Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

^[1]«Από δω η κυρία μου κι από δω το αίσθημά μου». Ετσι ονομάζεται η τεχνική που χρησιμοποίησε ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ για να στρέψει το βλέμμα του γαλλικού λαού απευθείας μέσα στην κρεβατοκάμαρά του κι έτσι να το αποστρέψει από την καινούργια του κωλοτούμπα, που περιλαμβάνει «σύμφωνο ευθύνης» με τις επιχειρήσεις και περικοπές 50 δισ. κυρίως από την κοινωνική ασφάλιση και τους δήμους μέσα σε μια διετία.

Οι Γάλλοι, σύμφωνα με τον θρύλο, είναι ερωτικοί τύποι. Μάλιστα, ο έρωτας τόσο τους τυφλώνει ώστε μέρες τώρα ασχολούνται με τις γκομενοδουλειές του προέδρου τους, αδιαφορώντας παγερά για τις οικονομικές του εξαγγελίες: ούτε μια διαδήλωση, έστω για τα μάτια! Ούτε μια ανάλυση της νέας πολιτικής του «σοσιαλιστή» προέδρου ούτε μια λέξη αποδοκιμασίας. Αντιθέτως, όλες οι γαλλικές εφημερίδες εξιστόρησαν με λεπτομέρειες τα της παράνομης σχέσης του ηγέτη. Μέχρι και φωτογραφίες του σε μηχανάκι, όταν πήγαινε «μασκέ» να επισκεφτεί το τρίτο πρόσωπο, δημοσιεύτηκαν. Οταν μάλιστα ανακοινώθηκε ότι η επίσημη αγαπημένη βρίσκεται στο νοσοκομείο με νευρικό κλονισμό, τα μάτια πίσω απ’ τις κλειδαρότρυπες γούρλωσαν ακόμα περισσότερο, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το πεδίο στον Ολάντ να ασφαλίσει γερά το κάρο του πίσω από το άρμα της Γερμανίας.

Κάποια στιγμή που κόπασε το ενδιαφέρον για το σκάνδαλο, εκεί που οι Γάλλοι πήγαν να ασχοληθούν με τα πράγματα που όντως τους αφορούν, εντέχνως ρίχτηκε λάδι στη φωτιά: διαδόθηκε ότι η «άλλη γυναίκα» είναι έγκυος, ενώ παράλληλα στενός συνεργάτης του προέδρου έπεφτε σε γλωσσικό ολίσθημα και αποκαλούσε την παράνομη, «σύντροφο» του Ολάντ. Η φωτιά, όπως ήταν αναμενόμενο, φούντωσε, κι έτσι ο Ολάντ μπόρεσε μες στην αναμπουμπούλα να ανακοινώσει και τα δώρα του προς τις επιχειρήσεις: μειωμένη φορολογία και άλλες διευκολύνσεις, στο πλαίσιο ενός συμφώνου ευθύνης κατά το οποίο το γαλλικό κράτος θα σταματήσει τους πολλούς πολλούς ελέγχους και απαιτήσεις, αλλιώς οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και θα πάρουν των ομματιών τους, συμβάλλοντας έτσι στην αύξηση της ανεργίας που ήδη έχει φτάσει στο 12%. (Θα πει κανείς, και τι είναι 12% ανεργία; Εμείς εδώ έχουμε 27% και ούτε ένα ροζ σκάνδαλο να ξελαμπικάρουμε. Ετσι είναι. Οι ερωτύλοι Γάλλοι πρόεδροι είναι μαθημένοι να προσφέρουν θέαμα. Οι δικοί μας πολιτικοί τα μόνα σκάνδαλα που προσφέρουν έχουν να κάνουν με άνομο χρήμα. Κανένας ρομαντισμός!)

Η Ευρώπη και ο κόσμος αναπαράγουν με ενθουσιασμό τις ειδήσεις για τους έρωτες του Ολάντ, διαθέτοντας στα πλήθη τον αντιπερισπασμό που τους είναι απαραίτητος σε τέτοιες μέρες κρίσης. Οι Γερμανοί, όμως, αντι-ερωτικοί και πραγματιστές όπως είναι, έσπευσαν να χαιρετίσουν τη στροφή του Γάλλου προέδρου. Και δεν εννοούσαν τη στροφή από τη μια γυναίκα στην άλλη, αλλά τη στροφή από τα υπεσχημένα και την πολιτική για την οποία εκλέχτηκε ο Ολάντ στην πολιτική της λιτότητας που έχει αποφασίσει η Γερμανία να επιβάλει σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Η ιδέα ότι όλα τα παραπάνω είναι ένα ψευδές σενάριο συνωμοσίας είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή. Οπότε μένει το ερώτημα: γιατί δύο ώριμες και καταξιωμένες -η κάθε μια στον χώρο της- γυναίκες αφέθηκαν ή δέχτηκαν να χρησιμοποιηθούν στον ρόλο που επιφύλασσε στην κάθε μια ο πολιτικός σχεδιασμός του εραστή τους; Γιατί δέχτηκαν εν γένει ρόλους που τους απέδωσε ο εραστής, μπαίνοντας σε μια αντιπαράθεση που δεν τις τιμά; Το γιατί, σε πρώτη φάση, απέκτησαν για εραστή τον Ολάντ δεν το ρωτάω. Είπαμε, ο έρωτας είναι τυφλός.