Του Γιώργου Σταματόπουλου

Οι δύο θεοί που κυβερνάνε τον κόσμο από τότε που εμφανίστηκε, εξακολουθούν να απολαμβάνουν χοές, σπονδές, προσευχές και πάμπολλα τελετουργικά. Ο δέκατος ένατος αιώνας ανήγγειλε τον θάνατο του ενός, αυτού που ο καθείς είχε επιλέξει να πιστεύει με βάση το έθνος του, τη γλώσσα του, τη θρησκεία του. Παρ΄ όλη τη σφοδρότητα της αναγγελίας λίγοι, μάλλον, το άκουσαν και οπωσδήποτε όχι οι κοινωνίες και τα μέλη τους, γιατί πώς θα κείτονταν μόνοι κι έρημοι στον κόσμο χωρίς κάποιος να τους εξουσιάζει; Μπορεί να πέθανε προς στιγμήν και να επικράτησε η λογική και η επιστήμη, γρήγορα, όμως, αναστήθηκε. Bοήθησε στην ανάστασή του ο έτερος, αθάνατος αυτός, θεός: το χρήμα ή η εξουσία αν πιστεύουμε στη διαβάθμιση και στην αξιολόγηση των εννοιών του πλήθους. Τον ανέστησε για να μην κινδυνεύσει ποτέ αυτός· τον προσέφερε χύδην στους πιστούς και ξέχασαν οι πιστοί ότι ο άλλος θεός ήταν ο επικινδυνέστερος. Τώρα απολαμβάνει την αθανασία του, τη δύναμή του, τη στίλβη του, έχοντας τρελάνει αυτούς που είναι άπληστοι. Εκατομμύρια αμέτρητα τρέχουν στις τσέπες αυτών των λίγων τρελαμένων σκορπίζοντας ρίγη και ακαθαρσίες, νοϊκές-ψυχικές-γλωσσικές στον αιθέρα της επικοινωνίας.

Αλλά και οι πολλοί στο χρήμα πιστεύουν, αυτό ψάχνουν και αν το βρουν γίνονται με τη σειρά τους οι καλύτεροι πιστοί. Ελα που δεν το βρίσκουν· στη θεότητα τούτη λίγοι έχουν πρόσβαση: κομψευάμενοι, αριβίστες, αμοραλιστές, άκαπνοι, άπονοι και λοιπά. Η θεότης τούτη απαιτεί από τους φιλόδοξους πιστούς θυσίες, διαπιστευτήρια. Θέλει ωμότητα και ψυχρά συναισθήματα· εννοεί, ο υποψήφιος να είναι σε θέση να πατάει επί πτωμάτων, να μη φείδεται δόλου και φόνου ακόμη, έστω και συμβολικού (αλλά τις περισσότερες φορές πρόκειται περί πραγματικού).

Καταλαβαίνει η θεότης ότι ζητάει πολλά, ότι όσο καλοί μαθητές κι αν είναι οι υποψήφιοι πιστοί χρειάζονται κάποιον να τους καθοδηγεί, να τους παίρνει στοργικά από το χέρι και να τους οδηγεί στον τόπο του ιερού. Αυτός ο κάποιος υπάρχει, είναι το κράτος-τέρας με το υποτακτικό πολιτικό του προσωπικό.

Νομίζω είναι ο καιρός να θανατωθεί τούτος ο αθάνατος θεός, αλλά πρέπει να ΄ρθουν τα πάνω κάτω τόσο στον εγκέφαλο όσο και στον ψυχισμό του καθενός. Για τον άλλο θεό δεν γίνεται λόγος. Ας υπάρχει αφού έτσι έχουν αποφασίσει οι πολλοί, πρέπει όμως κι αυτός με τη σειρά του να συγκρατήσει τους επί γης εκπροσώπους του, τους παπάδες κάθε ιερατικής βαθμίδας. Αλλά κι αυτοί οι τελευταίοι φαίνονται να έχουν αλλαξοπιστήσει. Τους προκαλεί περισσότερο και τους θέλγει αποτελεσματικά ο άλλος θεός. Μπέρδεμα με τους δύο θεούς, σύγχυση και στους ανθρώπους. Χρειάζεται μάλλον κάποιος τρίτος θεός να βάλει το χέρι του ή τέλος πάντως κάποιος δαίμονας με ανθρώπινη ή θεϊκή μορφή, αφού όλα γεννήματα του ανθρώπινου νου είναι. Τους λέμε θεούς τους θεούς μας για να μη σηκώνουμε το βάρος της ευθύνης, για να εξιλεωθούμε απέναντι στους βωβούς από το σοκ νοήματος εαυτούς μας. Θεέ μου.

[email protected]