Του Πέτρου Μανταίου

Είναι κάτι σαν «αστικός μύθος»∙ ψέμα δηλαδή που πέρασε για αλήθεια. Χρόνια τώρα –παρά τις αλλεπάλληλες ανασκευές– ο περίφημος Ανδρέας Μαυρογιαλούρος, κινηματογραφικός πολιτικός, πρωταγωνιστής στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965∙ ρόλος στον οποίο διέπρεψε ο αξέχαστος Λάμπρος Κωνσταντάρας), άγεται και φέρεται, ως πρόσωπο-σύμβολο φαύλων πολιτικών. Ενώ μια χαρά έντιμος ήταν ο άνθρωπος, αλλά τον έπαιρναν στον λαιμό τους άθλιοι σύμβουλοι και κομματάρχες της μίζας. Εμπαιγμός, που μόλις ο Μαυρογιαλούρος τον αντιλήφθηκε, από τυχαίο… ατύχημα, άρχισε τα φάσκελα («Φασκελώσαμε από κει, ρε παιδιά; Δεν φασκελώσαμε; Ε, άντε να φασκελώσουμε…») και αποχαιρέτησε την πολιτική. Μην ξεχνάμε ότι το ’65, που προβλήθηκε η ταινία, ήταν το έτος της Αποστασίας!

Εκτοτε, και παρά τον παρήγορο τίτλο ότι στο τέλος «Υπάρχει και φιλότιμο», ο έρμος Μαυρογιαλούρος, παρεξηγημένος και καταφανώς αδικημένος, μπαίνει σε στόματα προφανώς ανίδεων χρηστών, που τον βάζουν να συμβολίζει ακριβώς αυτά που, όταν τα κατάλαβε, τα φασκέλωσε… Τελευταίο κρούσμα, σχόλιο του γραμματέα Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Καρύδη ότι η Ν.Δ., προπαγανδίζοντας την «επιστροφή στον λαό» των 17,7 εκατ. ευρώ από μίζες, εμφανίζει τον πρωθυπουργό «να υιοθετεί πρακτικές Μαυρογιαλούρου» («Εφ.Συν.» 30/1).

Ενώ, μόνο, ενδεχομένως, κοινό σημείο μεταξύ κινηματογραφικού Μαυρογιαλούρου και… εικονικού (virtual) πρωθυπουργού είναι οι σύμβουλοι. Οι ίδιοι, πάνω-κάτω, που τον συμβούλεψαν και τους άκουσε, στην επιστροφή από Βρυξέλλες, να ρίξει και μια ματιά στην Κεφαλονιά και να καλοπιάσει με ταξίματα τους Κεφαλονίτες, να… χαρεί και το πανελλήνιο. Ετσι… χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ και… χωρίς προηγούμενη μελέτη του σοβαρότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα αυτές τις μέρες. Δεν τον άφησε όμως… παραπονεμένο η κεφαλονίτικη σάτιρα: «Οπως καταλαβαίνετε η κάλπη πλησιάζει/ και έθιμο είναι παλιό ότι όποιος θέλει τάζει/ (…) Μα ένα είναι σίγουρο που παραδέχονται όλοι/ πως θέλουν την απόσχιση Ληξούρι κι Αργοστόλι»…