Η έναρξη της χριστουγεννιάτικης, εορταστικής περιόδου όλο και ξεκλέβει μέρες από τον Νοέμβριο. Τα μαγαζιά είναι ο αφέτης. Ο στολισμός κι ο φωτισμός τους δείχνουν ότι πλησιάζουν οι άγιες μέρες και πρέπει να προγραμματίσουμε τα ψώνια μας. Δεν είναι άσχημο να βλέπεις την πόλη στολισμένη, όμως η βιασύνη αυτή δεν οφείλεται σε λόγους καλαισθησίας αλλά στην αγωνία των καταστηματαρχών μη… φαγωθεί ο μισθός Νοεμβρίου. Το γεγονός ότι και όλοι οι χρεωστικοί λογαριασμοί στέλνονται νωρίς δεν έχει να κάνει βεβαίως με καμία αγωνία του κράτους, αλλά με κείνη τη χαιρεκακία τού «έχε τον νου σου, που θες και κουραμπιέδες».

Οι ελπίδες λοιπόν έχουν στριμωχτεί σ’ αυτόν τον μισθό και σε όσους συνανθρώπους μας έχουν απομείνει να τον παίρνουν. Διότι το Δώρο Χριστουγέννων για συνταξιούχους και δημόσιους υπαλλήλους ως γνωστόν πάπαλα. Μόνο στον ιδιωτικό τομέα επισήμως ισχύει, αλλά επειδή η καταβολή του –λέγεται πως– είναι υποχρεωτική, πολλάκις ισοφαρίζεται με τον μισθό του Δεκεμβρίου. Ουσιαστικά ο 13ος και 14ος μισθός έχουν καταργηθεί γενικώς και για όλους – είναι αυτοί οι δύο μήνες που όλες (σχεδόν) οι επιχειρήσεις χρωστούν στους εργαζόμενους. Εχετε ακούσει την ερώτηση «Εσείς πόσους μήνες είστε μέσα;» Ε, σ’ αυτούς τους μήνες πατσίζονται τα δώρα.

Φορτώνονται οι βιτρίνες, χρώματα παντού, χριστουγεννιάτικη μουσική, όλο και κάποιο μικροδωράκι θα αμπαλαριστεί μαζί με την ενοχή ότι κάτι θα μείνει απλήρωτο και την πίεση του ζητιάνου. Αυτή τη μικρή χαρά ένα απλωμένο χέρι μπορεί να σου τη βγάλει απ’ τη μύτη.

Οι ζητιάνοι έτσι κι αλλιώς είναι δυστυχώς πολλοί. Αλλά τις γιορτινές μέρες περισσεύουν και ο στόχος τους ξεκάθαρος – να αγγίξουν την πιο λεπτή χορδή ευαισθησίας που κάποιος τους είπε ότι είναι εθνικοθρησκευτική. Γι’ αυτό άλλος λέει πως είναι Ελληνας και κρατάει ένα διαβατήριο στα χέρια, άλλος λέει πως είναι χριστιανός και έχει κρεμασμένη στο στήθος του μια εικονίτσα του Χριστού ή της Παναγίας. Αλλος πάλι έχει ένα παιδάκι στην αγκαλιά του, άλλος κουτσαίνει κρατώντας μια πατερίτσα δέκα πόντους κοντύτερη απ’ ό,τι θα αναλογούσε στο μπόι του, άλλος… άλλος… «Να λυπάσαι αυτούς που δεν έχουν μάθει να απλώνουν το χέρι», λέει η μάνα μου. Λυτρωτική η υπόθεση ότι πρόκειται για μικροαπατεώνες, βασανιστική η σκέψη ότι είναι βαθιά απελπισμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι.

Νωρίς νωρίς μας αναστάτωσε ο αφέτης…

Σταυρούλα Ματζώρου