Του Πέτρου Μανταίου

Λέω για το νερό που πίνουμε από τις βρύσες των σπιτιών μας, που βάλθηκαν να ιδιωτικοποιήσουν οι «φωστήρες» των αποκρατικοποιήσεων, τεχνηέντως παρασιωπώντας τα καλά και προβάλλοντας τα κακά των δημόσιων εταιρειών ύδρευσης/αποχέτευσης: της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα (ΕΥΑΘ), που την τρέχουν με χίλια κατά κοινοπραξία «Σουέζ» (γαλλική) και «Ακτωρ» (Μπόμπολας), και της Αθήνας (ΕΥΔΑΠ), που την πάνε πιο μαλακά, αλλά τη σέρνουν κι αυτή προς το «κούτσουρο» της αποκρατικοποίησης.

Αυτό το νερό, το δημόσιο, είναι που παρουσιάζει τρύπες ολοένα και περισσότερες, που πάνε να μας κάνουν να πούμε το νερό, νεράκι. Διότι –για να αναφέρουμε, ενδεικτικά, μια-δυο απ’ αυτές τις τρύπες– πρώτον το νερό, ως δημόσιο αγαθό, δεν το ιδιωτικοποιείς όσα επιχειρήματα και αν επιστρατεύσεις (επιχειρήματα, πολλά των οποίων εσύ πρώτος, ως Δημόσιο, έχεις την κύρια ευθύνη… κατασκευής!), και δεύτερον (κάτι που πονηρά παρασιωπείται όλον αυτόν τον καιρό των, υπό την επιφάνεια του νερού, μεθοδεύσεων) μεγάλο μέρος του πόσιμου νερού έχει από καιρό ιδιωτικοποιηθεί, μέσα από ιδιωτικές εταιρείες εμφιάλωσης, που μάλιστα συνεχώς ανεβάζουν μερίδια στην αγορά.

Κατανοητή η «πρεμούρα» των ιδιωτών να αποκτήσουν τον έλεγχο (δεν ξέρω αν με ίδια κεφάλαια ή μέσω τραπεζικών δανείων ή επενδυτικών funds∙ άλλο μέγα ζήτημα, εκεί να δεις τρύπες…), διότι χωρίς νερό δεν ζεις! Ομως ακριβώς ο ίδιος λόγος είναι και ο αντίλογος όσων εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίησή του: ότι χωρίς νερό δεν ζεις. Εδώ (και λυπάμαι για τη «Σουέζ» και τον Μπόμπολα…) παρεισφρέει (νερό γαρ, χώνεται παντού!) και ο κοινωνικός παράγων! Τι γίνεται π.χ. εάν ο καταναλωτής νερού δεν έχει να πληρώσει; Του το κόβεις; Η ΕΥΔΑΠ π.χ., με τον σημερινό της δημόσιο χαρακτήρα, δεν το κόβει: 24.625 διακανονισμούς πληρωμής έκανε για οικονομικά αδύνατους καταναλωτές μόνο το 2013 («Καθημερινή» 19/1). Αυτό το κοινωνικό φορτίο ποιος ιδιώτης το επωμίζεται; Γνωρίζουν πολλούς;