Οι κοινωνικές εκρήξεις στη Βραζιλία τείνουν να εξελιχθούν σε καθημερινότητα τον τελευταίο χρόνο, με τους φόβους ότι η κατάσταση μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη το προσεχές καλοκαίρι να μεγαλώνουν καθημερινά.

Βίαιες συγκρούσεις έχουν ξεσπάσει σε πολλές πόλεις από διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για την ακρίβεια, την κοινωνική ανέχεια, το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου και τις πανάκριβες διοργανώσεις.

Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πόρτο Αλέγκρε, Αντάο Κλόβις, δήλωσε όταν ρωτήθηκε σχετικά: «Οταν βλέπεις τις επενδύσεις στην υγεία και στην παιδεία και κατόπιν τις συγκρίνεις με τις μαζικές επενδύσεις για το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, είναι ολοφάνερο ότι αυτή η σύγκριση προκαλεί αγανάκτηση».

Με τις καλές μέρες της αλματώδους ανάπτυξης να έχουν περάσει μάλλον ανεπιστρεπτί, τα ξένα δημοσιεύματα δίνουν και παίρνουν, υπερτονίζοντας την απογοητευτική κατάσταση της οικονομίας στη Βραζιλία σε ένα τόσο κρίσιμο τάιμινγκ.

Ο πληθωρισμός ανεβαίνει, η χώρα παρουσιάζει πια προβληματικό εμπορικό ισοζύγιο και το εθνικό νόμισμα περνάει δοκιμασίες από πέρυσι…

Τα γεγονότα του περασμένου καλοκαιριού στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών λειτουργούν σαν εφιάλτης για τη FIFA και τους διοργανωτές, αφού οι μαζικές διαδηλώσεις είχαν επισκιάσει το περσινό test event. Ακόμα και στον τελικό, άλλωστε, στο κατάμεστο Μαρακανά, η γύρω περιοχή πνίγηκε στα χημικά της αστυνομίας προκειμένου να εμποδίσει τους διαμαρτυρόμενους πολίτες.

Ο κόσμος παραμένει θυμωμένος, βλέποντας τις νέες κρατικές επενδύσεις για στάδια εν όψει Μουντιάλ – Ολυμπιακών, όταν το κοινωνικό κράτος καταρρέει. Τη στιγμή που από το δημόσιο ταμείο θα καλυφθεί το 95% των δαπανών για υποδομές του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ήδη 170.000 άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν με το ζόρι για λόγους… αισθητικούς, έτσι ώστε να εξωραϊστούν οι πόλεις που θα φιλοξενήσουν αγώνες. Το ακόμα πιο φρικτό είναι ότι δεν τους εξασφαλίστηκε άλλη στέγη.

Κι όλα αυτά σε μια χώρα όπου κυριαρχούν οι ετοιμόρροπες φαβέλες στις μεγαλουπόλεις, με 15 εκατομμύρια σπίτια να χαρακτηρίζονται μη κατοικήσιμα κι επικίνδυνα για την ανθρώπινη υγεία, αλλά και το 26% του πληθυσμού να είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.