^[1]Την ίδια ώρα που η μητέρα πήγαινε την κόρη τους στο μάθημα, ο πατέρας αυτοκτονεί μέσα στο καθαριστήριό του. Δένει μια θηλιά στον λαιμό του και σπρώχνει μακριά το σκαμπό όπου πατάει. Και μένει εκεί ανάμεσα στις σακούλες με τα ρούχα, τα καθαρά και έτοιμα για παράδοση, μέχρι να τον βρει η άλλη του κόρη. Αφήνει πίσω τη γυναίκα του γεμάτη θυμό, ενοχή, πίκρα, απελπισία και χρέη. Να προσπαθεί να εξηγήσει, να αρθρώσει αναπάντητα ερωτήματα: «Δεν είναι ντροπή να μην έχεις λεφτά! Δεν είναι λόγος να πεθάνεις! Εχεις πολύ σοβαρά πράγματα για να πεθάνεις. Για μιαν ιδέα, έναν έρωτα, από γηρατειά, από τροχαίο, από καρκίνο. Εχεις πολλούς άλλους λόγους για να πεθάνεις»… Μένει μόνη να διαχειριστεί την οικογένεια, το περιβάλλον, την απουσία, το βάσανο της μνήμης. Κι όλα αυτά ενώ μπροστά της απλώνεται το φάσμα της ανεργίας, η ανημπόρια να αντιμετωπίσει την ψυχολογία των παιδιών της και τη νέα κατάσταση.

Αυτό είναι το θέμα του πρώτου θεατρικού έργου της Κατερίνας Γιαννάκου που παίζεται στο θέατρο Ολβιο σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, καλογραμμένο και αφιερωμένο εξαιρετικά στη νέα «τάση» της εποχής: τις αυτοκτονίες, απότοκο της οικονομικής κρίσης, μακάβριο τέλος στο προσωπικό αδιέξοδο και τη χαμένη περηφάνια.

Η Ράνια Σχίζα είναι ηθοποιός που αποδεικνύει το ταλέντο, αλλά και την εργατικότητά της όπου κι αν βρεθεί, είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο, στην κωμωδία ή στο δράμα. Και τώρα μας ξαφνιάζει και πάλι ερμηνεύοντας πειστικά έναν δραματικό ρόλο. Στέκεται μπροστά μας μέσα στον τόπο του «εγκλήματος» και η ζωή της «αρχίζει να χορεύει» ανάμεσα στα κρεμασμένα ρούχα του καθαριστηρίου. Η κόρη, η μητέρα, η σύζυγος που δεν δούλεψε ποτέ, αλλά ήταν πάντα δίπλα, η αυτοκτονία, η κατάθλιψη, ο φόβος για όλα, μα κυρίως ο φόβος της λήθης. Ο φόβος μήπως κάποτε καταφέρει να βρει τον τρόπο να ζει χωρίς εκείνον. Γιατί τότε «αυτό που έλεγα σ’ όλη μου τη ζωή, ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, πάει στράφι».

Εφη Μαρίνου