Του Πέτρου Μανταίου

Τι «φάμπρικα» είναι, επί τέλους, αυτή η αμαρτωλή ιστορία με τις εκ των προτέρων απαλλαγές από ποινικές ευθύνες διοικητών ή υψηλόβαθμων στελεχών δημόσιων οργανισμών; Ποιος, εν τέλει, θα έχει την ευθύνη για ενέργειες ή παραλείψεις των διοικήσεων αυτών των οργανισμών, που ενδέχεται να αποδειχθούν επιζήμιες για τα συμφέροντα του Δημοσίου ή του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου; Προηγουμένως, πριν από λίγο καιρό, ήταν η απαλλαγή από τυχόν μελλοντικές ποινικές ευθύνες του διαχειριστή της πρώην ΕΡΤ∙ αυτού του μεγάλου «βάλτου» της μνημονιακής περιόδου που, είμαι βέβαιος, θα τον συζητάμε για χρόνια.

Τώρα λέει («Εφ.Συν.» Σαββάτου) «Απαλλαγή των διοικούντων το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων Περιουσίας Δημοσίου) από ποινικές ευθύνες για αποφάσεις που σχετίζονται με την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων (ακίνητα κ.λπ.) του Ταμείου εξασφαλίζει τροπολογία, που κατατέθηκε βιαστικά στη Βουλή αργά το βράδυ» της Παρασκευής∙ άψε-σβήσε δηλαδή, μη μας πάρουν και χαμπάρι! Υπάρχουν και πολιτικές… διαρρήξεις… Και γι’ αυτό, λέει, η κυβέρνηση επικαλείται την «πολυπλοκότητα των αποκρατικοποιήσεων» (ό,τι καταλάβατε, κατάλαβα!). Οπότε, λέει, το βάρος όποιας απόφασης συνδέεται με καθυστερήσεις, ρήτρες κ.λπ. να το φορτώνεται το υπουργικό συμβούλιο και όχι οι διοικούντες (το ΤΑΙΠΕΔ), έστω και αν καθυστερήσεις, ρήτρες κ.λπ. οφείλονται σε δική τους υπαιτιότητα!

Τώρα, τι ευθύνη (ποινική!) μπορεί να φορτωθεί το υπουργικό συμβούλιο, εάν οι διοικούντες το ΤΑΙΠΕΔ τα θαλασσώσουν (επίτηδες βάζω αυτό το ρήμα, γιατί πιστεύω πως όλο το ΤΑΙΠΕΔ ξεκινάει και τελειώνει στο… Ελληνικό∙ τα υπόλοιπα είναι για… γαρνιτούρα!), αυτό… συνάγεται από παλαιότερες υποθέσεις, όπου στοιχειοθετήθηκαν μεν ευθύνες υπουργών, αλλά και αυτούς (τους υπουργούς) τους είχε εκ των προτέρων απαλλάξει νόμος (εμπνεύσεως του κ. Βενιζέλου, αν η μνήμη δεν με απατά∙ που είναι το λιγότερο να σε απατά η μνήμη, όταν σε έχει… εξαπατήσει το σύμπαν!) περί ευθύνης (αλλά μη καταλογιζομένης) υπουργών. Οπότε… έστα κι άστα.