Ενα τελείως διαφορετικό πολιτικό σκηνικό τείνει να διαμορφωθεί καθώς οι αυτοδιοικητικές και οι ευρωπαϊκές εκλογές απέχουν μόλις τέσσερις μήνες. Ολα δείχνουν ότι ο χάρτης των πολιτικών κομμάτων και κινήσεων που θα διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού τον Μάιο, θα είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που ξέραμε στις εκλογές του Ιουνίου 2012.

Πέρα από τα δύο κόμματα που μπορούν ακόμη να θεωρούνται μεγάλα -και τα οποία θα κονταροχτυπηθούν σκληρά στις εκλογές- όλα τα άλλα ταξινομούνται πλέον στην κατηγορία των μικρότερων, εκτός από το νεοναζιστικό, το οποίο δείχνει να αντέχει δημοσκοπικά, για λόγους που έχουν να κάνουν περισσότερο με την κρίση του πολιτικού συστήματος και την αναξιοπιστία των εκπροσώπων του και λιγότερο με την πράγματι σκληρή κοινωνική και οικονομική κρίση που περνά ο τόπος για πέμπτη συνεχή χρονιά…

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της νέας πολιτικής γεωγραφίας είναι αναμφίβολα το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το οποίο βρίσκεται πλέον στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσής του, καθώς η συρρίκνωσή του συνεχίζεται και πρώην ηγετικά στελέχη του επιλέγουν τον μοναχικό δρόμο ξεχωριστών κινήσεων και σχημάτων ή την προσχώρησή τους σε πολιτικά κόμματα που θα τους εξασφαλίσουν τουλάχιστον τη βουλευτική έδρα.

Ενα δεύτερο σοβαρό στοιχείο είναι οι συνεχείς ανακατατάξεις στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, όπως η κίνηση των «58», που επηρεάζουν βέβαια το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ΔΗΜΑΡ, η οποία προσπαθεί να διατηρήσει τον ανεξάρτητο αντιπολιτευτικό χαρακτήρα της -μετά την αποχώρησή της από την κυβέρνηση- ώστε να μπορέσει να παίξει ρόλο αν ο αυριανός κυρίαρχος των εξελίξεων χρειαστεί κοινοβουλευτική στήριξη για τον σχηματισμό πλειοψηφίας και κυβέρνησης.

Την ελπίδα να παίξουν κάποιο ρόλο στη συγκρότηση αυτοδύναμης κυβέρνησης τρέφουν και όλοι οι μικροί σχηματισμοί που έχουν κυριολεκτικά ξεφυτρώσει στο πολιτικό σκηνικό και καλύπτουν ολόκληρο τον χώρο από τις παρυφές της Ν.Δ. -με μερικούς να ερωτοτροπούν και προς τα δεξιά της- μέχρι τα όρια και πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολο να εκτιμηθύν συνολικά από τώρα οι πραγματικά νέες προτάσεις που φιλοδοξούν να ανανεώσουν τον πολιτικό προβληματισμό, από τα ευκαιριακά και προσωποκεντρικά σχήματα που απλώς επιδιώκουν να διασώσουν τους εμπνευστές τους…

Η κινητικότητα αυτή δείχνει, όμως, ότι υπάρχει μια αυθεντική ανάγκη να εκφραστούν νέες ιδέες, νέες απόψεις -έστω και αν δεν αγκαλιάζουν το σύνολο των προβλημάτων-, νέες προτάσεις που ενδεχομένως πριν από λίγα χρόνια να φάνταζαν εξωπραγματικές. Και αναμφίβολα όλες αυτές οι κινήσεις ανασύνθεσης του πολιτικού τοπίου επιταχύνονται από τη γενικευμένη πλέον αίσθηση ότι οι βουλευτικές εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν κανονικά το 2016, όπως βαυκαλίζεται ο πρωθυπουργός, αλλά πολύ νωρίτερα, ίσως και πολύ πριν αρχίσει η διαδικασία για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή σε κάθε περίπτωση μέσα στους επόμενους δώδεκα μήνες οι Ελληνες πολίτες θα κληθούν στις κάλπες για την ανάδειξη νέας κυβέρνησης!

Το μεγάλο ζήτημα λοιπόν δεν είναι πολλά ή λίγα κόμματα, αλλά κόμματα με συγκροτημένα και ρεαλιστικά προγράμματα που θα μπορέσουν να προτείνουν εφικτές λύσεις για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο της λιτότητας, των ελλειμμάτων και του χρέους και να διασφαλίσουν τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών μαζί με την ανάκαμψη της οικονομίας και τη σταθερή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.