Στους 30 ανερχόμενους και περισσότερα υποσχόμενους ανθρώπους του κρασιού στον πλανήτη συμπεριέλαβε το εμβληματικό περιοδικό «Wines & Spirits» τον 27χρονο Κωστή Δαλαμάρα από τη Νάουσα. Ο ίδιος –τρίτης γενιάς οινοποιός- μοιάζει υπερήφανος μα κάθε άλλο παρά μεθυσμένος από την επιβράβευση…

«Μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση βγάζει περίπου 20.000 φιάλες κρασί τον χρόνο, από τις οποίες το 40% εξάγεται στο εξωτερικό και το 50% διατίθεται απευθείας από το οινοποιείο

→Μόνο το 10% της παραγωγής κρασιού καταλήγει να διατίθεται σε χώρους εστίασης και κάβες στην Ελλάδα

Του Βαγγέλη Κύρκου

Η διαδρομή της οικογένειας Δαλαμάρα στον χώρο του κρασιού ξεκινά το 1840, με τον Ιωάννη Γεωργίου Δαλαμάρα να δημιουργεί τον πρώτο του αμπελώνα στη Νάουσα. Από αυτήν την άποψη –πιο σωστά, και από αυτήν την άποψη- η διάκριση που ο εκπρόσωπος της τρίτης γενιάς οινοποιών της οικογένειας πέτυχε να αποσπάσει τον Σεπτέμβριο από το αμερικανικό περιοδικό «Wines & Spirits» είναι ιδιαίτερα σημαντική. «Ηταν μια δικαίωση των κόπων τόσων ετών» θα πει ο Κωστής Δαλαμάρας. «Δικαίωση των γενιών που κράτησαν την παράδοση, αλλά και της εμπιστοσύνης που μου έδειξαν, επιτρέποντάς μου να κάνω τις σπουδές που επιθυμούσα, να επιλέξω ελεύθερα αυτό που ήθελα».

Οι τριάντα άνθρωποι που το δημοφιλές και ιδιαίτερα σημαντικό για τον κόσμο του κρασιού περιοδικό συμπεριέλαβε στη λίστα των «οινικών ταλέντων» έχουν διάφορες ιδιότητες. Αλλοι είναι οινοχόοι, κάποιοι οινοπαραγωγοί και άλλοι έμποροι. Και η παρουσία τους σε αυτό το hall of fame του «κρασιού της επόμενης μέρας» μοιάζει σε κάθε περίπτωση με… παράσημο «αλλά και δέσμευση ώστε να κάνω και στο μέλλον ό,τι καλύτερο μπορώ».

Το όνομα Δαλαμάρα μπορεί να μη σημαίνει πολλά για όσους από εμάς δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το κρασί, μα οι γνώστες του αντικειμένου τού αποδίδουν εδώ και χρόνια την εκτίμηση που του πρέπει. «Είμαστε μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση» μας εξηγεί ο νεαρός οινοποιός, που βγάζει περίπου 20.000 φιάλες τον χρόνο. Το 40% εξ αυτών εξάγονται στο εξωτερικό και ένα άλλο 50% το δίνουμε απευθείας από το οινοποιείο μας, το οποίο είναι επισκέψιμο από το 1996 –είναι αρκετοί αυτοί που έρχονται ώς εδώ, γνωρίζουν τον χώρο, συμμετέχουν στις διάφορες εκδηλώσεις που κάνουμε, αποκτώντας μαζί μας προσωπική επαφή. Μετά απ’ όλα αυτά βέβαια, μόνο το 10% της παραγωγής μας καταλήγει να διατίθεται σε χώρους εστίασης και κάβες στην Ελλάδα».

Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής κατευθύνεται στο εξωτερικό ή σε ανθρώπους που ταξιδεύουν ώς τη Νάουσα ειδικά για να το αγοράσουν, περιορίζει τους κλυδωνισμούς που η κρίση προκαλεί. Φύσει αισιόδοξος ο Κωστής Δαλαμάρας, επισημαίνει και μια… θετική παρενέργειά της. «Με δεδομένη την κατάσταση που όλοι βιώνουμε, αρκετός κόσμος που παλιότερα δούλευε στα γύρω εργοστάσια έχει αρχίσει να το ψάχνει με την παραγωγή. Εδώ στη Νάουσα –αλλά απ’ ό,τι μαθαίνω και αλλού- πλέον έχουμε πολλά παιδιά που κάνουν καλά αλλαντικά, έχουμε πολύ καλή παραγωγή σε κρέας από οργανωμένες φάρμες, ένα παιδί ασχολείται με την τυροκομία. Κι αυτό βοηθάει στο να στηθεί μια κουλτούρα γύρω από τη γαστρονομία στην περιοχή, δίνοντάς της γενικότερη ώθηση, με την παραγωγή ροδάκινων να είναι σταθερά ψηλά».

