Το φεστιβάλ δανείζεται ρυθμό και διάθεση από την πόλη του, που είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, με μακριά παράδοση στην avant-garde. Γι’ αυτό και οι εικόνες που κρατάμε δεν είναι μόνο από τις αίθουσες

Της Λήδας Γαλανού

1. «Boyhood». Φαβορί για τη Χρυσή Αρκτο. Μέσα σε 12 χρόνια, ο Λινκλέιτερ, με τη συνδρομή του Ιθαν Χοκ, γυρίζει την ιστορία μιας οικογένειας, καθώς ο χρόνος περνά από πάνω της. Μια ταινία–αποκάλυψη, όχι μόνο για την πρωτοτυπία της σύλληψής της, αλλά κυρίως για τη γοητεία που αναδεικνύει στις πιο απλές στιγμές της πιο συνηθισμένης ζωής.

2. «’71» του Γιαν Ντεμάνζ. Φαβορί για Αρκτο ή Βραβείο Σκηνοθεσίας. Η συγκλονιστικότερη, ώς τώρα, ταινία του Διαγωνιστικού, σκηνοθετικό ντεμπούτο στο εμπόλεμο Μπέλφαστ του 1971, ταινία δράσης και φιλοσοφικό δοκίμιο μαζί, ένα από τα υπέροχα φιλμ που καταρρίπτουν το όριο ανάμεσα στο εμπορικό και το καλλιτεχνικό σινεμά.

3. Αντρες / Γυναίκες. Οι δύο ερμηνείες που παρέμειναν ολοζώντανες στη διάρκεια του φεστιβάλ, ήταν και οι δύο «στωικές», ήσυχες, με μια εσωτερική δύναμη. Η Λέα βαν Ακεν στο «Kreuzweg / Stations of the Cross» του Ντίτριχ Μπρούγκεμαν, μια κόρη θρησκόληπτης οικογένειας που αποφασίζει να θυσιαστεί για το καλό του αδελφού της. Και ο Βαγγέλης Μουρίκης στο «Μικρό ψάρι», ένας hitman που αναλαμβάνει να πάρει εκδίκηση για όλη τη βρομιά της ελληνικής κοινωνίας.

4. Η ελληνική παρουσία. Μπανάλ τίτλος, αλλά περιεχόμενο γεμάτο ουσία. Το ελληνικό σινεμά απλώθηκε σε όλα τα βασικά τμήματα: το «Μικρό ψάρι» του Οικονομίδη στο Διαγωνιστικό, το «Να κάθεσαι και να κοιτάς» του Γιώργου Σερβετά στο Πανόραμα, το «Στο σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα στο Forum, το «Washingtonia» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη στο Διαγωνιστικό Μικρού Μήκους, το «Προαύλιο» της Ρηνιώς Δραγασάκη στο Generation, το «Χαιρετισμούς από τη Θάλασσα των Σαργασών» των Σύλλα Τζουμέρκα και Γιούλας Μπούνταλη στο Berlinale Talents Script Station Lab, το «Ο γιος της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου και το «Happy birthday» του Χρίστου Γεωργίου στο 11ο Berlinale Co-Production Market, η συμφωνία του Χρήστου Β. Κωνσταντακόπουλου με τη FilmNation. Μια σφαιρική παρουσία με στρατηγική, φιλοδοξία και παλμό, που ξεπερνά οποιουδήποτε είδους «wave» και γίνεται μια στιβαρή κινηματογραφική πραγματικότητα που γνωρίζουμε ότι θα έχει μέλλον. Γιατί το βλέπουμε ήδη.
 

5. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Ντίτερ Κόσλικ, συζητιέται έντονα για τη θέση του επόμενου υπουργού Πολιτισμού. Αν συμβεί αυτό, θα καλύψει τη μίνιμουμ απαίτηση: θα ασχοληθεί με το σινεμά της χώρας του.

