Ο τραυματισμός ανηλίκου 17 ετών από πέτρα που του πέταξε φίλος του, κατά τη διάρκεια παιχνιδιού στην παραλία, απασχόλησε τον Άρειο Πάγο, ο οποίος με ένα ενδιαφέρον από νομικής άποψης σκεπτικό το έστειλε για νέα κρίση, στο Εφετείο Καλαμάτας.

Το Εφετείο καλείται να κρίνει εκ νέου εάν τη σχετική ευθύνη (για «παραμέληση εποπτείας ανηλίκου») και άρα την υποχρέωση καταβολής της επιδικασθείσας αποζημίωσης ύψους 54.116 ευρώ, την έχει ή όχι η μητέρα του 17χρονου, της οποίας ο γάμος είχε λυθεί συναινετικά το 1989, με απόφαση του Πρωτοδικείου Καλαμάτας. Με το σχετικό ιδιωτικό συμφωνητικό, που είχε επικυρωθεί, οι πρώην σύζυγοι συμφώνησαν να ασκεί αποκλειστικά την επιμέλεια του παιδιού η μητέρα του.

Το Εφετείο έχει κρίνει ότι η ευθύνη ανήκει στη μητέρα, αλλά ο Άρειος Πάγος είχε εντελώς αντίθετη άποψη (δεδομένης και της ηλικίας των παιδιών). Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 2003 τρεις φίλοι, (οι δύο ήταν 17 ετών) πήγαν στην παραλία για μπάνιο και άρχισαν να παίζουν πετώντας ο ένας στον άλλο μικρά βοτσαλάκια, αλλά το παιχνίδι σταμάτησε όταν ο ένας από τους τρεις εκνευρίστηκε, επειδή δεχόταν πέτρες μεγαλύτερου μεγέθους. Ο ένας 17χρόνος μπήκε στη θάλασσα και τότε ο δεύτερος φίλος πέταξε μια πέτρα μεγάλου μεγέθους προς αυτόν. Η πέτρα τον βρήκε στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να σπάσουν τέσσερα δόντια της άνω γνάθου, να υποστεί «κατάγματα της φατνιακής απόφυσης στη σύστοιχη περιοχή, μερική απώλεια της μύλης των πρόσθιων οδόντων της κάτω γνάθου και θλαστικό τραύμα κάτω χείλους». Ακολούθως, οι γονείς του τραυματισθέντoς διεκδίκησαν δικαστικά από τους γονείς του δεύτερου ανήλικου αποζημίωση για ηθική βλάβη και για αποζημίωση υλικών ζημιών.

Η Δικαιοσύνη έκρινε ότι αποκλειστικά υπεύθυνος για τη ζημία ήταν ο φίλος του που πέταξε την πέτρα, ενώ κρίθηκε ότι ο τραυματισθείς δεν ήταν συνύπεύθυνος. Όμως, αμέσως μετά ξεκίνησε «σίριαλ» για το ποιός θα πληρώσει την αποζημίωση, καθώς ο «δράστης» ήταν ανήλικος τότε. Το Εφετείο Καλαμάτας αναφέρει στην απόφασή του ότι ο γάμος των γονέων του είχε λυθεί συναινετικά το 1989 με ιδιωτικό συμφωνητικό κ.λ. Και ο πατέρας του δεν είχε πλέον την εποπτεία, άρα και την επιμέλεια του ανήλικου τότε γιου του. Παράλληλα, έκρινε ότι η μητέρα «ευθύνεται για τη ζημία που προξένησε το ανήλικο τέκνο της, καθόσον αυτή, ενόψει του συνόλου των περιστάσεων και ιδίως της ηλικίας, της ωριμότητας και της μόρφωσης του εποπτευομένου, που ήταν μαθητής Λυκείου, και της δικής της μόρφωσης, που ήταν αρχιτέκτων μηχανικός, δεν άσκησε την προσήκουσα εποπτεία, η παραμέληση της οποίας τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με τη ζημιογόνο συμπεριφορά του εποπτευομένου.

Και «δεν κατηύθυνε την προσοχή του στους κινδύνους που απορρέουν από ορισμένα αντικείμενα και ούτε τον καθοδήγησε σε συμπεριφορά σύμφωνη με τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς». Το Ανώτατο δικαστήριο της χώρας, όμως, χαρακτήρισε την εφετειακή απόφαση «πλημμελή και αναιτιολόγητη» και έκρινε ότι εσφαλμένα το Εφετείο ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο ως προς την εξειδίκευση της αόριστης νομικής έννοιας της προσήκουσας εποπτείας ανηλίκου». Σύμφωνα με το ανώτατο δικαστήριο, τα παιδιά ήταν «ηλικίας 17 ετών και μαθητές της τρίτης τάξης του Λυκείου, δηλαδή άτομα σημαντικής ωριμότητας και πνευματικής συγκρότησης». Κάτι που σημαίνει ότι η μητέρα δεν είχε την υποχρέωση ειδικής επισήμανσης προς το παιδί της (για τις πέτρες κ.λ.) και επομένως δεν θεμελιώνεται ευθύνη για την συγκεκριμένη συμπεριφορά του ανήλικου.

Μαρ. Δημ.