Αυξάνονται και πληθύνονται τα χρέη από απλήρωτους φόρους των φορολογούμενων προς το Δημόσιο. Στο τέλος Νοεμβρίου τα συνολικά ληξιπρόθεσμα ανήλθαν σε ποσό πάνω από 63 δισ. ευρώ, ενώ την ίδια ώρα ένας στους πέντε ελεύθερους επαγγελματίες εξακολουθεί να μην υποβάλλει δήλωση ΦΠΑ και να μην αποδίδει τον φόρο στο Δημόσιο. Ομως τα στοιχεία δεν πρέπει να εκπλήσσουν, διότι απλώς οι φορολογούμενοι αδυνατούν να πληρώσουν επειδή δεν εισπράττουν ή επειδή έχασαν την εργασία τους ή την επιχείρησή τους. Αυτή, δυστυχώς, είναι η συνέπεια της επιβολής μέτρων εισπρακτικού χαρακτήρα αλλά και της προσπάθειας διαρθρωτικών αλλαγών στην κρατική, γραφειοκρατική μηχανή: καθίζηση των αποδοχών των εργαζομένων τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα.

Τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) αποκαλύπτουν ότι, λόγω των συνεχών περικοπών που επιβλήθηκαν από τα μνημόνια, την τελευταία τριετία οι εργαζόμενοι έχουν χάσει το ένα τέταρτο του μισθού τους και συνεπώς οι απολαβές έχουν αγγίξει επίπεδα προ του 2006! Η κατάσταση είναι αφόρητη, εάν συνυπολογιστεί και η διάλυση που επήλθε στις εργασιακές σχέσεις καθώς και η συντριβή της όποιας προστασίας παρείχαν στους εργαζόμενους οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αυτή η αποδιάρθρωση επιδρά και ψυχολογικά, προκαλώντας αρνητική προδιάθεση στον εργαζόμενο όσον αφορά τις υποχρεώσεις του. Σύμφωνα με τα στοιχεία (ρεπορτάζ στις οικονομικές σελίδες), «η ετήσια συρρίκνωση του δείκτη μισθών στην Ελλάδα ήταν μακράν η μεγαλύτερη στην Ευρωπαϊκή Ενωση από την αρχή της κρίσης, ενώ η χώρα μας κατέχει τα σκήπτρα… στις μειώσεις κατά τα δύο πρώτα τρίμηνα του 2013».

Με τέτοια στοιχεία πώς μπορεί το υπουργείο Οικονομικών να προσδοκά εισπράξεις από τους φορολογούμενους; Οταν, πρώτη φορά φέτος, πάρα πολλοί εργαζόμενοι δεν πήραν καν το δώρο των Χριστουγέννων, χωρίς μάλιστα να ανοίξει ρουθούνι;

Πώς να «ανοίξει» η αγορά όταν η αγοραστική δύναμη είναι μηδενική; Είναι πλέον γνωστό ότι τα μέτρα της δικομματικής κυβέρνησης δεν λαμβάνονται στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής φιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται εδώ πιλοτικά και επεκτείνεται σε κάθε αδύναμη οικονομικά χώρα του πλανήτη.

Ο εργαζόμενος σαφώς προτιμά να αντιμετωπίσει τις βιοποριστικές του ανάγκες, δικές του και της οικογένειάς του, διαφορετικά θα έλθει πρόσωπο με πρόσωπο, μετά την απώλεια του μισθού του, και με την απώλεια της ζωής του. Αλλού λοιπόν πρέπει να αναζητήσει τα φορολογικά έσοδα η κυβέρνηση: σε όσους συστηματικά και κατ' επάγγελμα σχεδόν φοροδιαφεύγουν, χρόνια τώρα, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι μικρομεσαίοι και οι αδύναμοι.