Για τη Νάουσα, ειδικότερα το κρασί αλλά και το ροδάκινο αποτελούν πέρα από οτιδήποτε άλλο (και) πυλώνες οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Δίνουν μεροκάματα, φέρνουν κόσμο στην περιοχή. «Αρκετοί από εκείνους που αγαπούν τα χειμερινά σπορ προτιμούν το δικό μας χιονοδρομικό από κάποιο άλλο, λόγω και των οινοποιείων με τα οποία μπορούν να συνδυάσουν την εκδρομή τους».

Η γραφειοκρατία βέβαια παραμένει για όλους βραχνάς και φρένο. «Πάρτε παράδειγμα τις ετικέτες στα μπουκάλια. Διαρκώς κάτι αλλάζει. Στο πώς πρέπει να είναι, στο τι θα αναγράφεται… Και κάθε φορά θέλει μια ολόκληρη σειρά από έγγραφα, πιστοποιητικά και άδειες. Κανείς δεν μπορεί να σου πει στα σίγουρα πόσος καιρός θα μεσολαβήσει από τη στιγμή που έχεις ετοιμάσει την ετικέτα μέχρι να την… κολλήσεις στο μπουκάλι. Δίπλα σε αυτό, σημειώστε πως αρκετές υπηρεσίες έχουν φύγει από τη Νάουσα και έχουν μεταφερθεί στη Βέροια. Το πήγαινε-έλα είναι κάπου 40 χιλιόμετρα. Και εννοείται ότι σε κόβει από τη ροή της δουλειάς σου».

Πέρα από τις εμπειρίες που αποκόμισε στην πράξη εργαζόμενος στα αμπέλια και το οινοποιείο της οικογένειας από παιδί, ο ίδιος ξεκίνησε το ταξίδι της γνώσης του στον χώρο στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή. «Φυσικά με βοήθησε» εκτιμά. «Οπως γενικότερα βοηθούν όλες οι Τεχνικές Σχολές και τα Επαγγελματικά Λύκεια. Είναι κάτι που στην Ελλάδα έχουμε παρεξηγήσει. Εχουμε την εντύπωση ότι εάν είσαι καλός μαθητής θα πας στο Ενιαίο, ενώ εάν είσαι κακός θα πας στο Τεχνικό. Δεν κοιτάμε την κλίση που έχει ο καθένας για να σπουδάσει αυτό που πρέπει. Η Γεωργική Σχολή ήταν ένα Τεχνικό Λύκειο στο οποίο έδιναν πολλή προσοχή σε αυτό που έκαναν οι μαθητές –ιδιαίτερα στην πρακτική εξάσκηση. Υπήρχε επιπλέον και η ζωή του οικοτροφείου, από την οποία μαθαίνεις αρκετά πράγματα, όπως να συζείς με άλλους ανθρώπους και πώς να συμπεριφέρεσαι. Σε ό,τι αφορά πιο συγκεκριμένα τα ενδιαφέροντά μου είχαμε οινογευσία και οινοτεχνία. Δηλαδή, μαθήματα ήδη από το Λύκειο που ήταν αφιερωμένα στο αμπέλι».

Μετά τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε στη Βουργουνδία και μια σχολή όπου τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από το κρασί και το αμπέλι. «Ακόμη και τα γενικά μαθήματα, για παράδειγμα η βιολογία, σχετίζονταν άμεσα με το μάθημα που ακολουθούσε, όπως η αμπελουργία. Δεν έκανα τρία εξάμηνα θεωρητική εκπαίδευση και στη συνέχεια θα μάθαινα πού χρησιμεύουν αυτά στην πράξη. Υπάρχει ενδιάμεσα πάντα πρακτική. Μία φορά την εβδομάδα και ενδιάμεσα των δύο χρόνων σπουδών επίσης.

Επίσης, πολύ σημαντικό είναι το γεγονός να βλέπεις δίπλα στη σχολή σου τα αμπέλια. Αλλο πράγμα να είσαι στο Αιγάλεω ή στη Θεσσαλονίκη (όπου βρίσκονται οι αντίστοιχες σχολές οινολογίας στην Ελλάδα) κι άλλο να είσαι μέσα στο αμπέλι. Μιλάμε για μια πόλη που τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το κρασί. Εάν βγεις έξω, όποιον και να συναντήσεις είναι εκεί για το αντικείμενο. Είτε είναι έμπορος, είτε τουρίστας, είτε μαγαζάτορας, είτε μαθητευόμενος».