Του Τάσου Παππά

Η επιδρομή της κυβέρνησης στα ακίνητα είναι μια αναγκαστική επιλογή. Είναι και εύκολη, με την έννοια ότι μπορεί να τα βρει και να τα χαρατσώσει. Δεν κρύβονται, δεν μετακινούνται. Είναι αναγκαστική επιλογή γιατί αυτή η κυβέρνηση -όπως και οι προηγούμενες- απέτυχε να εντοπίσει άλλες πηγές εσόδων. Και απέτυχε, όχι γιατί προσπάθησε και δεν τα κατάφερε (σ’ αυτή την περίπτωση θα της αναγνωρίζαμε την καλή πρόθεση), αλλά γιατί δεν ήθελε να θίξει τα διάφορα συμφέροντα -με ονοματεπώνυμο- που βρίσκονται στις λίστες ή καμουφλάρονται στις εξωχώριες εταιρείες.

Ακόμη περιμένουμε να μάθουμε τι ακριβώς έχει γίνει με την περίφημη λίστα Λαγκάρντ. Για το θέμα θα παραπεμφθεί, κατά πάσα πιθανότητα στο Ειδικό Δικαστήριο, ένας πρώην υπουργός Οικονομικών, ένας άλλος πολιτικός παράγοντας (ο κ. Βενιζέλος) κατηγορήθηκε ότι είχε το επίμαχο στικάκι επί ένα χρόνο στο γραφείο του, αλλά το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει βάλει στα ταμεία του ούτε σεντ. Την ίδια στιγμή αγνοείται η τύχη της λίστας Λιχτενστάιν, ενώ οι υποθέσεις των εμβασμάτων και των εξωχώριων εταιρειών καρκινοβατούν. Δεν είναι ζήτημα διαχειριστικής ανεπάρκειας. Απλώς δεν υπάρχει η πολιτική βούληση.

Είναι η πρώτη φορά; Οχι φυσικά. Από τη στιγμή που η χώρα μπήκε στα μνημόνια βλέπουμε στις οθόνες μας το ίδιο έργο. Δεν είναι τυχαίο ότι στο μόνο πεδίο που οι κυβερνήσεις επέδειξαν εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα ήταν σ’ αυτό που είχε να κάνει με τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα, τους φόρους και τα εργασιακά δικαιώματα. Ακόμη και οι τροϊκανοί αγανάκτησαν με τις κακές επιδόσεις του κρατικού μηχανισμού στο μέτωπο της φοροδιαφυγής. Εφτασαν στο σημείο να χλευάζουν την ελληνική διοίκηση επειδή δεν μπορεί να περιορίσει τη φοροδιαφυγή των πλουσίων. Δεν πολυσκοτίστηκαν βεβαίως, αφού αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πληρώνει το ελληνικό κράτος τις υποχρεώσεις του προς τους δανειστές. Λαφυραγωγούς εκπροσωπούν, όχι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Και το κράτος, φρόντισε να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά. Εκοψε μισθούς, μείωσε συντάξεις, εξαφάνισε επιδόματα, φορολόγησε τα πάντα, βυθίζοντας την οικονομία στην ύφεση και την κοινωνία στην ανεργία και τη φτώχεια.

Τώρα, οι άνθρωποι που υποχρέωσαν την πλειονότητα των πολιτών να ζει σε συνθήκες ανασφάλειας και απόγνωσης, χωρίς ελπίδα και προοπτική, μας λένε ότι προτιμούν να πέσουν μαχόμενοι και υποδύονται τους σκληρούς απέναντι στην τρόικα. Μα, όταν έπρεπε να δώσουν τη μάχη, το έβαλαν στα πόδια. Στην πρώτη φάση απλώς υπέκυψαν άνευ όρων στις λεόντειες συμβάσεις που τους έφεραν οι δανειστές. Αυτονόητο. Το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Στη συνέχεια, όταν έπρεπε να αναμετρηθούν με τους κομπραδόρους, την κλεπτοκρατία, τον θρασύτατο πλούτο και την πολυπλόκαμη και προκλητική διαπλοκή, επέλεξαν να λουφάρουν. Φυσικό. Είναι οι πολιτικοί ιμάντες τους.