^[1]Τελικά οι φίλοι μου που ακούνε μουσική μέσω Spotify είναι πολύ κουλτουριάρηδες. Ο ένας έχει λιώσει τον Μαξ Ρίχτερ, ο άλλος κοντεύει να τελειώσει τα άπαντα του Μπετόβεν, μια τρίτη δεν προδίδει ποτέ τον Ερίκ Σατί. Ενας ακόμα δεν καταδέχεται τίποτα λιγότερο από Αρβο Περτ. Μα κανένας τους τέλος πάντων δεν υποκύπτει σε έναν Tζάστιν ή μια Ριάνα; Κανείς δεν τολμά ένα μικρό διάλειμμα για να ακούσει Μάιλι Σάιρους; Κανείς δεν ξεχαρμανιάζει -έστω- με ένα ωραιότατο ελληνικό λαϊκό τραγούδι;

Είναι αυτή η «σύνδεση» του Spotify με το Facebook που δεν με αφήνει να αγιάσω. Με «τσιγκλάει» συνεχώς. Βλέπω κάθε τόσο τις αναρτήσεις τους στον «ρουφιάνο» πίνακα με τη δράση τού καθενός και μπαίνω στον πειρασμό να φτιάξω τα δικά μου σενάρια. Τους φαντάζομαι να έχουν εγκαταλείψει τον Στιβ Ράιχ να παίζει ασταμάτητα και οι ίδιοι να ξεδίνουν με έναν Μητροπάνο.

Αν κρίνω από τις ενημερώσεις του Facebook, ο μινιμαλισμός πρέπει να σαρώνει σε πωλήσεις σε αυτή τη χώρα. Τα δε δισκοπωλεία κλασικής μουσικής δεν πρέπει να προλαβαίνουν να εξυπηρετούν τους πελάτες τους. Aλλά καθώς ο καθένας στο Ιντερνετ αυτοπροσδιορίζεται και πουλά τον εαυτό του όπως επιθυμεί, για την ακρίβεια όπως τον ονειρεύεται, τους αφήνω να το χαρούν. Βάζω στη διαπασών στο Spotify το «Far l’amore» της Ραφαέλα Καρά να παίζει σε διασκευή του Μπομπ Σινκλάρ από το σάουντρακ του «La grande bellezza» και τους συμπονώ.

Μ.Κ.