Για μια νέα ανθρωπογεωγραφία ατόμων που ζητούν ολοένα και πιο συχνά βοήθεια κάνει λόγο η οργάνωση Praksis. Ελληνες στην πλειονότητά τους, ηλικίας από 45 έως 60 ετών, μακροχρόνια άνεργοι οι σημερινοί άστεγοι

Της Ιωάννας Σωτήρχου

^[1]Ο κύριος, ας τον πούμε, Παναγιώτης είναι ένας μεσήλικας άστεγος από την επαρχία, ο οποίος εξυπηρετείται από το Ημερήσιο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων της οργάνωσης Praksis στο Μεταξουργείο (Δεληγιώργη 26-28). Πριν από λίγες μέρες έφτασε έντρομος και κάτωχρος στο Κέντρο.

Οπως εκμυστηρεύτηκε στην κοινωνική λειτουργό, στη στοά που έχει καταφύγει για να κοιμάται είδε να περνάει από δίπλα του η κόρη του -φοιτήτρια στην Αθήνα-, η οποία γνωρίζει, όπως και η υπόλοιπη οικογένεια, ότι ο μπαμπάς της έχει φύγει από την Ελλάδα για να βρει δουλειά στην Αμερική. Πατέρας μιας φοιτήτριας στο πρώτο έτος και ενός ανήλικου παιδιού, ο κ. Παναγιώτης ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που ολοένα και πιο συχνά συναντούν στην οργάνωση: άντρες από την επαρχία, οι οποίοι, καθώς δεν τα βγάζουν πέρα και δεδομένης της στερεοτυπικής αντίληψης που είναι αρκετά ισχυρή στην επαρχία του «άνδρα κουβαλητή», επιλέγουν να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους, λέγοντας ότι έχουν μπαρκάρει ή ότι έχουν βρει δουλειά σε μια άλλη πόλη προκειμένου να τους δώσουν μια αχτίδα επιβίωσης.

Ανθρώπινες τραγωδίες

Ευελπιστώντας ότι το ευρύτερο υποστηρικτικό περιβάλλον και η εκτεταμένη οικογένεια θα υποστηρίξουν την οικογένειά τους και νιώθοντας οι ίδιοι βάρος πια, από το οποίο θέλουν να τις απαλλάξουν, μην έχοντας άλλη επιλογή, λένε ψέματα στα παιδιά τους και φεύγουν.

Αυτή είναι μία από τις μοναδικές και τραγικές ιστορίες των ανθρώπων που η κρίση έβγαλε κυριολεκτικά στον δρόμο. Ελεύθερος επαγγελματίας στην προηγούμενη ζωή του, τον οποίο έπνιξαν τα χρέη προς το Δημόσιο, κήρυξε πτώχευση για να μην απειληθεί η κατοικία της οικογένειας.

Ενδεικτικά της κατάστασης είναι τα στοιχεία από την οργάνωση, με την υπογράμμιση ότι πίσω από αυτούς τους αριθμούς είναι ανθρώπινες τραγωδίες. Ετσι, από την αρχή της κρίσης, που ξεκίνησε σταδιακά από το 2009, και μέχρι σήμερα έχουν παρατηρήσει αναπάντεχη αύξηση 580% στην προσέλευση Ελλήνων στα πολυϊατρεία τους, που άρχισαν να λειτουργούν κυρίως για τους μετανάστες, τους αιτούντες άσυλο και τους πρόσφυγες: από, το πολύ, ένας Ελληνας την ημέρα που τους επισκεπτόταν, σήμερα τους επισκέπτονται έως και 55 άτομα ημερησίως. Το τραγικό είναι ότι έρχονται ακόμη και για ένα Ντεπόν, αφού δεν έχουν πια τη δυνατότητα να πληρώσουν ούτε το ποσοστό της συμμετοχής τους, με τη νέα λίστα φαρμάκων που τους υποχρεώνει να πληρώνουν συμμετοχή στην αγορά φαρμάκων.

Για μια νέα ανθρωπογεωγραφία ατόμων που ζητούν ολοένα και πιο συχνά βοήθεια, κάνει λόγο ο πρόεδρος της οργάνωσης Τζανέτος Αντύπας, που διαμορφώνεται πλέον από γηγενείς άντρες, ηλικίας από 45 έως 60 ετών, για να επιβεβαιώσει το γεγονός ότι αφορά τις ηλικίες των μακροχρόνια ανέργων που δεν μπορούν να επανακάμψουν στην αγορά εργασίας γιατί δεν είναι πλέον επιλέξιμοι από όσους αναζητούν φτηνά εργατικά χέρια, αφού αυτά μπορούν να τα βρουν από την τεράστια δεξαμενή επιλογής ανθρώπινου δυναμικού εύρωστων νέων τη στιγμή που η ανεργία των νέων ξεπερνά το 55%. Αυτά τα στοιχεία έρχεται να συμπληρώσει η εικόνα που έχει η οργάνωση από τους ανθρώπους, κυρίως άντρες αυτής της ηλικίας, που βλέπει στα Κέντρα Ημερήσιας Υποδοχής Αστέγων, όπου οι άστεγοι μπορούν να πλυθούν, να πλύνουν τα ρούχα τους και να πάρουν ένα πακέτο επιβίωσης με υπνόσακους, εσωθερμικά εσώρουχα, θερμός και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, να δουν γιατρό, κοινωνικό λειτουργό και εργασιακό σύμβουλο με στόχο να βοηθηθούν να βγουν από την αστεγία.

3.000 άστεγοι

«Ο κοινωνιολόγος ή ο ανθρωπολόγος του μέλλοντος θα έχει να επεξεργαστεί μια νέα ορολογία για την Ελλάδα της κρίσης, τους νεοάστεγους, νεοπτωχούς και εργαζόμενους φτωχούς» μας λέει ο πρόεδρος δίνοντάς μας τα στοιχεία για τη ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης. Από τους 300 άστεγους που προϋπήρχαν της κρίσης, τους «παραδοσιακούς κλοσάρ», αρκετούς από «επιλογή» και πρόσθετα προβλήματα, όπως αλκοολισμός, ψυχικά προβλήματα κ.ά., σήμερα η οργάνωση που δραστηριοποιείται στον δρόμο έχει καταγράψει 3.000 άστεγους, τους οποίους διαχωρίζει σε δύο υποκατηγορίες: Οι μισοί, σχεδόν 1.400 εξ αυτών, ζουν κυριολεκτικά στον δρόμο.

Υπάρχουν ωστόσο και οι άλλοι μισοί που κοιμούνται σε εγκαταλελειμμένα σπίτια ή ακόμη και οικογένειες ολόκληρες που ζουν σε σπίτια που τους έχουν κόψει το νερό και το ρεύμα και πηγαίνουν στις δομές της οργάνωσης με τα παιδιά τους για να πλυθούν και να πλύνουν τα ρούχα τους…