Λένε πως το δεύτερο κοίταγμα τεκμηριώνει την αξία ενός θεάματος. Αν πραγματικά αυτό αξίζει. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρώτη του παρουσίαση στη Λυρική, το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» πρόβαλε ξανά στην ίδια σκηνή (1-9/2/2014), πιο ολοκληρωμένο και μεστό, κρατώντας τις ίδιες δομές και αυξάνοντας με κάποιες προθήκες τον χρόνο του από 60 λεπτά σε 90, δίχως διάλειμμα. Καλύπτοντας έτσι, ευτυχώς, από μόνο του την όλη βραδιά. Λέμε ευτυχώς, γιατί το περσινό πρώτο μέρος με μουσική του Βίλα – Λόμπος διέσπασε την ενότητα του «ταξιδιού» μας.

Το σημαντικό αυτό μπαλέτο, επίτευγμα της άριστης συνεργασίας του χορογράφου Ρενάτο Τζανέλα με την Ελένη Καραΐνδρου, που για πρώτη φορά επενδύει με τη μουσική της ένα χορευτικό δρώμενο (η εύστοχη πρόταση προέρχεται από τον διευθυντή και άξιο πλοηγό της Λυρικής Μύρωνα Μιχαηλίδη), πήρε ανάσα κάτω από τη σκιά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, από το κινηματογραφικό έργο του οποίου δανείστηκε και τον τίτλο.

Είναι θαυμαστό πως η αίσθηση που απορρέει από τη δημιουργική προσωπικότητα του κινηματογραφιστή έχει συμβάλει στην αγαστή συνεργασία όλων των συντελεστών. Οχι μόνο του χορογράφου, που αν και μη Ελλην, έπιασε άμεσα το πνεύμα του ανθρώπου – ταξιδευτή με τη μεταφυσική του έννοια, εμπνεόμενος τις ταιριαστές κινήσεις. Αλλά και της κόρης του Αγγελόπουλου, Κατερίνας, που έστησε το πρωτότυπο σκηνικό Δέντρο – Ζωή και τους καθρέφτες που καθορίζουν ανάλογα την πορεία μας σ’ αυτήν, και του Βινίτσιο Κέλι, με τους επιτυχημένους φωτισμούς του, και βέβαια των 17 άριστων χορευτών, που ο καθένας εκστασιασμένος βάδισε ανάλογα με τη δική του ιδιοσυγκρασιακή εκφραστικότητα τα μονοπάτια της χαράς, της θλίψης, του ονείρου ή του σπαραγμού.

ΥΓ. Με την ευκαιρία θα ήθελα να εκφράσω την άποψή μου σχετικά με τα 2 χορευτικά εμβόλιμα στο «Μακμπέθ». Πιστεύω πως δεν πρόσθεσαν οι χορογραφίες του Ρ. Τζανέλα στο έξοχα παρουσιασμένο έργο. Ιδίως το σόλο της εξαίρετης Αιμιλίας Γάσπαρη στις pointes έμοιαζε αταίριαστο και περιττό.

Μίρκα Ψαροπούλου