Η Ανι E. Πρου δεν είχε ξετρελαθεί με την ταινία του Ανγκ Λι «Brokeback Mountain» (2005). Είχε βρει ότι δεν είχε μεγάλη σχέση με το δικό της διήγημα, δημοσιευμένο το 1997 στο «The New Yorker». Ο Ταϊβανέζος σκηνοθέτης είχε προσεγγίσει τον έρωτα ανάμεσα σε δύο καουμπόις με πολύ συναισθηματικό και σπαρακτικό τρόπο. Eφταιγε και η μουσική του Γκουστάβο Σανταολάγια.

Η Αμερικανίδα συγγραφέας έχει, όμως, από χθες μια διασκευή της αρεσκείας της. Οχι σε οθόνη, αλλά στη σκηνή του «Teatro Real» της Μαδρίτης με τη μορφή όπερας. Με τίτλο φυσικά «Brokeback Mountain», βασίζεται σε λιμπρέτο της ίδιας της Πρου, κάτι που της εξασφαλίζει αυθεντικότητα. Επιπλέον, ο συνθέτης, ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός Τσαρλς Γουόρινεν, το είχε βάλει σκοπό της ζωής του να κάνει το διήγημα όπερα. Ζήτησε την άδεια από τη συγγραφέα το 2007.

Και γιατί όπερα, ένα είδος στο οποίο δεν έχει και μεγάλη πείρα; «Στις παλιές όπερες υπήρχαν νόθα παιδιά και ταξικές διαφορές. Ο έρωτας ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου, ειδικά σε ένα απαγορευτικό κοινωνικό περιβάλλον, είναι μια σύγχρονη εκδοχή των αιωνίων ανθρώπινων προβλημάτων», λέει ο Γουόρινεν. Ο δικός του Ενις ντελ Μαρ (Χιθ Λέτζερ στην ταινία) ξεκινάει χωρίς να μπορεί να μιλήσει. Γνέφει και ουρλιάζει. Σταδιακά αρχίζει να τραγουδάει περισσότερο και στην τελευταία σκηνή της όπερας, όταν πια έχει μείνει μόνος και έχει χάσει τα πάντα, τραγουδάει μια άρια για τον έρωτά του. Τον ερμηνεύει ο Καναδός μπάσος-βαρύτονος Ντάνιελ Οκουλιτς, ενώ τον αγαπημένο του Τζακ Τουίστ (Τζέικ Γκίλενχαλ στην ταινία) ο Αμερικανός τενόρος Τομ Ραντλ.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο πρωτοποριακός Βέλγος Ιβο βαν Χόβε, διευθυντής του Toneelgroep (χάρη στη Στέγη είδαμε πριν από δύο χρόνια την καταπληκτική του παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο») ανακουφίστηκε όταν έμαθε ότι οι πρωταγωνιστές του δεν θα ήταν Ευρωπαίοι. «Στην Ευρώπη, όταν αρχίζουμε να παριστάνουμε τους καουμπόις, το ρίχνουμε στα κλισέ. Με αυτούς τους δύο δεν χρειάστηκε καν να μιλήσουμε. Η ιστορία αυτής της όπερας είναι εντελώς αμερικανική». Στη δική του παραγωγή, σε αντίθεση με αυτήν του Ανγκ Λι που είχε γυριστεί στον Καναδά, πρωταγωνιστούν τα ίδια τα βουνά που ενέπνευσαν την Πρου. Τεχνικοί ταξίδεψαν στο Γουαϊόμινγκ, κινηματογράφησαν το τοπίο, που δεν είναι όμορφο, όπως στην ταινία, αλλά «σκληρό και επικίνδυνο». Προβάλλεται σε οθόνη κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ο Βαν Χόβε εμπνεύστηκε ακόμα από πίνακες του Εντουαρντ Χόπερ, τον σουρεαλισμό του Ντέιβιντ Λιντς και το «Dogville» του Τρίερ.

Η όπερα αυτή δεν θα είχε γίνει ποτέ πραγματικότητα αν δεν την είχε στηρίξει ο Ζεράρ Μορτιέ, που το 2007 ήταν διευθυντής της New York City Opera. Πήρε μαζί του το πρότζεκτ όταν ανέλαβε το «Τeatro Real», άλλο αν τώρα είναι απλός καλλιτεχνικός σύμβουλός του.

* INFO: Μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου.

Eπιμ.: Β.Γεωργ.