Η Ευγενία Μανωλίδου δηλώνει περήφανη για το στεφάνι της κι έχει κάθε λόγο. Από την ημέρα που πήρε το υπουργείο, τον έχασε το σπίτι τον πεζεβέγκη. Ξεπορτίζει απ’ τα πρώτα χαράματα και κονταροχτυπιέται στα πρωινάδικα. Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, δεν αφήνει τίποτα όρθιο· με μεγάλο θύμα ασφαλώς την Υγεία. Κορόιδο το ’χετε το Τζενάκι-σύζυγο Αδ-όνειδος; Τον ξεφορτώθηκε αυτή και θρονιάστηκε για τα καλά στο δικό μας σβέρκο. Είναι να μη χαίρεται; Ο άλλος υπουργός, ο αδήλωτης Εργασίας -ο Βρούτσης ντε-, δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι κατόρθωσε να βάλει χειρόφρενο στην ανεργία και αρχίζει οσονούπω η αποκλιμάκωση.

Τόσοι μήνες έχουν περάσει, οι δείκτες χτυπάνε κόκκινο, οι εργατοϋπάλληλοι μένουν στον δρόμο έρμαια των πέντε ανέμων, οι άνεργοι μετριούνται σε εκατομμύρια, δουλειά δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα ούτε για χαρτζιλίκι κι αυτός τον χαβά του. Παχύδερμο. Αυτιστικό. Πες πες, κοντεύει πάντως να το πιστέψει κι ο ίδιος. Οι προϊστάμενοί τους, το ζεύγος Αντωνάκη-Μπένι, μας παραμυθιάζουν ότι θα ψελλίσουν το πρώτο «όχι» στην τρόικα για τους πλειστηριασμούς. Και καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια. Συμπεριφέρονται λες και παιανίζουν το προσκλητήριο για το τρίτο αντάρτικο. Εδώ που τα λέμε, το περιλάλητο «όχι» δεν συνιστά ακριβώς κατηγορηματική άρνηση. Κάτι σαν «ίσως» ακούγεται -από εκείνο των μυξοπαρθένων που κοκκινίζουν- και φυσικά σημαίνει «ναι σε όλα».

Τον Απόστολο Χατζηχρήστο ή Σμυρνιωτάκι, από τον γενέθλιο τόπο του, ελάχιστοι τον γνωρίζουν. Ολοι έχουμε σιγοτραγουδήσει, ωστόσο, τα αθάνατα άσματά του. Εζησε προσφυγιά και κατοχή και το έργο του είναι διαποτισμένο απ’ τα σκληρά βιώματα της φτώχειας. «Εξω ο Βοριάς σφυρίζει κι είμαι μοναχός / με σβηστό το μαγκαλάκι μένω ο φτωχός», αρχίζει ένα σπουδαίο του ζεϊμπέκικο, σε στίχους Γιώργου Φωτίδα. «Γύρισε κι άναψε το μαγκαλάκι / όπως μου τ’ άναβες κάθε βραδάκι», εκλιπαρεί την αγαπημένη του στο ρεφρέν.

Απονη, ψεύτρα και δίγνωμη η λεγάμενη αγνοεί τα παρακάλια, οπότε ο παγωμένος ερωτιδεύς προειδοποιεί στο τελευταίο κουπλέ: «Είναι κρύο αυτό το βράδυ πέφτει κι η βροχή / και νεκρό χωρίς μαγκάλι θα μ' εύρουν την αυγή». Τουτέστιν, επικίνδυνο αντικείμενο το μαγκάλι. Σβηστό σε στέλνει από κρυοπαγήματα και αναμμένο απ' τις αναθυμιάσεις. Βάρδα μην ξεπέσεις στην ανάγκη του. Ας όψονται οι δανειστές κι οι ημεδαποί υπάλληλοί τους που μετέτρεψαν τη χώρα σε φουφού. Ο θάνατος της δεκατριάχρονης μαθήτριας στη Θεσσαλονίκη αποτελεί τραγική ήττα για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό και καθώς δεν αντιδρούμε τα επόμενα θύματα βρίσκονται προ των πυλών, αφού δριμύ ψύχος προμηνύεται σε όλη τη χώρα με τραμουντάνες έως 9 Μποφόρ και καταιγίδες στα ανατολικά.

Μετέωρος  [email protected]