6. Η άλλη φλόγα. Τα 200 μέλη της ακτιβιστικής ομάδας «Enough is enough» άναψαν, δίπλα στο κέντρο του φεστιβάλ, μια ολυμπιακή φλόγα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου (διεθνές σύμβολο της LGBT κοινότητας) που θα καίει για 16 ημέρες, όσο δηλαδή θα διαρκέσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Σότσι, κρατώντας πανό με συνθήματα «No to homophobia».

7. Street food. Η νέα ενδιαφέρουσα τάση στο φαγητό: υπογράφεται από μεγάλους σεφ, παίρνει διαφορετικά προφίλ, έχει έμπνευση και δύναμη. Πέντε βαν στήνονται έξω από το Berlinale Palast, για να προσφέρουν στους περαστικούς τις καλύτερες γεύσεις της γερμανικής και παγκόσμιας κουζίνας. Δεν είναι φτηνό (6 ευρώ το σάντουιτς), αλλά είναι το φετινό σημείο συνάντησης των φεστιβαλιστών, ή του σινεμά με τη γεύση.

8. Ασυλο στη Γερμανία. H ταινία του Ντάνις Τάνοβις, «An episode in the life of an iron picker» κέρδισε πέρσι το δεύτερο μεγάλο βραβείο της Berlinale και ο πρωταγωνιστής της, ο Ρομά ερασιτέχνης ηθοποιός Ναζίφ Μούζιτς, το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας. Ο Μούζιτς επέστρεψε φέτος στο Βερολίνο. «Η Βοσνία με πρόδωσε,» είπε, ζητώντας άσυλο από τη γερμανική κυβέρνηση. Η αίτησή του απορρίφθηκε, αλλά η Berlinale έσπευσε να διοργανώσει έρανο για τη νομική του εκπροσώπηση, ενώ με τη δημοσιότητα που προέκυψε, ο Μούζιτς έχει ήδη αρκετές προσφορές για χρήματα και δουλειές.

9. Ο καιρός. Συνηθισμένοι στο μείον 10 με μείον 18 βαθμούς Κελσίου, που είναι ο καιρός στο Βερολίνο τέτοια εποχή, οι επισκέπτες του φεστιβάλ εκστασιαστήκαμε με την καλοκαιρία. Στη διάρκεια της ημέρας η θερμοκρασία δεν έπεφτε κάτω από τους… 2, πράγμα που βοήθησε τους Βερολινέζους να συρρέουν κάθε μέρα στην Potsdammer Platz, το κέντρο του φεστιβάλ, όχι μόνο για ταινίες, αλλά κυρίως για να απολαύσουν το καφεδάκι τους έξω: οι εξωτερικές σόμπες στα μαγαζιά δεν άναψαν, οτιδήποτε πάνω από το μηδέν είναι θαυμάσια θερμοκρασία για να βρίσκεσαι έξω!

10. Η Τίλντα Σουίντον. Κάθε της εμφάνιση μένει αξέχαστη. Ηρθε με δύο ταινίες: το «The Grand Budapest Hotel», το απολαυστικό νέο φιλμ του Γουές Αντερσον που άνοιξε το φεστιβάλ κι ελπίζουμε να μνημονευτεί στα βραβεία, και το «Snowpiercer», τη σκοτεινή φουτουριστική φαντασμαγορία του Μπονγκ Τζουν-Χο. Είπε στη συνέντευξη Τύπου: «Η Berlinale είναι ένα πολύτιμο μέρος για μένα. Ηρθα εδώ με την πρώτη ταινία όπου έπαιξα, το “Caravaggio” του Ντέρεκ Τζάρμαν. Ηταν και το πρώτο φεστιβάλ όπου πήγαινα ποτέ. Κι αποτέλεσε τα θεμέλια της σχέσης μου με το σινεμά σ’ ένα πρακτικό επίπεδο. Γνώρισα σκηνοθέτες εδώ. Ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα αμέσως μετά. Λέω στους διοργανωτές να μ’ αφήσουν να καθαρίσω το Palast καμιά φορά, γιατί όλα τ’ άλλα τα έχω κάνει εδώ. Η Berlinale είναι, για μένα, ένας κινηματογραφικός φορτιστής για τις μπαταρίες μου».