Υποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Καλά τα μαντάτα από την Ισπανία (καλά, τρόπος του λέγειν, δυναμικά πάντως, τρυφερά κι εναλλακτικά): Οικογένειες νεόπτωχες, κορμός άλλοτε της μεσαίας τάξης, που βρέθηκαν στον δρόμο, χωρίς στέγη, χωρίς αποκούμπι, θύματα του άγριου φιλελευθερισμού, αποφάσισαν να «εισβάλουν» στα εκατομμύρια άδεια οικήματα της χώρας, οικήματα-σύμβολα έως πρότινος του οικοδομικού τάχα θαύματος, το οποίο δεν ήταν παρά μια πομφόλυξ.

Το κίνημα των αγανακτισμένων εκεί δεν αρκέστηκε στο να πάει σε μια-δυο πλατείες και μετά σπίτι του. Οι άνθρωποί του είναι στις επάλξεις. Εκτός από το να προσπαθούν να ματαιώσουν τις εξώσεις, βοηθάνε εμπράκτως όσους τελικώς δεν τα καταφέρουν, με το να τους βρουν νέο σπίτι, χωρίς βέβαια να ενημερώσουν κανέναν (αυτό, δα, έλειπε).

Για τον λόγο αυτό ονομάζουν τις καταλήψεις σιωπηλές, αλλά και φανερές να ήσαν ποιος θα τολμούσε να παρέμβει; Οι «καταληψίες» είναι ηλικιωμένοι, νεαρά ζευγάρια, μικρές οικογένειες' άνθρωποι του συστήματος που ξαφνικά, με την κρίση και τα συμπαρομαρτούντα, είδαν τον ουρανό ανάποδα, έχασαν κάθε βεβαιότητα, κάθε στερεότητα και προσανατολισμό. Πού να γείρουν; Γιατί κάπου πρέπει να γέρνει το φτωχό ανθρώπινο σώμα, να αναπαύεται, να προστατεύεται από τα φυσικά (αλλά και κοινωνικά) άγρια φαινόμενα.

Το φαινόμενο αυτό δεν μπορεί να ενταχθεί στις «καταλήψεις», αλλά στην απάντηση της κοινωνίας απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα (και στη δική της μακρόχρονη χαύνωση, μη γελιόμαστε…).

Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι το εν λόγω φαινόμενο θα επεκταθεί σ' όλη την Ευρώπη, θα βρει μιμητές, εκούσιους ή ακούσιους. Εκεί οδηγεί μαθηματικά ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει το κεφάλαιο, μαζί και οι λακέδες δημοσιογράφοι του, εναντίον πόρων και ανθρώπων, καρπών και ποταμών, δασών και λιμνών, εναντίον όλων εκείνων που είναι ζωή και όχι φτιασιδώματα ζωής.

Στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι ανάλογο και δεν φαίνεται να 'ναι μακριά η ώρα που τα ακατοίκητα σπίτια, δημόσια αλλά και ιδιωτικά, θα γίνουν αγκαλιά για άστεγους-θύματα εξώσεων, μια εστία θαλπωρής και επανεκκίνησης προς την ελπίδα, μπροστά τέλος πάντων, ψηλά, διάολε, σε τόπους αξιοπρέπειας. Ας κάνουν τα στραβά μάτια οι δήμαρχοι και ας μην τους δώσουν ρεύμα, λίγο νερό μόνο και θα βρεθεί τρόπος αυτό να ζεσταθεί. Να φύγει δηλαδή και η έσχατη ένσταση ότι θα ζουν σε βάρος άλλων.

Δεν θα γκρινιάζουν οι άλλοι, διότι είναι αυτοί, οι ίδιοι' όλοι είμαστε άστεγοι, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Τέλος, δεν χρειάζεται να ενημερωθούν καν δήμαρχοι και λοιποί αξιωματούχοι, να μην αποκτήσουν και εύσημα ότι τάχα ασκούν κοινωνική πολιτική [αν και θα 'πρεπε να το σκεφτούν πολύ σοβαρά, σε συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες βεβαίως και όχι με τους ανώτατους (σιγά!) κρατικούς λειτουργούς].

Ετσι κι αλλιώς, με ενεργό όμως το κίνημα αλληλεγγύης, τα έξοδα της λειτουργίας ενός σπιτιού μπορούν να καλυφθούν εκ των ενόντων. Αυτό αφορά την επικράτεια και όχι μόνον τα πάλαι ένδοξα άστεά μας.

[email protected]