^[1]Μάρτυρες περιέγραψαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις καταστροφές και τους τραυματισμούς που προκάλεσαν αστυνομικοί στα γραφεία του «Δικτύου», στα Εξάρχεια, το 2010

Της Κατερίνας Κατή

^[2]Σε ένα ακροατήριο γεμάτο από αλληλέγγυους/ες στα μέλη του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, μπαίνει σήμερα στην τελική της ευθεία, με την αγόρευση του εισαγγελέα της έδρας, η δίκη των εννέα ανδρών της Ομάδας Δέλτα που κατηγορούνται ότι είχαν εισβάλει αναίτια στα γραφεία του Δικτύου, προκαλώντας καταστροφές και τραυματισμούς μελών του.

Το σκηνικό της βίας, που περιελάμβανε μηχανοκίνητη επέλαση, επίθεση με κλομπ, εισβολή, βανδαλισμούς και πάνω απ’ όλα ξυλοδαρμούς και σοβαρούς τραυματισμούς μελών του Δικτύου, στήθηκε στις 5 Μαΐου 2010, ημέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, ένα από τα πιο μαζικά των τελευταίων δεκαετιών. Στο περιθώριο, δυστυχώς, εκείνης της διαδήλωσης, έγινε ο εγκληματικός εμπρησμός της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου.

Φωτογραφικές αποδείξεις

Υπό το σοκ της τραγωδίας με τους τρεις νεκρούς, ο κόσμος διαλύθηκε, αλλά το απόγευμα, κι ενώ επικρατούσε σχετική ηρεμία στα Εξάρχεια, άνδρες της Ομάδας Δέλτα πέρασαν από την οδό Τσαμαδού, σταματώντας μπροστά στον αριθμό 13, όπου βρίσκονται τα γραφεία του Δικτύου και το Στέκι Μεταναστών. Χωρίς προφανή αφορμή, όπως υποστήριξαν στην ακροαματική διαδικασία οι μάρτυρες κατηγορίας, εισέβαλαν στον χώρο των γραφείων, έσπασαν πόρτες και τζάμια κι επιτέθηκαν σε παρευρισκόμενα μέλη του Δικτύου, τραυματίζοντας σοβαρά μια κοπέλα. Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, της αποδεικτικής διαδικασίας, προσκομίστηκαν φωτογραφικό υλικό και ιατροδικαστικές εκθέσεις για την τεκμηρίωση των μαρτυριών σε βάρος των κατηγορούμενων αστυνομικών, σε πρόσωπα των οποίων θύματα της επίθεσης αναγνώρισαν τους δράστες.

Σύμφωνα μάλιστα με τους μάρτυρες-θύματα που περιέγραψαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα διαδραματισθέντα, επρόκειτο για μια στοχευμένη εισβολή, η οποία συνδέεται και με την πεποίθηση ατιμωρησίας που έχει δημιουργηθεί για τις δυνάμεις καταστολής, η οποία έχει οδηγήσει πλέον σε έναν διεσταλμένο κύκλο αστυνομικής βίας.

Απόλυτα ενδεικτική των γεγονότων είναι η καταγγελία τους από τον γραφίστα Ηλία Τζουρά, μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών και θύματος της επίθεσης.

«Οι αστυνομικοί της Ομάδας», αφηγείται, «ανέβηκαν με τις μηχανές στον πεζόδρομο από την πλευρά της πλατείας Εξαρχείων, μαρσάροντας με θόρυβο και οδηγώντας με πολύ μεγάλη ταχύτητα, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο να παρασύρουν κάποιους από τους λίγους ανθρώπους που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην Τσαμαδού. Στην είσοδο του κτιρίου με χτύπησαν με κλομπ, μπουνιές και κλοτσιές, παρά το ότι τους φώναζα ότι αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας. Αφού εισέβαλαν στο κτίριο, χτύπησαν μέλη του Δικτύου, ενώ ένας από αυτούς έσπασε με το κλομπ του την τζαμένια εσωτερική πόρτα, προκαλώντας σοβαρό τραυματισμό σε μια κοπέλα που βρισκόταν εκεί.

