^[1]Είναι αδιαμφισβήτητα η πλέον εξαθλιωμένη ομάδα εργαζομένων στον σύγχρονο καπιταλισμό, το προλεταριάτο του 21ου αιώνα. Ο λόγος για τους απλούς εργαζόμενους των αλυσίδων φαστ φουντ (γρήγορου φαγητού) και λιανικού εμπορίου, που εδώ και δεκαετίες ζουν με τους μισθούς τους καθηλωμένους σε επίπεδα πείνας. Προκειμένου να επιβιώσουν οι μισοί και πλέον εξ αυτών καταφεύγουν σε προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, όπως τα κουπόνια σίτισης. Στις συνεχείς εκκλήσεις τους για αύξηση των αποδοχών τους, εργοδότες και πολιτικοί κωφεύουν, κάποιοι μάλιστα εξ αυτών δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι κάτι τέτοιο θα πενταπλασιάσει την τιμή του χάμπουργκερ. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και την περασμένη εβδομάδα χιλιάδες κατέβηκαν –για δεύτερη φορά σε διάστημα 3 μηνών– σε απεργία, σε περίπου 100 πόλεις των ΗΠΑ, διεκδικώντας αύξηση του κατώτατου ομοσπονδιακού ωρομισθίου, από τα 7,25 δολάρια στα 15, αλλά και το δικαίωμα να δημιουργήσουν τα δικά τους συνδικάτα.

Τα αφεντικά τους, όμως, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των εταιρειών στις οποίες δουλεύουν συνέχισαν να ποιούνται την νήσσαν. Σχετική έρευνα που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα εξηγεί το γιατί. Μεταξύ άλλων η έρευνα -την οποία πραγματοποίησε η εταιρεία οικονομικής πληροφόρησης NerdWallet για τις μισθολογικές ανισότητες σε 100 αλυσίδες γρήγορου φαγητού και λιανικής στις ΗΠΑ- έδειξε ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι των 10 μεγαλύτερων εταιρειών κερδίζουν σήμερα 874 φορές περισσότερα από αυτά που κερδίζουν κατά μέσο όρο οι υπόλοιποι κοινοί εργαζόμενοι. Στην κορυφή της σχετικής λίστας βρίσκονται οι επικεφαλής των McDonald’s και Starbucks, οι οποίοι κερδίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ πάνω από 9.200 δολάρια την ώρα -ποσό που είναι 1.000 και πλέον φορές μεγαλύτερο σε σχέση με το αντίστοιχο μέσο ωρομίσθιο των συναδέλφων τους στις πωλήσεις. Για να καταφέρει μάλιστα ένας απλός υπάλληλος των McDonald’s να κερδίσει αυτά τα οποία κερδίζει σε 60 λεπτά ο διευθύνων σύμβουλος της ίδιας αλυσίδας θα χρειαστεί να εργαστεί υπερωριακά περί τους… 4 μήνες.

Μπάμπης Μιχάλης