Του Γιώργου Σταματόπουλου

Λένε τα παπαγαλάκια της τηλοψίας ότι μεγάλη ανησυχία επικρατεί στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ μετά τη φοβερή είδηση ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός εξηφανίσθη. Ανησυχούν τα πουλάκια μας (και των Ηνωμένων Πολιτειών και αυτά που εργάζονται στα τηλεμήντια). Ούτε μια φορά δεν έχουν τολμήσει να αποδεχτούν δημοσία την τρομοκρατία που σκορπίζει η κρατική μηχανή των δύο «δημοκρατικών» χωρών, μια τρομοκρατία (ΗΠΑ) που διαλύει και καταστρέφει έθνη ολόκληρα, αλλοδαπά, διότι δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις ή διότι ο πλούτος τους είναι τεράστιος και μόνο η πλανητική δύναμη μπορεί να τον καρπωθεί. Γι’ αυτήν την τρομοκρατία ουδείς ομιλεί, για την πραγματική δηλαδή τρομοκρατία, που ωθεί στην πείνα, στην εξαθλίωση και τον θάνατο εκατομμύρια παιδιά στη γη ετούτη. Πήγα στου Νότη το μαγαζί να ξεδιψάσω και γινόταν κόλαση… Το μαγαζί είναι στο κέντρο της πόλης, δίπλα στο δημαρχείο, στην αρχαία Σικυώνα.

Αφριζαν οι τηλεπαρουσιαστές με την υπόθεση Χριστόδουλου Ξηρού. «Για σιγά, αγαπητοί», παρεμβαίνει ο ακούραστος μαγαζάτορας, «όταν δρούσε η 17 Νοέμβρη ένιωθε κανείς ανασφάλεια ότι κινδύνευε η ζωή του;». Εντάξει, όχι, ήταν η ομόφωνη απάντηση, αλλά το παιγνίδι έχει χαθεί, αγαπητέ Νότη, επειδή ακριβώς έχει χαθεί το μέτρον, επειδή οι εχέφρονες αλλά και οι κριτικό νου φέροντες όλο και λιγοστεύουν. Διαβάζουμε, με προσοχή πάντα, τον λόγο των καθηγητών, ειδικώς εκείνων που πιστεύουν ότι η Ευρώπη, παρά την απογοήτευση και οργή που σκορπίζει στους Ευρωπαίους (;), παραμένει υπόθεση του μέλλοντος. Γράφει στην «Εφ.Συν.» (χθες) ο Νικόλας Σεβαστάκης ότι «η Ευρώπη, ακόμη και στην πτώση της, ακόμα και στην “παρακμή” της είναι αυτό που μας έλαχε». Ποιοι αποφάσισαν γι’ αυτό (γιατί δεν μάς έλαχε…), πώς μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά και γιατί δεν μαθαίνουμε! Συμφωνούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι μια αυταρχική αυτοκρατορία, ότι ο πολιτισμός, η παιδεία, η επιστήμη, η τέχνη είναι γεννήματά της. Και; Ολα έχουν ένα τέλος όταν έτσι αποφασίσουν οι έχοντες δύναμη και κεφάλαιο. Αυτά πάνε μαζί από γενιά σε γενιά (με μικρές εξαιρέσεις) εδώ και ογδόντα γενιές… όσο ξέρουμε τουλάχιστον.

Επιπλέον, η αυτάρκεια δεν είναι νησίδα κοινωνικής εξουσίας με τα θλιβερά συμπαρομαρτούντα, είναι παραίτηση από το θλιβερό «εγώ», που έχει φανεί στους αιώνες. Η αυτάρκεια αναζητεί το νόημά της και όχι η πολυπραγμοσύνη του πολιτικού λόγου.

Εντάξει. Είναι να μη σου τύχει καμιά στραβή, να μη σε εμπλέξουν στα γρανάζια της εξουσίας. Γι’ αυτό, ίσως, ο ακαδημαϊκός λόγος εμφανίζεται πάντα σαν του Εμπεδοκλή τον κυκλοτερή Σφαίρον… δίνοντας σημασία και στην «εξαφάνιση» του Χριστόδουλου Ξηρού ή ακόμη στο ότι ο Τατσόπουλος διατηρεί την έδρα του στη Βουλή, παρά το γεγονός της ανεξαρτητοποίησης (τι λέξη…). Για το σμπαράλιασμα των δημοκρατικών θεσμών λίγα πράγματα ακούγονται, αν πούμε, όμως, για θέαμα… Ας ακούγαμε ότι η τρομοκρατία είναι θεσμικά κατοχυρωμένη από την εξουσία και ας λοιδορούνται η αυτοδιαχείριση και η αυτάρκεια όσο θέλουν… από όσους θέλουν. Ετσι κι αλλιώς η δημοκρατία (έπρεπε να) είναι γιορτή και, ναι, στον εγχώριο Τύπο αυτό είναι σχεδόν γεγονός. Και, εντάξει, θα πειστούμε κάποια στιγμή ότι η Ευρώπη είναι το στοίχημα· δεν έχει σημασία εάν αυτοί που θα πειστούν θα είμαστε εμείς ή τα δισέγγονά μας. Ολοι μαζί, σιωπηρά, θεσμικά, προχωρούμε προς τη νίκη.

[email protected]