^[3]»Εσπασαν γυάλινες προθήκες βιβλιοθηκών, έσκιζαν και πέταγαν κάτω ό,τι έβρισκαν σε ράφια και γραφεία, έβριζαν χυδαία και ρατσιστικά Ελληνες και μετανάστες, έβγαζαν και πέταγαν στον πεζόδρομο πανό και σημαίες του Δικτύου, τα οποία ποδοπατούσαν και προσπαθούσαν να τα σπάσουν ή να τα σκίσουν. Φεύγοντας, μάλιστα, πήραν μαζί τους ως λάφυρο και μια σημαία του Δικτύου και απομακρύνθηκαν κορνάροντας ρυθμικά, όπως οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων μετά από νίκη της ομάδας τους!»

«Πιστεύω», καταλήγει ο κ. Τζουράς, «ότι στόχος τους ήταν η αποστολή ενός σαφούς μηνύματος τρομοκράτησης σε όσους εξακολουθούν να αντιστέκονται στις πολιτικές εξαθλίωσης της κοινωνίας και θεωρώ ότι το δικαστήριο οφείλει να καταδικάσει αυτή την γκανγκστερικού τύπου επίδειξη ακραίας βίας και αυταρχισμού, ειδικά από τη στιγμή που προέρχεται από έναν επίσημο μηχανισμό, του οποίου η αποστολή υποτίθεται ότι είναι η προστασία της ασφάλειας και της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών». Μάλιστα οι μάρτυρες και μηνυτές των αστυνομικών χαρακτηρίζουν τις απολογίες τους «μνημείο θρασυδειλίας», καθώς προσπαθούν -όπως επισημαίνουν- «να εμφανιστούν σαν θύματα δικής μας επίθεσης (σ.σ. υποστήριξαν ότι δέχτηκαν επίθεση από ομάδα κουκουλοφόρων) παρ’ όλο το συντριπτικό γι’ αυτούς φωτογραφικό υλικό, ισχυρίζονται ότι δεν μπήκαν στο κτίριο, αλλά τις καταστροφές και τους τραυματισμούς τα προκαλέσαμε μόνοι μας για να συκοφαντήσουμε την αστυνομία και “να εξασφαλίσουμε το άβατο της Τσαμαδού”!»

Πολιτική σημασία

Γι’ αυτό και πιστεύουν ότι «αν το δικαστήριο αποφασίσει με βάση τα πραγματικά στοιχεία και όχι το κίνητρο της προστασίας του κύρους και της ασυλίας της αστυνομίας», οι κατηγορούμενοι θα κηρυχθούν ένοχοι για τα αδικήματα που τους καταλογίζονται.

Οπως, τέλος, επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνωση του Δικτύου, «το ζήτημα της αστυνομικής επιδρομής στο Δίκτυο έχει ευρεία πολιτική σημασία. Εντάσσεται σε ένα πλαίσιο όξυνσης της κρατικής καταστολής, ιδεολογικής νομιμοποίησης της κρατικής τρομοκρατίας και υιοθέτησης συμμορίτικων λογικών από τα σώματα ασφαλείας – των οποίων η διαπλοκή με τη Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα μόνο μέρος. Αυτή η πορεία προς ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι παράλληλη με τη μνημονιακή καταστροφή του κοινωνικού πλούτου. Η “δημοκρατία του ροπάλου” είναι αναγκαία προϋπόθεση για να επιβληθεί η μαζική εξαθλίωση».

Πλην όμως, καταλήγουν, «δεν πιστεύουμε ότι η κρατική καταστολή αναχαιτίζεται μέσω δικών, αλλά μόνο με μαζικούς μαχητικούς αγώνες για τις ελευθερίες και την ελευθερία».