→Εκμεταλλευόμενοι το κλίμα τρομολαγνείας και «τρομοκρατικής απειλής» που καλλιεργεί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, οι χρυσαυγίτες προσπαθούν να εμφανιστούν για ακόμα μία φορά ως θύματα

Του Τάσου Τσακίρογλου

Προσπάθεια να «ρεφάρουν» επικοινωνιακά, μετά τις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση τους και την προφυλάκιση έξι βουλευτών τους, καταβάλλουν οι χρυσαυγίτες, αξιοποιώντας τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, οι οποίες δείχνουν τη ναζιστική οργάνωση να επιστρέφει στα διψήφια ποσοστά και να κυμαίνεται μεταξύ 10% και12%.

«“Εγκεφαλικά” στο καθεστώς: Σταθερή και με διψήφια ποσοστά παρά τα “ψαλίδια” η Χρυσή Αυγή» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος στον ιστότοπό τους, στον οποίο υποστηρίζουν ότι «παρά τη λάσπη της δικτατορικής διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου», η οργάνωση παραμένει στην τρίτη θέση. Εκτιμούν, μάλιστα, ότι σύντομα θα είναι δεύτερη πολιτική δύναμη, αφού, όπως λένε, η Ν.Δ, καταρρέει, το ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και η ΔΗΜΑΡ θα διαλυθεί σύντομα. Επαναλαμβάνουν δε το σενάριο περί αναγκαστικής συνεργασίας Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, οπότε η πόλωση θα αφορά το δίπολο «ή με τους πολιτικάντηδες ή με τη Χρυσή Αυγή».

Παράλληλα, σε μια προσπάθεια αποδόμησης των δικαστικών κινήσεων εις βάρος τους, η βουλευτής και σύζυγος του Ν. Μιχαλολιάκου, Ελένη Ζαρούλια, εξαπέλυσε επίθεση στην «κλίκα των επιόρκων που έστησε τη βρόμικη σκευωρία κατά της Χρυσής Αυγής, καταλύοντας Σύνταγμα και πολίτευμα». Παρακάμπτοντας τα συντριπτικά στοιχεία των επιθέσεων, του οπλισμού και της στρατιωτικής εκπαίδευσης που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, υποστήριξε ότι οι διώξεις δεν οφείλονται σ’ αυτά, αλλά στις ιδέες των συλληφθέντων.

Οι χρυσαυγίτες, εκμεταλλευόμενοι το κλίμα τρομολαγνείας και «τρομοκρατικής απειλής» που καλλιεργεί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, προσπαθούν να εμφανιστούν για ακόμα μία φορά ως θύματα, λέγοντας ότι ο «φιλομασόνος Νίκος Δένδιας αφήνει ελεύθερους τους δολοφόνους-τρομοκράτες και αφύλακτους τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής».

Σε κάθε περίπτωση, η δημοσκοπική πορεία της Χ.Α. αφήνει ανοιχτά ερωτήματα για τις μεθόδους και την αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπισή της από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις και, κυρίως, από την κυβέρνηση, η οποία υιοθετεί σε πολλά επίπεδα την ατζέντα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», αλλά και την αντιμεταναστευτική ρητορική.