Του Θεόφιλου Ρόζενμπεργκ*

Ελάτε στα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου νοσοκομείου σε ημέρα εφημερίας: Δεκάδες άνθρωποι συνωστίζονται για ενός λεπτού συνάντηση με έναν γιατρό. Υπομένουν ατέλειωτες ώρες περιμένοντας για μια εξέταση, μια απλή νοσηλεία ή για να καταλήξουν -στις πιο σοβαρές περιπτώσεις- έπειτα από πολύωρη αναμονή σε έναν θάλαμο νοσηλείας με άλλους πέντε ή επτά ασθενείς. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις μέρες μας που θεωρείται επιτυχία η εξασφάλιση ενός ράντσου στον διάδρομο!

Αλλά στις μικρές ώρες, όταν η κίνηση καταλαγιάσει θα μπορέσετε να δείτε στα παγκάκια και στους διαδρόμους να βολεύονται όπως όπως για να περάσουν τη νύχτα τους οι συγγενείς που πούλησαν το οικόπεδο στο χωριό για να φέρουν τη γιαγιά στην πρωτεύουσα, οι ρακοσυλλέκτες που κόπηκαν ψάχνοντας για φαγητό στα σκουπίδια, οι κοπέλες με τα εγκαύματα από τσιγάρα που το έσκασαν από τους «προστάτες» τους, οι νεαροί που τους έφερε το «100» με τη σύριγγα στο χέρι, οι μελαψοί φτωχοδιάβολοι με τα σημάδια της φιλοξενίας των χρυσαυγιτών…

Και το επόμενο πρωί οι κατάκοποι νοσηλευτές και οι νυσταγμένοι εφημερεύοντες γιατροί θα τους ξυπνήσουν για να τους δώσουν στα πεταχτά ένα χάπι μαζί με δυο λόγια παρηγοριάς, για να επαναληφθεί η ίδια σκηνή στην αυλή του άλλου νοσοκομείου και του άλλου και του άλλου…

Από την εποχή των αρχαίων Ασκληπιείων, το νοσοκομείο υπήρξε πάντοτε ένας χώρος ασύλου και καταφυγής και η άσπρη μπλούζα –παρά τους πολλούς πρόσφατους μαύρους λεκέδες της- λειτούργησε πάντα στην Ιστορία ως σύμβολο ανθρωπιάς και αντίδοτο στη στέρηση, στον αποκλεισμό και στην ανέχεια.

Η επιβολή του αντίτιμου εισόδου στα νοσοκομεία, πέρα από την όποια ουσιαστική απαγόρευση της πρόσβασης στους οικονομικά αδύνατους, αποτελεί μια υψηλού συμβολισμού κίνηση απογύμνωσης του νοσοκομείου από τον χαρακτήρα του ως χώρου ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Και ως τέτοια, η προσπάθεια αυτή του υπουργού της μνημονιακής «υγείας για τους λίγους» πρέπει να βρει την καθολική αντίστασή μας.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

* Αναπληρωτής καθηγητής χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επίτιμος πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου