Στις 22/1/2014 παρακολουθήσαμε και πάλι στο Μέγαρο Μουσικής το νέο ανέβασμα του «Μάκμπεθ» από την ΕΛΣ, αυτή τη φορά με τη δεύτερη διανομή. Η αίθουσα Τριάντη ήταν κατάμεστη για μία ακόμη φορά, γεγονός που επιβεβαιώνει την αύξουσα δυναμική της ΕΛΣ, τώρα που έχει ξαναγίνει ο κυρίαρχος παίκτης στο εγχώριο πεδίο της όπερας.

Η έκδηλη, βασική διαφορά στις εντυπώσεις εντοπίστηκε στις άριστες ισορροπίες των φωνών ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Αληθινό μάθημα βερντιανού τραγουδιού η παρουσία της Ουκρανής υψιφώνου Τατιάνας Μελνιτσένκο στον ρόλο της Λαίδης κυριολεκτικά «έβαλε τα πράγματα στη θέση τους» και πρόσφερε ανεπιφύλακτη συγκίνηση και περίσσεια αισθητικής απόλαυσης. Ο όγκος, οι δυναμικές, η χροιά, η ηχοχρωματική παλέτα και το βάρος της φωνής της ταίριαξαν σαφώς στα όσα υποβάλλει η γραφή του ρόλου και γνωρίζουμε ότι ζητούσε ο Βέρντι. Αυτό το γενναιόδωρο πακέτο χαρακτηριστικών στήριξε υποδειγματικά την πεμπτουσιακά ρομαντική δραματουργική διάσταση της μουσικής και εκφράστηκε συναρπαστικά στα δραματικά αριόζι και τις δεξιοτεχνικές εξάρσεις. Το επιθετικό, υπεροπτικό ύφος και η πιεστική χειραγώγηση του Μάκμπεθ από τη Λαίδη, η φορτισμένη αμφιθυμία στα κομβικά σημεία της δράσης, η αμεσότητα και η βεβαιότητα έκφρασης, όλα αυτά δόθηκαν με καθαρά μουσικά μέσα, με τον καλύτερο τρόπο.

Από μέρους του, ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος ενσάρκωσε έναν αχρείο, τυχοδιώκτη Μάκμπεθ, εξωστρεφή, επιτηδευμένα τραχύ και βίαιο, που είχε μια αντάξια σκληρή, ανελέητα απεχθή πτώση. Την προσέγγισή του υπηρέτησε με μια φωνή υγιή, εντυπωσιακά μεγάλη, καλά εστιασμένη, με ελεγχόμενες δυναμικές, ενώ το τραγούδι του διέθετε πλατιά, έντονα θεατρική εκφραστική παλέτα.

Από τους βοηθητικούς ρόλους εντυπωσίασαν ο ευγενής, καλοτραγουδισμένος Μπάνκο του Πέτρου Μαγουλά και ο στεντόρειος, ηδύφωνος, εντυπωσιακά άνετος Μάλκολμ του Γιώργου Ζωγράφου. Εχοντας ήδη δοκιμαστεί αρκετές φορές, η παράσταση κύλησε σκηνικά βελτιωμένη, δίχως προβλήματα αν εξαιρέσουμε το διπλό… στιγμιαίο φρακάρισμα της αλουμινένιας αυλαίας. Επίσης, η δεύτερη παρακολούθηση της σκηνοθεσίας του Μαριάνι επέτρεψε να εκτιμήσουμε καλύτερα το αριστοτεχνικά ισορροπημένο, μέσω συνοπτικών διαδικασιών σκηνικό ξετύλιγμα της αφήγησης της σεξπιρικής ιστορίας: τις σωστές δόσεις αφαίρεσης, το διάχυτο μαύρο χιούμορ, την πειστική θεατρική μείξη ιστορικών και παροντικών αναφορών, την αφηγηματική συνοχή. Εν ολίγοις, μια σκηνοθεσία που θύμισε ξεκάθαρα ότι η όπερα είναι -πάνω απ’ όλα- θέατρο!

Γιάννης Σβώλος