από την επιβολή μιας τάχα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μιας κατ΄ επίφασιν δημοκρατίας.

Αυτή η άθλια δημοκρατία του 21ου αιώνα στην Ελλάδα αρνείται την παραμικρή προσαρμογή που απαιτείται για την κατανόηση του διπλανού μας, οδηγεί σε ρηχότητα και επιπολαιότητα και εντέλει σε αντιδημοκρατική συμπεριφορά, δηλαδή στον φασισμό. Ο φασισμός είναι αδαημοσύνη, κακία, ανεπάρκεια, μίσος για όσους ξεχωρίζουν, ζηλοφθονία και λοιπές μνησίκακες εγκληματικές ψευτιές. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η ελληνική κοινωνία είναι απολίτιστη, αγράμματη, αδαήμων και ας ζει σ΄ ένα θαύμα της φύσης, σ΄ ένα παραλήρημα φυσικής ομορφιάς, σε μια λεπτόγαιη ανατριχίλα, σε μια παράδοση αντίστασης και αλληλεγγύης. Ενα ελκυστικό παράδοξο είναι τούτη η χώρα. Από τη μια απίστευτες γεωμορφολογικές συγκινήσεις και από την άλλη μετριότητες που συνασπίζονται διότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την ομορφιά, τη συνύπαρξη. Κενότητα σκέψης, πώρωση, ασυνειδησία, ιδού τι μας καθορίζει (μα, πολλούς εξ ημών…).

Τσαπατσούληδες και συμφεροντολόγοι, ημιμαθείς και ανεύθυνοι, έτοιμοι να δωσιλογήσουν για να ικανοποιήσουν την ανασφάλειά τους και τον επαρχιωτισμό τους προκειμένου να αποκρύψουν την ανεπάρκειά τους, τη φτωχή συνείδηση, το μικρό τους σθένος. Ας βγουν λοιπόν στα μπαλκόνια της αγοράς (της TV) όσοι έχουν ενστάσεις και αντιρρήσεις και ας αρθρώσουν το μέλλον τούτου του ταλαίπωρου τόπου για τον πολιτισμό του οποίου κόπτονται. Οι θρασείς. Οι θρασύδειλοι, μάλλον. Αλλά περισσότερα για το βιβλίο σ΄ ένα επόμενο σημείωμα. Αρκεί να προλάβουμε (να διαβάσουμε…)

[email protected]