Του Πέτρου Μανταίου

Ο καθένας έχει την πρώτη μέρα του στις μέσα σελίδες του προσωπικού του ημερολόγιου. Πρώτη μέρα από κάτι που τον σημάδεψε, τον χάραξε για την υπόλοιπη ζωή του. Πρώτη μέρα που φορτώνεται πάλι τον σάκο να συνεχίσει το ταξίδι, με αξεδιάλυτες και ολοένα πιο μπλεγμένες τις απορίες του για τα κρυφά και φανερά του κόσμου. Πώς γίνονται και γιατί γίνονται όλα όσα δεν μπορεί ν’ αντέξει ο άνθρωπος. Και πώς ο κόσμος, ο μέγας, κάποιες στιγμές μικραίνει τόσο που δεν χωράει ούτε τον θυμό σου ούτε τη θλίψη σου.

Πρώτη μέρα και για μένα σήμερα χωρίς την πρώτη ματιά. Από νέος, που νόμιζα και πίστευα και παθιαζόμουν πως είμαι κάποιος. Σαράντα εφτά χρόνια τώρα που έγραφα όπου έβρισκα και ασυντόνιστα. Πιο μετά, στα πολλά χρόνια που δημοσιεύονταν γραφτά μου. Πάντα, όλα αυτά τα χρόνια, είχα τη σιγουριά, την ασφάλεια της πρώτης ματιάς πριν εκτεθώ στο μικρό κοινό μιας συντροφιάς είτε μιας αίθουσας ή στο μεγάλο κοινό μιας εφημερίδας. Μια πρώτη ματιά που γνώριζε και δεν τσιγκουνευόταν τον έπαινο ούτε χαριζόταν όπου έκρινε πως επιβάλλεται αυστηρή κριτική.

Πέρα από τη σύντροφο της ζωής μου, που την έχασα τόσο ξαφνικά που πιο ξαφνικά δεν γίνεται, εκείνο που μου λείπει και με θλίβει περισσότερο, με κάνει αμήχανο μπρος στα μελλούμενα και να νιώθω απροστάτευτος είναι αυτή η πρώτη ματιά που έχασα, μαζί με τις απίθανες σπόντες της και το κρύσταλλο του γέλιου της. Χωρίς αυτήν την πρώτη ματιά επιχειρώ σήμερα, σαν νήπιο, το πρώτο βήμα στον άγνωστο σε μένα κόσμο της πρώτης μέρας μετά… «Παρ’ όλα αυτά», γράφει στην «Κυρία Νταλογουέι» η Βιρτζίνια Γουλφ, από τις αγαπημένες συγγραφείς της Τατίνας, «Παρ’ όλα αυτά, η ζωή είχε τον τρόπο της να προσθέτει τη μια μέρα μετά την άλλη».