Λονδίνο Του Ισαάκ Α. Καριπίδη

«Η υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους» και «η παρουσίαση μιας εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής από αυτήν της λιτότητας» ήταν οι δύο βασικοί άξονες στο κάλεσμα που απηύθυνε ο σκηνοθέτης Κεν Λόουτς για τη δημιουργία ενός αριστερού κόμματος, εδώ στη Βρετανία.

Οπερ και εγένετο. Περίπου 500 άτομα το Σάββατο συγκεντρώθηκαν σε κεντρικό ξενοδοχείο του Λονδίνου και δημιούργησαν το «Left Unity». Την «Ενωμένη Αριστερά» σε ελεύθερη μετάφραση. Αλλωστε όπως υποστήριξαν οι σύνεδροί του, ένας από τους βασικούς στόχους της «νέας ριζοσπαστικής πολιτικής δύναμης» είναι να ενώσει όλες τις αριστερές δυνάμεις της χώρας.

Αν και υπήρξαν πολλές και διαφορετικές απόψεις, διαφωνίες και εντάσεις σε αυτήν την πρώτη συνέλευση, παρ’ όλα αυτά κατά γενική ομολογία το ηθικό των παρευρισκόμενων ήταν εξαιρετικά υψηλό. Το πρώτο επίσημο συνέδριο ορίστηκε για την ερχόμενη άνοιξη, όπου θα ξεκαθαρίσουν οι πολιτικές θέσεις και οι δράσεις του νέου κόμματος.

Η αλήθεια είναι πως χρόνια τώρα δεν υπάρχει καμία δυνατή αριστερή φωνή στη Βρετανία. Οι όποιες μεμονωμένες προσπάθειες έχουν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν ποτέ δεν κατέληξαν σε δύναμη επιρροής. Παράλληλα, οι ραγδαίες αλλαγές στις συνθήκες ζωής των Βρετανών, η υποβάθμιση του «κοινωνικού κράτους» και το ολοένα και αυξανόμενο κόστος διαβίωσης έχουν κάνει σχεδόν επιτακτική την ανάγκη ενός τέτοιου κινήματος. Μια ανάγκη η οποία αποτυπώνεται ακόμη και σε σχετικές δημοσκοπήσεις. Ετσι, όπως παρατηρούν πολλοί αναλυτές, «ο κόσμος όχι απλώς θέλει αλλά δείχνει να χρειάζεται μια εναλλακτική πρόταση».

Στην πράξη, οι θέσεις των δύο μεγάλων κομμάτων, του Συντηρητικού και του Εργατικού, δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου. Στην ίδια γραμμή κινείται και το κόμμα των Φιλελευθέρων Δημοκρατών που συγκυβερνά. Αν και συχνά εκφράζει τις αντιρρήσεις του στις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον, παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να τη στηρίζει. Οπως υποστηρίζει, «σε αντίθετη περίπτωση θα δημιουργηθεί αστάθεια και συνεπώς θα προκύψουν σοβαρότερα προβλήματα στη χώρα».

Το Εργατικό κόμμα αν και ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα ως αριστερό, στη συνέχεια, με στόχο την εξουσία, μεταλλάχθηκε τόσο πολύ ώστε κάποιοι σήμερα το θεωρούν «νεοσυντηρητικό». Μάλιστα όπως λένε «προσεγγίζει ακόμη και αυτό το μοντέλο της Μάργκαρετ Θάτσερ».

Αλλωστε πολλές του πολιτικές επιλογές, ειδικά μετά τον «Τρίτο Δρόμο» του Τόνι Μπλερ, ήταν ξεκάθαρα δεξιές. Είναι χαρακτηριστικό πως η κυβέρνησή του ήταν η πρώτη που επέβαλε δίδακτρα στα βρετανικά πανεπιστήμια, κάνοντας έτσι ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή των φτωχών οικογενειών. Μέχρι τότε η τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν εντελώς δωρεάν. Αξίζει να σημειωθεί πως παραδοσιακά η Αριστερά στη Βρετανία ποτέ δεν πέτυχε να κερδίσει την υποστήριξη μεγάλης μερίδας Βρετανών ψηφοφόρων. Εκτός από κάποιες πολύ σύντομες αναλαμπές στη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας, που κι αυτές οφείλονται κυρίως σε διανοούμενους και ακαδημαϊκούς που θαύμαζαν το μοντέλο της τότε Σοβιετικής Ενωσης, ποτέ το αριστερό κίνημα δεν κατάφερε να ασκήσει επιρροή στα πολιτικά δρώμενα.

Και αυτό γιατί, όπως υποστηρίζουν οι ιστορικοί, «ποτέ δεν βρέθηκε μια δύναμη να “αγκαλιάσει” όλες τις διαφορετικές φράξιες του χώρου». «Πάντα οι αντιθέσεις οδηγούσαν σε ρήξη», λένε χαρακτηριστικά. Απομένει στην «Ενωμένη Αριστερά» να αποδείξει αν μπορεί να τα καταφέρει. Προς το παρόν όλα φαίνονται υπέρ της.

[email protected]