Ολοι οι αγωνιστές και ευεργέτες (Ελληνες και φιλέλληνες), οι επιφανείς πολιτικοί, οι συγγραφείς και ποιητές (Ρωμιοί και ξένοι), οι καθοριστικές ημερομηνίες για τον ελληνισμό αλλά και ό,τι δέντρο και λουλούδι φυτρώνει στα βουνά, στα λαγκάδια και στους κήπους έδωσαν το όνομά τους στους δρόμους μας. Ενας δρόμος όμως τριών χιλιομέτρων ξέφυγε από τον κανόνα και χτύπησε στις πινακίδες του: Οδός Μπάι πας. Γράμματα μεγάλα κι ευανάγνωστα. Δέντρα δεξιά κι αριστερά, με όμορφα παγκάκια, με υπέροχο φωτισμό από φανάρια κομψοτεχνήματα και με ταμπελάκια ανά 500 μέτρα, ώστε να γνωρίζει ο βαδιστής σ’ αυτό το «φυσικό» τεστ κοπώσεως που κάνει πόση απόσταση έχει διανύσει.

Βρίσκεται στο Σοφικό Κορινθίας. Ανάδοχος ο πρώην δήμαρχος Ι. Γκεζερλής που, δίνοντας σ’ έναν μεγάλο δρόμο, που προσφερόταν για περίπατο, το όνομα μιας επέμβασης, θα έκανε τους Σοφικίτες να θυμούνται ότι η επιστήμη έχει βρει τρόπο να σώσει την καρδούλα τους, αλλά μπορούν να το κάνουν και μόνοι τους με το περπάτημα.

Το Σοφικό πολλοί μπορεί να το γνωρίζουν επειδή τους χαιρετά διακριτικά από το πλάι του δρόμου που οδηγεί στην Επίδαυρο. Αλλοι για το Ράντσο του που βρίσκεται σε μια καταπράσινη κοιλάδα 330 στρεμμάτων με ξύλινες κατοικίες στην κλασική αρχιτεκτονική της Αγριας Δύσης και μαγεύει τους επισκέπτες με τις άμαξες και το τρενάκι του. Αλλοι για το πανέμορφο θέατρό του «Β. Ρώτας» που φιλοξενεί προσεγμένες παραστάσεις. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι κατά την Επανάσταση του 1821 αναδείχθηκε σε πρωτεύουσα της Επαναστατικής Κυβέρνησης και τον ρόλο που έπαιξαν οι Σοφικίτες όταν οι οπλαρχηγοί πλακώνονταν μεταξύ τους.

Ενα βιβλίο με την ιστορία του τόπου, λίγη κουβέντα με τους ντόπιους ρητινοσυλλέκτες (που δάκρυ δάκρυ μάζευαν το βιος τους) σε ένα παγκάκι της Οδού Μπάι πας, με παρατημένο το αυτοκίνητο στην αρχή του δρόμου (να περπατήσουμε και λίγο), μακριά από φάρμακα και γενόσημα, υποβρύχια και μίζες, μοιάζει καλή απόδραση. Ετσι δεν είναι;

Σταυρούλα Ματζώρου