Της Χριστίνας Πάντζου

Είναι κοινοτοπία ότι το σώμα μας μιλά: αφηγείται, εκφράζει, φωνάζει, αποκαλύπτει πολλά. Στο βιβλίο της «Πολιτική του Σώματος: Εξουσία, Σεξ και Μη Λεκτική Επικοινωνία», η Νάνσι Χίνλεϊ αναλύει πώς τα σώματα αντρών και γυναικών καλύπτουν τον δημόσιο χώρο με διαμετρικά αντίθετους τρόπους, συμβολικούς της θέσης που η κοινωνία τούς επιφυλάσσει. Οι άντρες ανοίγουν τα πόδια τους, εκθέτουν τα γεννητικά τους όργανα, βάζουν τα χέρια τους πίσω από τον λαιμό: επεκτείνονται στον χώρο σαν να τους ανήκει, δίχως περιορισμούς.

Αντίθετα, οι γυναίκες συνήθως κάθονται προσεκτικά: τα γόνατα ενωμένα, τα χέρια σταυρωμένα καλύπτοντας έντεχνα συγκεκριμένα μέρη του σώματος, το κεφάλι χαμηλωμένο και μια στάση που γενικά συρρικνώνει την ύπαρξή τους έτσι που να καταλαμβάνει όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο.

Είναι κι αυτή μια σιωπηρή ρητορική εξουσίας. Μια ρητορική εξουσίας που τώρα μια ανώνυμη εκδικήτρια (ίσως και εκδικητής) αποφάσισε να καυτηριάσει με σχολαστικότητα και χιούμορ. Ιδρυσε το «Ανδρες που πιάνουν πολύ χώρο στο τρένο», έναν ιστότοπο που συγκεντρώνει εικόνες της επεκτατικής χωρικής μάχης των αρσενικών σε τρένα, μετρό, λεωφορεία και του τρόπου με τον οποίο, ασυνείδητα πλην δικαιωματικά, περιορίζουν ασφυκτικά τον χώρο που απομένει για τις γυναίκες.

Οι ανώνυμες φωτογραφίες έχουν παρθεί σε αμερικανικές και ευρωπαϊκές πόλεις και οι πρωταγωνιστές δεν έχουν ιδέα ότι κάποιος απαθανατίζει μια καθημερινότητα που μιλά περισσότερο από οποιαδήποτε ανάλυση για την αντίληψη των έμφυλων σχέσεων. Οι αντιδράσεις κάποιων ενοχλημένων χρηστών είναι ενδεικτικές. Κάποιος έγραψε «Ασε να σου φυτρώσουν όρχεις και προσπάθησε να κλείσεις τα πόδια σου. Φεμιναζί». Και η/ο δημιουργός του ιστότοπου του απάντησε: «Είχα καιρό να μου μιλήσει ένας άντρας για ένα μέρος του σώματος που ήδη διαθέτω. Ευχαριστώ για τη συνεισφορά σου στο υπερποίημα Αντρες προασπιζόμενοι τα γεννητικά τους όργανα. Οι καλύτερες ευχές μου». Και μια Καλή Χρονιά με περισσότερο χώρο για το μισό του κόσμου.