Του Τάσου Παππά

Συνεχώς πέφτουμε πάνω στα ίδια πρόσωπα. Το κακό είναι ότι αυτά έχουν αποδειχθεί μοιραία για τη χώρα. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο μίλησε με κολακευτικά λόγια για τις επιδόσεις της ελληνικής κυβέρνησης και έπλεξε το εγκώμιο του Α. Σαμαρά για την επιμονή του στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Μας προειδοποίησε όμως να μη χαλαρώσουμε γιατί ο κίνδυνος δεν έχει περάσει. Ο επίτροπος Χοσέ Αλμούνια [σοσιαλιστής (!) αυτός, ενώ ο προϊστάμενός του Μπαρόζο με προέλευση από τον μαοϊκό χώρο σήμερα είναι νεοφιλελεύθερος με τη βούλα], διαπίστωσε με έκπληξη ότι γνωστοί τραπεζικοί κολοσσοί χειραγωγούσαν για περισσότερο από 25 χρόνια τα επιτόκια της διατραπεζικής αγοράς και μόλις προχθές η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέβαλε πρόστιμα-χάδια.

Να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη σας; Αυτοί οι δύο παράγοντες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας παρακολουθούσαν από κοντά το ελληνικό πρόβλημα – ο Αλμούνια ήταν στο πόστο που κατέχει τώρα ο Ο. Ρεν. Και οι δύο έκαναν τα στραβά μάτια την περίοδο που κυβερνούσε τη χώρα ο Κ. Καραμανλής. Δεν έβλεπαν λαθροχειρίες στη σύνταξη των στατιστικών στοιχείων, δεν εξέφραζαν ανησυχίες για την πολιτική των μαζικών διορισμών στο Δημόσιο, δεν ενοχλούνταν από τον εκτροχιασμό των οικονομικών μεγεθών. Αντιθέτως στήριζαν με νύχια και με δόντια την κυβέρνηση Καραμανλή και τη βοήθησαν να εξασφαλίσει την επανεκλογή της στην αναμέτρηση του 2007. Πώς; Βγάζοντας τη χώρα από την επιτήρηση περίπου δύο μήνες πριν από τις κάλπες (σατανική σύμπτωση), δίνοντας την ευκαιρία στον τότε πρωθιερέα της συντηρητικής παράταξης να εξαγγείλει ότι ήρθε η ώρα να πάμε σ’ έναν κοινωνικό προϋπολογισμό ώστε να αποζημιωθούν οι πολίτες για την περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής που είχε προηγηθεί.

Η χώρα βεβαίως μπήκε ξανά στην επιτήρηση το 2009 -ο εκλεκτός τους έπνεε τα λοίσθια- αλλά αυτό είναι μια μικρή και άνευ σημασίας λεπτομέρεια. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Οι ίδιοι τύποι που στο παρελθόν σφύριζαν αδιάφορα και χαριεντίζονταν με τους υπουργούς Οικονομικών, επιτέθηκαν με σφοδρότητα στη χώρα, κατηγορώντας τις κυβερνήσεις της, που αυτοί υποτίθεται πως επόπτευαν, ότι παραχάραξαν τα στοιχεία, ότι ξεγέλασαν τις αρχές της ευρωζώνης, ότι δεν πήραν κανένα μέτρο για να περιορίσουν την ένταση και την έκταση της οικονομικής κρίσης. Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι κακώς μας επέτρεψαν οι ηγέτες της Ευρώπης να μπούμε στην ΟΝΕ.

Ο ένας (Μπαρόζο) επιβραβεύτηκε παραμένοντας στην κεφαλή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο άλλος (Αλμούνια) απλώς μετακινήθηκε σε διπλανό γραφείο και σήμερα δηλώνει έκπληκτος (ξανά) για ό,τι διέπρατταν ορισμένες από τις μεγαλύτερες τράπεζες στην περιοχή της ευθύνης του. Μην ανησυχείτε όμως, δεν πρόκειται να μείνουν άνεργοι όταν ολοκληρωθεί η θητεία τους. Κάπου θα κουτσοβολευτούν. Τόσες κενές θέσεις αργόσχολων συμβούλων έχουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο. Ετσι μακροημερεύει το σύστημα.