Παντελής Βούλγαρης: μια μεγάλη ταινία

^[1]Την είχαμε ανάγκη αυτή τη μεγάλη εμπορική επιτυχία μιας ελληνικής ταινίας. H «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη γεμίζει τις αίθουσες, αγαπήθηκε από το κοινό όπως το βραβευμένο μπεστ σέλερ της Ιωάννας Καρυστιάνη. Το εξαιρετικό καστ πρωτοεμφανιζόμενων και βετεράνων ηθοποιών ενσαρκώνει τους χαρακτήρες της ιστορίας που εκτυλίσσεται στην Ανδρο του 1930. Και το νησί κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μυρίζεις τα γιασεμιά και την αύρα της θάλασσας, μουσκεύεις το μαντίλι σου, ζεις την περιπέτεια ενός μεγάλου έρωτα που χάθηκε στις επιταγές μιας εποχής και στα λάθη των ανθρώπων.

«Γκόλφω»: η παράσταση talk of the town

^[2]Ποιος θα περίμενε ότι το σωτήριο έτος 2013 η Γκόλφω θα αναδυόταν μέσα από τις αράχνες της λαϊκής παράδοσης στη σκηνή του Εθνικού και θα μας έκανε να παραμιλήσουμε; Η θρυλική βοσκοπούλα, ηρωίδα στο κωμειδύλλιο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, είναι η παράσταση της χρονιάς. Με μαύρες φουστανέλες, μικρόφωνα, κλαρίνα, τσάμικα, χορωδίες, πανύψηλα, κατάμαυρα πουφ που σχηματίζουν βουνά, λόγγους και ραχούλες, αλλά κυρίως με εξαιρετικές ερμηνείες, η ποίηση του έργου άγγιξε τις καρδιές μας. Απόλυτος νικητής ο σκηνοθέτης της παράστασης Νίκος Καραθάνος.

Αλκη Ζέη: το βιβλίο που λατρέψαμε

Με ένα «μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» η πολυαγαπημένη συγγραφέας κατάφερε στα 88 της να κυριαρχήσει σε μια χρονιά που από καλή ελληνική λογοτεχνία άλλο τίποτα. Παλιών και νέων (Νόλλας, Ηλιοπούλου, Κυριακίδης, Μαυρουδής, Παπαλιού, Τσίρμπας, Ανυφαντάκης, Καλοσπύρος, Στόγιας). Γίναν οι λογοτεχνικοί απολογισμοί της χρονιάς, εδώ στην εφημερίδα μας, πλήρεις και διαφωτιστικοί. Στο πρόσωπο, όμως, της Αλκης Ζέη, έτσι όπως διαγράφεται στις αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών της χρόνων, αλλά και στη μεγάλη της νεανική και αγωνιστική παρέα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής (Σεβαστίκογλου, Γκάτσος, Πλωρίτης, Ελύτης) βρήκαμε ο καθένας μας την ελπίδα και τη δύναμη που τόσο έχουμε ανάγκη.

Μύρων Μιχαηλίδης: έδωσε φτερά στη Λυρική

^[3]Oταν πριν από μερικές μέρες ο υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος ανακοίνωσε την ανανέωση της θητείας του, κανείς δεν εξεπλάγη. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που θα οδηγήσει το 2015 τον οργανισμό στη νέα του στέγη στο Φάληρο (Ιδρυμα Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος») έκανε ό,τι μπορούσε ώστε η μετάβαση να είναι αυτή που αρμόζει σε ένα ευρωπαϊκό, σύγχρονο λυρικό θέατρο. Εξωστρέφεια, άνοιγμα στην κοινωνία, συμμάζεμα στα οικονομικά, παραστάσεις που ξεπερνούν σε έσοδα κάθε προσδοκία, είναι σίγουρα από αυτά που του χρεώνουμε. Ας ευχηθούμε το 2014 στις προτεραιότητές του να μπει και το «ξεσκόνισμα» των σκηνοθεσιών. Γιατί, με το χέρι στην καρδιά, δεν είναι όλες αντάξιες της Λυρικής που θέλουμε.

Αβρανάς – Πάνου: οι θριαμβευτές της Βενετίας

^[4]Ας ξεχάσουμε ότι δεν έσκισε (που θα μπορούσε) στις αίθουσες το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, μια ταινία που παρακολουθούσες με κομμένη την ανάσα. Και μόνο τα δύο βραβεία της τον Σεπτέμβριο στο Φεστιβάλ Βενετίας, Αργυρό Λιοντάρι σκηνοθεσίας και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Θέμη Πάνου, φτάνουν και περισσεύουν. Θυμισε για ακόμα μια φορά στον κόσμο όλο ότι υπάρχει στην Ελλάδα της κρίσης μια γενιά που κάνει σινεμά ξεχωριστό, weird ή όχι. Επέβαλε και τα πρώτα (για την ώρα στον αέρα) βήματα του Πάνου Παναγιωτόπουλου προς τον αβοήθητο κινηματογραφικό κόσμο. Ξαναέβαλε και την αγία ελληνική οικογένεια στο στόχαστρο. Καθόλου λίγα.

Έγραψαν οι: Β. Γεωργακοπούλου, δ. Κανελλόπουλος, Μ. Κουβέλη, Ε. Μαρίνου, , Π. Σπίνου, Β. Τζεβελέκου