Του Τάσου Παππά

Το ενδιαφέρον που δείχνουν τα μέσα ενημέρωσης για τις διεργασίες στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ είναι αντιστρόφως ανάλογο του εκλογικού μεγέθους και της επιρροής που έχει αυτό το κόμμα στην ελληνική κοινωνία. Η αρθρογραφία πυκνή και οι παρεμβάσεις των στελεχών της συχνές. Κι όμως, δημοσκοπικά η ΔΗΜΑΡ κινείται στο όριο της κοινοβουλευτικής επιβίωσης. Γιατί, λοιπόν, αυτή η προτίμηση; Δεν πρόκειται για συνωμοσία. Απλώς, η ΔΗΜΑΡ είναι, όπως λέγαμε σε παλιότερο σημείωμά μας, μια πολύφερνη νύφη. Τη θέλουν στη Νέα Δημοκρατία για να διευρυνθεί η βάση νομιμοποίησης της ασκούμενης πολιτικής. Τη θέλουν στο ΠΑΣΟΚ για να βοηθήσει στη δημιουργία ενός μετωπικού σχήματος της Κεντροαριστεράς που θα διεκδικήσει έδρες στην Ευρωβουλή. Τη θέλουν (όχι όλοι) στον ΣΥΡΙΖΑ για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις ότι πορεύονται χωρίς συνομιλητές.

Το φαινόμενο των κομμάτων-μπαλαντέρ δεν είναι ελληνικό. Στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή υπάρχουν πολλά τέτοιου τύπου σχήματα. Επιβιώνουν -άλλοτε λάθρα, άλλοτε αξιοπρεπώς- επιλέγοντας συνεταίρους. Οπου το πολιτικό σύστημα ορίζεται από δύο κεντρικούς πυλώνες, κόμματα σαν τη ΔΗΜΑΡ συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον. Η σχέση είναι ετεροβαρής και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν καθορίζουν αυτά την ποιότητα της πολιτικής συμφωνίας με τον μεγάλο εταίρο, αλλά βολεύονται με κάποια προγραμματικά ψίχουλα και, κυρίως, με θέσεις εξουσίας. Ζουν με αναπνευστήρες και τεχνική υποστήριξη. Χωρίς αυτά είναι καταδικασμένα να περιθωριοποιηθούν.

Στο επικείμενο συνέδριό της η ΔΗΜΑΡ καλείται να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Οποια κι αν είναι η επιλογή, θα υπάρξουν προβλήματα. Ενδεχομένως, τόσο σοβαρά που θα απειλήσουν τη συνοχή της. Για την ώρα, και η άποψη που θέλει επιστροφή στην κυβέρνηση και συμμετοχή στη διαδικασία συγκρότησης της Κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και η άποψη που προτείνει διάλογο και συνεννόηση με τη ριζοσπαστική Αριστερά είναι μειοψηφικές. Η συνύπαρξή τους κάθε άλλο παρά ειρηνική είναι. Στην αντιπαράθεση για το ποια πλευρά θα κατισχύσει χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα. Δίκες προθέσεων, υπαινιγμοί, δηλητηριώδεις διαρροές και βεβαίως αυθαίρετες ερμηνείες για τις ιδρυτικές αρχές του κόμματος. Η ηγεσία προσπαθεί να παίξει συνθετικό ρόλο, κερδίζοντας χρόνο και πετώντας την μπάλα στην εξέδρα. Ετσι όμως δεν θα αποτρέψει τη σύγκρουση. Απλώς θα την καθυστερήσει. Οι αντιθέσεις για το ποια πρέπει να είναι η πορεία της ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Σύντομα η ζωή θα ζητήσει απαντήσεις.