Του Τάσου Παππά

Το πόσο εύθραυστο είναι το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε με την τελευταία έρευνα της Public Issue, που έγινε για λογαριασμό της «Εφημερίδας των Συντακτών». Μέσα σ’ ένα μήνα η διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας έπεσε από το 3,5% στο 1,5%. Τι μεσολάβησε; Πολλά και διάφορα. Είχαμε την ατυχή επιλογή της ηγεσίας να προκρίνει για υποψήφιο περιφερειάρχη ένα πρόσωπο που δεν συγκέντρωνε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να είναι επικεφαλής ψηφοδελτίου που θα στηρίξει ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η απουσία μηχανισμών ελέγχου και στη συνέχεια η άτακτη αναδίπλωση του κόμματος, λόγω της κατακραυγής, έπληξαν το κύρος της ηγεσίας και έβλαψαν την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Οση ευελιξία κι αν έχει ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα θα δώσει πειστική απάντηση στην αυτονόητη απορία ενός καλοπροαίρετου πολίτη, που στην παρούσα φάση συνωστίζεται στην περιοχή των αναποφάσιστων: «Αν στα ήσσονος σημασίας θέματα συμπεριφέρεστε με ελαφρότητα, γιατί να σας εμπιστευθώ για τα μείζονα και τα σοβαρά;».

Αμέσως μετά ήρθε η διαφωνία για την υποψηφιότητα Βουδούρη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά της να διασκεδάσει την εντύπωση ότι δεν έχει συνομιλητές στο πολιτικό σκηνικό, επέλεξε ένα στέλεχος που στο παρελθόν είχε ψηφίσει τα μνημόνια, αλλά στη συνέχεια διαφοροποιήθηκε με εμφατικό τρόπο και από το ΠΑΣΟΚ, από το οποίο ξεκίνησε, και από τη ΔΗΜΑΡ, όπου είχε εγκατασταθεί προσωρινώς. Για την ισχυρή μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η στάση, που κατά την ηγεσία συνιστά έμπρακτη αυτοκριτική, δεν είναι αρκετή. Σύμφωνα με την ανάλυσή της, η θετική ψήφος στο Μνημόνιο είναι κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα και δεν μπορείς να εξιλεωθείς όσες εξομολογήσεις και μετάνοιες κι αν κάνεις, ακόμη και σε δημόσια θέα: μια φορά μνημονιακός, πάντα μνημονιακός.

Προφανώς, είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και διαπρέπουν παράγοντες που έλκουν την καταγωγή τους από το ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ακόμη και σήμερα πίνουν νερό στο όνομα του ιδρυτή του Κινήματος. Αυτό δεν συνιστά πρόβλημα, ίσως γιατί ο Α. Παπανδρέου για μια ορισμένη Αριστερά παραμένει ένας παρεξηγημένος ηγέτης. Γούστα είναι αυτά.

Προφανώς, επίσης, δεν δημιουργείται ζήτημα που ορισμένα στελέχη του επιμένουν ότι για να έχει τύχη μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να συμμαχήσει με το ΚΚΕ και τις ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αδιαφορώντας για τις μεγάλες διαφορές, υποβαθμίζοντας το γεγονός ότι οι αλλεπάλληλες προτάσεις τους για διάλογο έχουν απορριφθεί με σκαιό τρόπο και σχετικοποιώντας την οφθαλμοφανή αγκύρωση των συγκεκριμένων σχημάτων στο σύμπαν του σταλινισμού. Τους αρκεί ότι όλοι δηλώνουν αντικαπιταλιστές και αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό. Τώρα, τι είδους σοσιαλισμό έχουν στο μυαλό τους τα διάφορα κόμματα και οι κινήσεις που μιλούν στ’ όνομά του, είναι ένα θέμα που θα το λύσει η ζωή, όταν θα ξεκινήσει η διαδικασία οικοδόμησης του βασιλείου της ισότητας και της ελευθερίας.

Ωραία και ενδιαφέροντα όλα αυτά. Δίνουν την ευκαιρία για δημιουργικές αντιπαραθέσεις και αναστοχασμό. Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικό κόμμα που διεκδικεί την εξουσία και δεν είναι λέσχη συζητήσεων που ασχολείται σε φιλολογικό επίπεδο με όλα τα ανοιχτά θέματα που διχάζουν το παγκόσμιο και το ελληνικό αριστερό κίνημα, οφείλει, εφόσον θέλει να κυβερνήσει, να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Κάνοντας την αδυναμία του στιλ δεν κερδίζει. Βαφτίζοντας την κακοφωνία πλουραλισμό και τις φράξιες ρεύματα, πριμοδοτεί τη σύγχυση στις τάξεις των οπαδών του, επιτρέπει στους αντιπάλους του να τον χλευάζουν για έλλειμμα σοβαρότητας και προβληματίζει όλους εκείνους που θέλουν να τον πλησιάσουν, αλλά μαγκώνονται εξαιτίας του κλίματος που επικρατεί στο εσωτερικό του.

Αν η ηγεσία και το στελεχικό δυναμικό κάθε απόχρωσης πιστεύουν, όπως λένε, ότι στη χώρα έχουμε ανθρωπιστική κρίση, η οποία πρέπει να σταματήσει πάση θυσία, αν πράγματι θεωρούν ότι τα μνημόνια είναι καταστροφικά και το χρέος είναι βραχνάς για την οικονομία, τότε είναι επείγουσα ανάγκη να συνεννοηθούν μεταξύ τους για το πώς θα πορευτούν μέχρι τις εκλογές, τι θα κάνουν αν κληθούν να διαχειριστούν τις κρίσιμες υποθέσεις, με ποια ταχύτητα θα κινηθούν, ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις στην περίπτωση που θα εκβιαστούν και ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές που δεν θα παραβιάσουν.

Απαιτείται λοιπόν μια ειλικρινής και σε βάθος συζήτηση που θα καταλήξει σε μια συμφωνία η οποία θα δεσμεύει όλες τις πλευρές. Πλειοψηφίες και μειοψηφίες, ναι. Προστασία των μειοψηφιών, βεβαίως. Δικαίωμα στη διαφωνία, οπωσδήποτε. Ωστόσο, η συνεχής προβολή αστερίσκων για τη μία ή την άλλη επιλογή, για την τακτική, ενίοτε και για τη στρατηγική, ένα αποτέλεσμα θα έχει: την απαξίωση των πάντων. Και τότε, θα μιλάμε για τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ (της παρηγοριάς).

[email protected]