Του Πέτρου Μανταίου

Ποτέ δεν πεθαίνει, όχι η Ελλάδα, όπως διαβεβαιώνει γνωστό εμβατήριο∙ η Ελλάδα, ούτως ή άλλως, δεν πεθαίνει, καθότι παραμένει μονίμως ημιθανής με στιγμές νεκροφάνειας. Δεν πεθαίνει ποτέ –με… νόμιμο πιστοποιητικό αθανασίας– η γραφειοκρατία της πολυνομίας και η πολυνομία της γραφειοκρατίας.

Νεκροζώντανοι νόμοι χιλιάδες –μόνον αυτοί που ρυθμίζουν τα της δημοσίας διοικήσεως αριθμούν περίπου 20.000, εκ των οποίων οι 18.000 είναι διευκρινιστικοί, ενώ το ελληνικό χαρτοβασίλειο έχει στα ερμάριά του περί τους 80.000… υπηκόους, που αλλάζουν τα φώτα στους κανονικούς υπηκόους– νεκροζώντανοι νόμοι, λοιπόν, κάθε λίγο αφυπνίζονται από επιτήδειους που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους και να μην αφήσουν άλλους να κάνουν τη δική τους δουλειά, που συνήθως είναι και η πιο ωφέλιμη.

Ακόμα και νεκροί κινδυνεύουν να στερηθούν ό,τι τους έχει απομείνει: την αιωνία ανάπαυση, και να βρεθούνε, στα καλά καθούμενα, από τον τόπο αναψύξεως, πλάνητες στην υπερορία του υπερπέραν και ανέστιοι.

Να στερηθούν, δηλαδή, αυτό που ευτύχησε, μετά θάνατον, ο σπουδαίος χρονογράφος μας, επιθεωρησιογράφος και μέγας στιχουργός της αθηναϊκής καντάδας, Τίμος Μωραϊτίνης, που μια ζωή ταλαίπωρος στο νοίκι, ζήτησε να τοποθετηθεί στο μνήμα του η επιγραφή: «Επί τέλους εστεγάσθην»!

Γράφω με αφορμή δημοσίευμα («Νέα» 24/10): «Φρένο στο αποτεφρωτήριο με χουντικό νόμο».

Αυτή η πολυπαθής ιστορία της καύσης νεκρών, που περιφέρθηκε, αρμοδίως και υπηρεσιακώς, χρόνια, ώσπου… επί τέλους εστεγάσθη σε νόμο (2006), εξακολουθεί να αποστέλλει οικείους θανόντων και θανόντες αυτοπροσώπως στην αλλοδαπή διά τα περαιτέρω, ελλείψει καταλλήλου χώρου.

Εντέλει, το δημοτικό συμβούλιο Ζωγράφου, αποφάσισε (2010) χωροθέτηση αποτεφρωτηρίου στο οικείο νεκροταφείο.

Ομως πρόσφατα (3/10) παρενέβη το Ταμείο Εθνικής Αμυνας, αιτούμενο από το Εθνικό Κτηματολόγιο (λειτουργεί όπως φαίνεται!) επιστροφή των 2/3 της συνολικής έκτασης του νεκροταφείου, η οποία του ανήκε, λέει, προ του 1938.

Και άντε πάλι φρένο –για… χειρόφρενο το λογαριάζω– στο αποτεφρωτήριο. Γιατί να πάμε μπροστά; Μια χαρά είναι και πίσω!