Της Αννας Δαμιανίδη

Μόλις νυχτώσει φέρνουν τ’ αυτοκίνητα και παρκάρουν δίπλα στο εστιατόριο εκεί, στο καφέ, ό,τι είναι. Πολύ μου τη δίνει. Μην κάνουν ένα βήμα. Θυμώνω κάθε βράδυ που περνάω, κι εκείνο το βράδυ ήταν πολύ περισσότερα τ’ αυτοκίνητα και θύμωσα περισσότερο. Περνάνε την μπάρα, βγάζουν την αλυσίδα, τι ατιμία σκαρώνουν; Εκεί μπροστά στη Σχολή Ευελπίδων, που την ημέρα παίζουν τα παιδιά, μεταμορφώνουν τον χώρο σε κανονικό πάρκινγκ. Υπάρχει ένα κέντρο, πολύ δροσερό το καλοκαίρι, αλλά τον χειμώνα μού φαίνεται μάλλον απωθητικό, ωστόσο ήταν γεμάτο κόσμο. Ηταν μεσάνυχτα, περασμένη η ώρα του χορού της Σταχτοπούτας, κι έπρεπε να κάνω σλάλομ ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα για να περάσω. Ετσι παρασύρθηκα προς την τζαμαρία, να δω τι γινόταν τέλος πάντων εκεί μέσα κι είχε τόση προσέλευση. Ακουγόταν και μουσική παράξενη, κάτι σαν τανγκό. Το τανγκό της Αθήνας; Το πιο παράξενο, ήταν τανγκό. Στάθηκα και χάζευα ξεχνώντας ότι ήμουν θυμωμένη κι ότι κρύωνα και βιαζόμουν. Κάμποσα ζευγάρια, όχι όλα νεαρά, χόρευαν με τις μικρές, προσεκτικές κινήσεις του ευρωπαϊκού τανγκό, όπως έμαθα να τα ξεχωρίζω. Αλλο το ευρωπαϊκό, άλλο το αργεντίνικο με τις τολμηρές περιπτύξεις. Εκαναν βήματα μετρημένα, προσηλωμένοι οι καβαλιέροι στις ντάμες και τούμπαλιν, με κάτι σαν ευλάβεια στο βλέμμα όλοι τους, οι άντρες κυρίως. Ετσι είναι το τανγκό, αν δεν προσέχεις τον άλλον και χάσεις τον ρυθμό θα ρεζιλευτείτε και οι δυο. Οι άνδρες υποτίθεται οδηγούν, οπότε πρέπει να είναι διπλά συγκεντρωμένοι. Λέω «υποτίθεται» γιατί ούτως ή άλλως τα βήματα είναι δεδομένα, και δίνουν αυτή τη θεατρική υπεροχή στον καβαλιέρο, τον επενδύουν με τον ρόλο του καθοδηγητή. Αφού μάθεις τα βήματα λοιπόν, πρέπει να συντονιστείς με τον παρτενέρ σου. Διαδικασίες που δεν περάσαμε ποτέ εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, δηλαδή του σέικ. Να κάτι που θα χαρακτήριζε τη γενιά με μεγαλύτερη ακρίβεια. Κι όσο να ’ναι δεν είναι και πολύ του τανγκό οι Ελληνες, οπότε ήταν φυσιολογική και απαραίτητη η προσήλωση, η οποία έδινε ένα ξεχωριστό ύφος στον χορό, που τον κοιτούσα εγώ έξω από το τζάμι.

Το σέικ που χόρεψε μετά μανίας η γενιά μου ήταν απελευθερωμένο από βήματα και κανόνες, ήταν ο θρίαμβος του αυθορμητισμού και της αμεσότητας. Κουνιόμασταν τρελά σαν μανιασμένοι πίθηκοι, μόνοι ο καθένας και παρέα όλοι, πολύ περήφανοι για το κατόρθωμά μας. Μήπως η επιστροφή στο τανγκό των γονιών μας είναι επιστροφή στον συντηρητισμό, όπως η επιστροφή στη θρησκεία και σε άλλα οπισθοδρομικά πράγματα; Πόσο θα ήθελα όμως, πόσο λαχτάρησα και ζήλεψα εκείνο το βράδυ, να μπορούσα να μπω κι εγώ να χορέψω! Αν είχα μάθει τανγκό, ίσως ακόμα να συνήθιζα να βγαίνω έξω για χορό, αλλά σέικ δεν χορεύεις όταν μεγαλώνεις. Είναι έκφραση νεότητας που χάνει το νόημά της όταν τα χρόνια περνάνε.

Ηθικόν δίδαγμα πρώτον: χορέψτε όσο είστε νέοι, αλλά μάθετε και βήματα για τα γεράματα, να βρίσκονται. Και δεύτερον: λίγο τανγκό σε κάνει να ξεχνάς ακόμη και τις αυστηρές αρχές σου εναντίον του παράνομου παρκαρίσματος. Πράγμα που δεν ξέρω πια αν είναι καλό ή κακό, χρονιάρα μέρα.