^[1]Το 1961 ο Μπέκετ εκμυστηρεύτηκε στην Μπρέντα Μπρους, τη Γουίνι του πρώτου ανεβάσματος του έργου του «Ευτυχισμένες μέρες» στην Αγγλία, πώς το εμπνεύστηκε. Σπάνια εξομολόγηση, αφού όχι μόνο δεν απαντούσε στους ηθοποιούς όταν ρωτούσαν τι σημαίνει αυτό ή το άλλο, αλλά εκνευριζόταν: «Σκέφτηκα τι τρομερό πράγμα θα ήταν αν σου απαγόρευαν να κοιμηθείς, κάθε φορά που θα πήγαινε να σε πάρει ο ύπνος να ακούγεται ένα δυνατό καμπάνισμα. Να πετάγεσαι, να βουλιάζεις ζωντανός στο γεμάτο μυρμήγκια χώμα. Ο ήλιος να λάμπει αδιάκοπα, μέρα και νύχτα, να μην υπάρχει σκιά, ούτε ένα δέντρο, τίποτα… Να μην έχεις υπάρχοντα, μερικά πράγματα μόνο για όλη σου τη ζωή. Σκέφτηκα ποιος θα μπορούσε να το υπομείνει αυτό, μάλιστα τραγουδώντας. Μονάχα μια γυναίκα».

Η γυναίκα που υπομένει επιτυχώς τη δοκιμασία της Γουίνι στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου) είναι η Ναταλία Τσαλίκη. Η Λίνα Ζαρκαδούλα σκηνοθετεί ακολουθώντας με συνέπεια τις μπεκετικές οδηγίες μέσα στο ενδιαφέρον σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη. Κατά τον συγγραφέα, το ανέβασμα του έργου δεν αφορά κυρίως το χτίσιμο του χαρακτήρα ή το συναισθηματικό βάθος του ρόλου. Ζητάει κατάκτηση ρυθμού, οι χειρονομίες να ακολουθούν τη μουσικότητα της φωνής. Τα λόγια να προφέρονται με ακρίβεια μετρονόμου. Η ροή, ο τόνος, οι αντιστίξεις, τα μοτίβα, οι επωδοί («Καθόλου καλύτερα, καθόλου χειρότερα, καμιά αλλαγή», «για να χρησιμοποιήσω την παλαιά έκφραση», «άλλη μια ευτυχισμένη μέρα») να συνθέτουν μια σκηνική παρτιτούρα όπου ο άνθρωπος διαπραγματεύεται την ύπαρξή του.

Ενα λευκό τοπίο αγκαλιάζει τη Ναταλία Τσαλίκη, πρώτα μέχρι τη μέση κι αργότερα ώς τον λαιμό. Μονολογεί ασταμάτητα μέσα σε μια έρημη χώρα, σ’ ένα καμένο τοπίο, σ’ έναν κόσμο χωρίς χρόνο, χωρίς τέλος. Προσεύχεται, νοσταλγεί, γαντζώνεται από την καθημερινότητα («ποιας μέρας;»), από τα φθαρτά μικροπράγματα που βγάζει ένα ένα από την τσάντα της. Το κουδούνι υπαινίσσεται κάτι που πρέπει ν’ αρχίσει, ενώ εκείνη μετεωρίζεται ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Θυμάται, αγωνιά, ξεχνάει, γελάει, ειρωνεύεται, χλευάζει, απορεί. Συνομιλητής της ο αθέατος Γουίλι (Δημήτρης Κανέλλος) που σούρνεται αθόρυβα μέσα στην τρύπα του. Μέχρι να χαθούν κι οι δύο στο βάθος του χρόνου.

Εφη Μαρίνου