^[1]-Tι θέλει ο μικρός εδώ; -Ασ΄ τον, χαζεύει τα εξώφυλλα.

Νέα Φιλαδέλφεια, τέλη δεκαετίας του ΄70. Ο Στέλιος και ο Κώστας, ξαδέλφια μου, κοντά στα δέκα χρόνια μεγαλύτερα από εμένα, κλείνονταν στο δωμάτιο και άκουγαν μουσική. Με διάφορες δικαιολογίες προσπαθούσα να μπω στην απαγορευμένη περιοχή και κάποιες -ελάχιστες- φορές μού επέτρεπαν να ζήσω το θαύμα.

Τα ηχεία να στριμώχνουν πρωτόγνωρους ήχους στον χώρο, τα τζάμια στα παράθυρα να τρίζουν, τα μπάσα να οργώνουν το πάτωμα και οι δείκτες έντασης στον φωτεινό πίνακα του ασημένιου Rotel να χορεύουν με ακούραστη πειθαρχία. Και απλωμένοι, γύρω από το στερεοφωνικό, στο δάπεδο και επάνω στο κρεβάτι, οι δίσκοι. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος.

Από τη δισκοθήκη των γονιών μου δεν έλειπαν τα βινύλια με εξώφυλλα που φούντωναν την περιέργειά μου, ειδικά το σάουντρακ του «Δόκτωρ Ζιβάγκο» με τη διπλή φωτογραφία του Ομάρ Σαρίφ -στη μία αγκαλιά με την Τζέραλντιν Τσάπλιν, στην άλλη με την Τζούλι Κρίστι, μπερδεμένα πράγματα-, όμως στο δωμάτιο του Κώστα κάτι πολύ διαφορετικό συνέβαινε.

Ο ζητιάνος τού Aqualung των Τζέθρο Ταλ με κοίταζε επιθετικά βλοσυρός, χανόμουν μέσα στα χρώματα του Ακριθάκη για τον «Μπάλλο» τού Σαββόπουλου ή στις ψυχεδελικές φωτογραφίες του Στορμ Θόργκερσον για τα άλμπουμ των Πινκ Φλόιντ. Εκείνο όμως που με καθήλωνε ήταν η αινιγματική φιγούρα στο εξώφυλλο του Argus των Γουίσμπον Ας.

Στρατηγός πριν από τη μάχη, απλός φρουρός, πολεμιστής που έχασε τους συντρόφους του ή στρατιώτης που σιχάθηκε τον πόλεμο και ετοιμάζεται να λιποτακτήσει; Αυτήν την εικόνα που συνέθεσε ο Θόργκερσον το ΄72 για το βρετανικό συγκρότημα θυμήθηκα όταν διάβασα μια είδηση με ελάχιστη χρηστική σημασία: Ο Μάρτιν Τέρνερ, μπασίστας, φωνή και ιθύνων νους των Γουίσμπον Ας, κάνει περιοδεία με την μπάντα του στην Ευρώπη.
Στην Ελλάδα δεν θα έρθει. Και τον Θόργκερσον ποιος τον θυμάται; Με τον θάνατό του, το 2013, ο κύκλος των σχεδιαστών που μας έδωσαν σπουδαία εξώφυλλα στη δισκογραφία έκλεισε οριστικά. Εδώ και χρόνια, η εικόνα της μουσικής ξεχύνεται σπάταλη σε βιντεοκλίπ ή κρύβεται σε λάπτοπ και iPad. Συνήθως, μας συναντά καλωδιωμένους με ακουστικά, δάχτυλα σε εγρήγορση πάνω στο πληκτρολόγιο, βλέμμα σε μια ιστοσελίδα φορτωμένη σχόλια και διαφημίσεις, ενώ ο ήχος της -Μπαχ, ροκ ή τσάμικα, δεν έχει σημασία- συνοδεύεται από την απαραίτητη προϋπόθεση, την αναμμένη οθόνη.

Ναι, οι Γουίσμπον Ας δεν παίζουν εδώ. Αλλά κάποια άλλη συναυλία ή το στερεοφωνικό στο σπίτι περιμένουν εμάς, την οικογένεια, τους φίλους, για να φτιάξουμε και να ζήσουμε τις δικές μας εικόνες.

Νίκος Καλτσάς