Του Γιώργου Σταματόπουλου

Οι φασιστικού τύπου επιθέσεις που δέχεται από πολιτική και δημοσιογράφους ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης επειδή συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις, αφ’ ενός δείχνουν το «μέγεθος» και τον «πολιτισμό» των επιτιθέμενων, αφ’ ετέρου αναδεικνύουν την κατολίσθηση της πνευματικής ζωής του τόπου. Στο πυρ το εξώτερον λοιπόν το θέατρο, οι εφημερίδες, τα βιβλία, οτιδήποτε δηλαδή απαιτεί κάματο, περισυλλογή, εαυτογνωσία, κριτική, στοχασμό. Ολες τούτες οι έννοιες έχουν εξοριστεί, προτροπάδην σχεδόν, σε χώρους χλεύης, απαξίας, περιφρόνησης, διότι ακριβώς δεν είναι χρήσιμες, ούτε καν χρηστικές για τους θιασώτες της νέας εποχής (στην κόλαση).

Αντλώ από το χθεσινό σημείωμα στην «Εφ.Συν.» της Πέπης Ρηγοπούλου: «Οποιος παίζει θέατρο είναι αυτομάτως ένοχος, μη σοβαρός, άξιος προπηλακισμού, ενώ, προφανώς, οι πολιτικοί, οι εντολοδόχοι τους και οι θεράποντές τους μάς οδηγούν με θανατερή σοβαρότητα στον γκρεμό». Διαβάζω και τη λύπη της (και τη συμμερίζομαι): «Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μας που έχουν καταπιεί και αυτή την προπαγάνδα ερεθιζόμενοι και μόνο από τη λέξη θέατρο». Ολοι θα ‘πρεπε να ντρεπόμαστε, πρωτίστως οι ταγοί μας. Ο πολιτισμός στην κόλαση!

Μπράβο μας, αξίζουμε συγχαρητήρια. Να σκεφτεί κανείς ότι το θέατρο γεννήθηκε μαζί με τη Δημοκρατία, εάν δεν τη γέννησε το ίδιο. Η προβολή στη σκηνή του θυμού και του λόγου μάς φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και τη συνύπαρξη, δείχνει τον αγώνα για προσδιορισμό, αναγνώριση, ομόνοια, ειρήνη.

Η πνευματική ένδεια ενίοτε είναι χειρότερη από την υλική. Και αυτή επικρατεί σήμερα στη χώρα. Η συρρίκνωση του λόγου δίνει τον χώρο της Αγοράς στην εικόνα’ αυτή με τη σειρά της διαμορφώνεται όπως θέλουν επιχειρηματίες μιντιάρχες, που κατασκευάζουν την πραγματικότητα κι εμείς σαν χάννοι βλέπουμε και ακούμε.

Η κατασκευασμένη τούτη πραγματικότητα μεριμνά για την ικανοποίηση μόνο των χαμηλών ενστίκτων, της ακαλλιέργητης γλώσσας, των μουγκρητών του είδους. Και, διάολε, περνάμε μια χαρά όλοι και ας είμαστε ένα βήμα πριν από τα ψυχιατρεία, τις αυτοκτονίες κ.λπ.

Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η τόση αδράνεια της κοινωνίας, η τέτοια μοιρολατρία της; Δεν αντέχεται η πολιτισμική φτώχεια, διότι είναι καθοριστική στην κοινωνική αποδιάρθρωση, στην έλλειψη κοινωνικής συνοχής.

Κάποιος, αξιολογικά ουδέτερος, θα γελούσε με όλα αυτά ίσως, θεωρώντας ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι. Δεν είναι, όμως, έτσι. Υπάρχουν πολλά όμορφα μέσα μας, αλλά ο φόβος, η ανασφάλεια και η συνεπακόλουθη εθελοδουλεία καθιστούν απαγορευτική την εμφάνισή τους. Τα ‘χει αυτά η δόλια η ύπαρξη, γι’ αυτό κι εξουσιάζεται εύκολα, αιώνες τώρα, από τη δειλία της.

[email protected]