Φαρμακοχέρηδες στο Φαρμακονήσι πνίξανε τον κοσμάκη, τα ταλαίπωρα τα προσφυγόπουλα που πάσχιζαν να ξεφύγουν από τον πόλεμο, αναζητώντας καλύτερη τύχη στην αιωνία Ελλάδα. Οι αιώνες τη μάραναν την Ψωροκώσταινα όπως την έχουν καταντήσει με τα μνημόνια και τα Δουβλίνα οι εξ Εσπερίας εταίροι της. Ανυπεράσπιστες γυναίκες και μωρά παιδιά ρίξανε στη θάλασσα τα καλόπαιδα του αλίμενου Λιμενικού και πυροβολούσαν στο ψαχνό πατεράδες, συζύγους και αδελφούς όταν προσπαθούσαν απεγνωσμένα να σώσουν τους δικούς τους.

Αίσχος. Ντροπή. Δεν υπάρχουν λόγια να χαρακτηρίσουν παρόμοιες αποτρόπαιες πράξεις. Πόσω μάλλον όταν εκπορεύονται από τη μεταναστευτική πολιτική της εξελιγμένης Δύσης που ομνύει στο όνομα της καθαρότητας των υπηκόων της και το σφράγισμα των συνόρων. Μια μαχαιριά στην καρδιά του πολιτισμού αποτελούν οι πρακτικές των επαναπροωθήσεων. Κι έχεις κι εκείνον τον ανεκδιήγητο υπουργό Ναυτιλίας να επιχαίρει συγχαίροντας τους λεβέντες του για την αποτελεσματικότητα της επιχείρησης. Ο αδέξιος γιος ενός Δεξιού πατέρα επιβεβαιώνει με τον πιο αποστομωτικό τρόπο το παλιό κλισέ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα».

Ρεμπεσκέδες πολιτικάντηδες στρογγυλοκάθισαν δεκαετίες και δεκαετίες στον σβέρκο του πολίτη παριστάνοντας τους σωτήρες. Διεφθαρμένοι διαφθορείς ίδρυσαν τζάκια μοιράζοντας ψίχουλα στο πόπολο, θεσούλες στο Δημόσιο και ανέξοδα ρουσφέτια, στέλνοντας την τσουχτερή «λυπητερή» στον κρατικό κορβανά που κατέρρευσε από το κουβαρνταλίκι τους. Οδήγησαν τη χώρα στον όλεθρο και αναθέτουν τώρα στα μαμόθρεφτα βλαστάρια τους να την καταποντίσουν οριστικά, όπως τους άμοιρους πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου. Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης σε θέση υπουργού συνιστά ατράνταχτη απόδειξη της απόλυτης παρακμής που βιώνει η ελληνική κοινωνία.

Σαν πρωτότοκος κληρονόμησε το εκλογικό πολυκατάστημα του πατρός. Γωνιακό μαγαζί που αν δεν υπήρχε δεν του ανέθετε εχέφρων άνθρωπος ούτε τη διαχείριση μονοκατοικίας. Αλλά δεν φταίει αυτός. Φταίνε οι αφελείς ψηφοφόροι οι οποίοι αρέσκονται σε παραμύθια με πριγκιπόπουλα ακόμα κι αν ξεκουφαίνονται από το αέναο κουάξ κουάξ που εκπέμπουν. Φαρσοκωμωδία και τραγέλαφος έχει καταντήσει η διαδοχή των κλώνων στους κυβερνητικούς θώκους. Κληρονομικώ δικαίω ολιγαρχία επιθυμεί η μάζα. Κωστάκη και Γιωργάκη τους αποκαλούσε όλος ο κόσμος, αναλογιζόμενος προφανώς το πολιτικό τους μέγεθος, αλλά τους εμπιστεύτηκε το τιμόνι στο δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής· στις πιο επικίνδυνες στροφές με τις λακκούβες.

Απαθώς παρατηρούσε ο ένας το τρελό πάρτι που είχαν στήσει οι δικοί του στο Δημόσιο. Χλαπακιάζοντας κεμπάπ κατήγγειλε στους προαγωγούς τους νταβατζήδες. Κι ο άλλος έσπευσε να υποθηκεύσει την καμένη γη στα αρπακτικά του ΔΝΤ και της Ε.Ε. με αμίμητη απερισκεψία, χωρίς λύπη και χωρίς αιδώ. Μιας και θυμήθηκα τον μέγιστο Αλεξανδρινό αντιγράφω δυο στίχους που κολλούν γάντι στην προσφορά του οίκου Παπανδρέου -πάππου, πατέρα και εγγονού- στον τόπο: Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη/ για το αψήφιστο της εκλογής./ Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο. Τα μετέωρα απαντούν με χιόνια και κατήφορο του υδράργυρου.

Μετέωρος [email protected]