Υποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ευάγγελος Βενιζέλος: «Ενώ πρέπει να επιδείξουμε εθνική ενότητα και κοινωνική συνοχή και να καταδικάσουμε ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία αυτά τα φαινόμενα, παρακολουθούμε άλλη εικόνα».

Φρειδερίκος Νίτσε: «Το θέμα είναι ποιος μιλάει». Πολύ τού πάει του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ η αντιπαράθεση με τη σοφία του μεγαλοφυούς Γερμανού φιλόσοφου, έλα, όμως, που ταιριάζει γάντι στην αμετροέπειά του, απεχθέστερη και απ' αυτήν του εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας. Ας αντιληφθούμε οι ψηφοφόροι ότι αυτή τη στιγμή ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. (αλλά και η ΔΗΜΑΡ τού «ναι μεν, αλλά», αλλά ναι!) συγκροτούν τον πιο συντηρητικό χώρο της ιδεολογικής και πολιτικής ζωής του τόπου.

Επειδή το γνωρίζουν αυτό, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι ο ελληνικός λαός τούς αποστρέφεται, χρησιμοποιούν οτιδήποτε άηθες και χυδαίο προκειμένου να πλήξουν την αξιωματική αντιπολίτευση. Εν μέρει το επιτυγχάνουν, με τη βοήθεια, όμως, των κατασταλτικών μηχανισμών και την α-νοησία ενίων του ΣΥΡΙΖΑ που αντιπαρατίθενται στις βολές-κατηγορίες των τριών συγκυβερνώντων, ότι τάχα υποθάλπουν την «τρομοκρατία» και άλλα ιλαρά.

Η κοινωνία όμως καταλαβαίνει, στο βάθος, ότι κύριος υπαίτιος της ασφυκτικής για τους εργαζομένους συνθήκης είναι ο εσμός της συντήρησης, οι τρεις δηλαδή αρχηγοί και οι ορντινάντσες τους.

Να καταδικάσουμε, λέει ο κ. Βενιζέλος, ως πολιτικό σύστημα και κοινωνία αυτά τα φαινόμενα. Μα τι δουλειά έχει το πολιτικό σύστημα με την κοινωνία; Η κοινωνία είναι απούσα θεσμικά απ' αυτό το σύστημα, όπως απόντες είναι και οι πολιτικοί από το κέντρο λήψης αποφάσεων του πολιτικού συστήματος.

Στο τρίπολο πολιτικό σύστημα-αγορά-κοινωνία συμβαίνει το εξής, ευερμήνευτον από τον τελευταίο αδαή: α) Οι πολιτικοί (το υπηρετικό του συστήματος) είναι φερέφωνα της αγοράς. β) Η αγορά (τράπεζες, πολυεθνικές) έχουν επικρατήσει αδιαφορώντας για εθνικές κυβερνήσεις, για εθνικό λαϊκό πολιτισμό, για εθνική ανεξαρτησία και εθνική αξιοπρέπεια (μόνο γέλιο τής προκαλούν τούτοι οι επιθετικοί προσδιορισμοί` ο ένας, τέλος πάντων). Η αγορά ρυθμίζει τα πάντα, αυτοί που κινούν τα νήματα της αγοράς, εννοείται. γ) Η κοινωνία είναι απελπιστικά απούσα, είτε γιατί επικρατεί η ψευδής θεωρία της αντιπροσώπευσής της, υποστηριζόμενη από όλα τα κόμματα, είτε γιατί, θεσμικά, δεν υφίσταται ως όρος στο πολιτικό σύστημα.

Η κατ' επίφασιν δημοκρατία δίνει το δικαίωμα στον πολίτη να νιώθει ελεύθερος μια φορά στα τέσσερα χρόνια (ή οποτεδήποτε ψηφίζει), αλλά κι αυτό είναι ψευδές, αναγνωρισμένο ήδη από τον Ζαν Ζακ Ρουσό.

Πότε, επιτέλους, θα αποφασίσει η κοινωνία (γιατί στο βάθος το γνωρίζει, αλλά λόγω ραθυμίας και βολέματος, αρνείται να το παραδεχτεί) ότι αυτοί που την «αντιπροσωπεύουν» είναι μια δράκα απάτης και παραπλάνησης του δημοκρατικού αισθητηρίου; Ποτέ; Αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Τώρα; Ναι, είναι μια θαυμασία ευκαιρία να γκρεμοτσακιστούν όσοι αερολογούν για την κοινοβουλευτική, τάχα, δημοκρατία.

[email protected]