→Ο ΠΑΟΚ πρέπει να πετάξει από πάνω του κουσούρια… αιώνων για να μπορέσει να κάνει πρωταθλητισμό

Του Ν. Ασημακόπουλου

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου τον τόνο δίνουν συνήθως οι λίγοι άσχετοι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο μόνο για να εκτονώνουν τα απωθημένα τους, ακούγεται πάρα πολύ λογικό να μην μπορεί να γίνει ο διαχωρισμός του καλού από τον κακό προπονητή.

Το πανηγυρτζίδικο στιλ που κυριαρχεί, δεν αφήνει περιθώριο ούτε για βαθύτερες σκέψεις, ούτε για σοβαρές προσεγγίσεις.

Ανάλογα με το αν νικάει κάποιος ή χάνει γίνεται ο Γίγαντας ή ο Τίποτα. Τα αποτελέσματα παρασύρουν. Αλλοιώνουν την κρίση και γίνονται αφορμή για βιαστικά και επιδερμικά συμπεράσματα.

Τις τελευταίες μέρες, βρίσκεται κατηγορούμενος ο προπονητής του ΠΑΟΚ Χουμπ Στέφενς. Ηρθε το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη κουβαλώντας ένα βαρύ φορτίο από κούπες και διακρίσεις, έδειξε από τα πρώτα κιόλας παιχνίδια, στα προκριματικά του Champions League, τη διάθεση να αλλάξει πράγματα και να βάλει σε άλλη τροχιά την ομάδα και μόλις σκόνταψε στη μέτρια ώς κακή ποιότητα των παικτών που του φόρτωσαν (και τους δέχτηκε καθώς δεν είχε άποψη για την αξία τους) άρχισαν να του πριονίζουν την προσπάθεια.

Οι περισσότεροι πίστεψαν πως επειδή το κασέ του είναι στο 1 εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο και ο Σαββίδης ρίχνει λεφτά, θα μπορούσε να χτυπήσει τον Ολυμπιακό και να του πάρει το πρωτάθλημα με δύο μήνες δουλειάς. Κι όταν κατάλαβαν ότι δεν γίνονται έτσι εύκολα αυτά τα πράγματα, τον έστησαν σε μια γωνιά και άρχισαν να τον πυροβολούν.

Το τι του λένε και του γράφουν, ειδικά τις τελευταίες μέρες και μετά το κυριακάτικο 2-1 από τον Πλατανιά, δεν περιγράφεται. Ολοι πίστεψαν ότι με το που ήρθε θα έβγαζε το μαγικό ραβδί και θα ξεκινούσε την… πορεία προς τον θρίαμβο.

Το μεγαλύτερο αλαλούμ έγινε με τις μεταγραφές. Ο κάθε άσχετος ή μικροσυμφεροντολόγος φόρτωνε με απίθανους ποδοσφαιριστές την ομάδα, ο προπονητής δεν είχε λόγο, οπότε καθόταν να βλέπει τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι προσπαθούσαν να… μεγαλώσουν το μέγεθος του κλαμπ.

Οταν το φιάσκο αποδείχτηκε και μαθηματικά, με τον ΠΑΟΚ στους -10 ώς -14 βαθμούς από την κορυφή, άρχισε το ξεσκαρτάρισμα του ρόστερ. Αλλά τότε ακολούθησε το ερώτημα… γιατί διώχνει εκείνους που χρησιμοποιούσε βασικούς και δήλωνε πως τους πιστεύει – λες και είχε άλλους να βάλει ή λες και θα ‘πρεπε να βγαίνει και να τους τα χώνει δημόσια στο στιλ… ξέρετε, είναι άχρηστοι, αλλά αυτούς έχω!

Φυσικά, από ένα σημείο και μετά, με αφορμή και τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, ο Στέφενς έφερε ποδοσφαιριστές που έκρινε ο ίδιος ότι του κάνουν. Μόλις όμως έχασε πάλι ένα ματς, άρχισαν τα… «ορίστε, είδαμε τι έκανες και με τους καινούργιους», σαν να ‘ναι οι παίκτες… τηλεκατευθυνόμενα που τα προγραμματίζεις και παίζουν κατά τα κέφια σου.

Η κριτική που γίνεται θυμίζει τις μέρες του Οσιμ στον Παναθηναϊκό. Ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ωσπου έφυγε τότε ο Ιβιτσα σαν αποτυχημένος και παραδέχτηκαν όλοι μετά πόσο μεγάλος προπονητής ήταν!

Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε, άσχετα από το χθεσινό 5-0 κόντρα στον ΟΦΗ. Στην πραγματικότητα όλοι (ακόμη κι ο ιδιοκτήτης Ιβάν Σαββίδης) τον περιμένουν να χάσει το Κύπελλο για να τον διώξουν χωρίς αποζημίωση, χωρίς να δίνουν δεκάρα για την επόμενη μέρα.

Κανένας δεν έμαθε σ’ όλους αυτούς τι θα πει υπομονή, δουλειά, μεθοδικότητα, βάθος χρόνου, ειδικά σε μια ομάδα που δεν έχει συνηθίσει στον πρωταθλητισμό ώστε να μπορεί να αποφεύγει τις παγίδες του.

Γιατί εδώ είναι φανερό ότι, εκτός από τον καλό προπονητή, χρειάζονται και μερικοί άνθρωποι που να μπορούν να κατεβάζουν ιδέες, να αλλάξουν τη νοοτροπία των οπαδών, να βάλουν σε καινούργιες ράγες τα μυαλά των πολλών, να δουλέψουν με σύστημα και με πλάνο τουλάχιστον διετίας, να στήσουν πράγματα από την αρχή, να μάθουν να περιμένουν… Με δυο λόγια, να πετάξουν από πάνω κουσούρια… αιώνων και μετά να διεκδικήσουν με αξιώσεις ένα πρωτάθλημα.

Μόλις προχθές ο Μουρίνιο, λίγη ώρα αφού νίκησε εκτός έδρας τη Σίτι με 1-0, αντί να πανηγυρίσει, βγήκε και είπε επί λέξει: «Η Αρσεναλ δουλεύει εδώ και πολλά χρόνια για να εξελίξει την ομάδα της. Αυτό που κάνουμε εμείς φέτος, το έκαναν αυτοί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι το φαβορί για τον τίτλο». Λόγια που στους ανθρώπους του ΠΑΟΚ ακούγονται… αλαμπουρνέζικα!

Πόσα χρόνια δούλεψε η Αρσεναλ πριν πάει για πρωτάθλημα; Δέκα!

Σε ποιον να τα πεις όμως αυτά; Εδώ κάποια στιγμή ο Λεμονής ήταν… καλύτερος προπονητής από τον Μπάγεβιτς για τους περισσότερους οπαδούς του Ολυμπιακού. Ο Μίτσελ πάει να… ξεπεράσει σε δημοτικότητα τον Βαλβέρδε. Κι ο Σάντος, που στην Πορτογαλία βρισκόταν στο περιθώριο, είναι περίπου ο ήρωάς μας!