^[1]Οχι, δεν του φτάνει ο Κουέντιν Ταραντίνο του Κριστόφ Βαλτς. Κι ας τον έκανε παγκόσμια διασημότητα με δύο μόνο ταινίες, τις «Αδωξοι Μπάσταρδη» και «Django, ο τιμωρός», κάθε μια τους κι ένα Οσκαρ β΄ αντρικού ρόλου. Ο σπουδαίος αυτός Αυστριακός ηθοποιός, γεννημένος στη Βιέννη στους κόλπους μιας θεατρικής οικογένειας, με σπουδές στο περίφημο Max Reinhardt Seminar στην πατρίδα του, αλλά και στη σχολή του Λι Στράσμπεργκ στη Νέα Υόρκη, από το σανίδι ξεκίνησε πριν τον ανακαλύψουν Κουέντιν και Πολάνσκι (μην ξεχνάμε τον «Θεό της σφαγής»). Επαιξε στα μεγαλύτερα γερμανόφωνα θέατρα και φεστιβάλ: στο Schauspielhaus της Ζυρίχης, στο Burgtheater της Βιέννης, στο φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ.

Ποιος εκπλήσσεται τώρα, που με το Χόλιγουντ (και όλες τις γυναίκες της Γης) στα πόδια του αυτός κάνει το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης όπερας; Μόλις ανέβασε στην Vlaamse Οπερα της Αντβέρπης στο Βέλγιο τον «Ιππότη με το ρόδο» του Ρίχαρντ Στράους με εξαιρετικές κριτικές και μια Ελληνίδα πρωταγωνίστρια, τη μέτζο σοπράνο Στέλλα Ντουφεξή. Με καριέρα στα μεγάλα ευρωπαϊκά θέατρα και δουλεύοντας με τους σημαντικότερους μαέστρους -το βιογραφικό της σου κόβει την ανάσα- η Ντουφεξή ερμηνεύει τώρα στην παράσταση του Βαλτς έναν αντρικό ρόλο: τον Οκταβιανό, νεαρό εραστή της ώριμης, πλην γοητευτικής, κυρίας Στρατάρχου, που ερωτεύεται τη λάθος γυναίκα. Την όμορφη Σοφί, την οποία η ερωμένη του σχεδιάζει να παντρέψει με τον γυναικά ανιψιό της. Στον Οκταβιανό οφείλεται και ο τίτλος της όπερας, αυτός είναι ο ιππότης που με ένα ασημένιο ρόδο στο χέρι πηγαίνει να κάνει το προξενιό στη Σοφί.

Οι παραστάσεις είναι σολντ άουτ μέχρι 19 Ιανουαρίου. Θα ακολουθησει περιοδεία που θα φτάσει μέχρι Λονδίνο. Το εργο του Ρίχαρντ Στράους ανέβηκε πρώτη φορά το 1911, αλλά τοποθετείται στη Βιέννη του 1740. Ο Κρίστοφ Βαλτς αντιμετώπισε αυτή τη συχνά αστεία ιστορία του νεαρού Βιεννέζου αριστοκράτη, που διχάζεται ανάμεσα στην αγαπη του για τη μεγαλύτερη σε ηλικία ερωμένη του και το ξαφνικό του πάθος για ένα νέο κορίτσι, με μια διάθεση μελαγχολίας ως μόνιμη αντίστιξη στα κωμικά στοιχεία. Η σκηνοθεσία του διακρίνεται από απλότητα και αμεσότητα. Αφησε τη σκηνή σχεδόν γυμνή, αλλά απέφυγε τους εκσυγχρονισμούς και κράτησε την εποχή στα κοστούμια.

Ο σκηνικός μινιμαλισμός είχε αποτέλεσμα όλο το βάρος της παράστασης να πέσει στη μουσική και τους ερμηνευτές. Οι κινήσεις και τα βλέμματά τους είναι μεν γεμάτα από ακρίβεια, αλλά καθε άλλο παρά αυστηρά, ελεγχόμενα και μηχανικά. Στο τέλος της πρεμιέρας το κοινό προσκλήθηκε να ανεβεί στη μεγάλη γυμνή σκηνή. Και από κει πάνω αποθέωσε τον Κριστόφ Βαλτς και όλους τους συντελεστές.

Επιμ.: Β.Γεωργ.