Της Πηγής Ασυνειδήτου

-Ακούστε, ακούστε κ. Ασυνειδήτου, είναι σημαντικό το όραμα. Εγώ νιώθω ότι ξύπνησα πάλι από τον λήηηηηθαργο. Θυμάστε πώς ήμουν τον τελευταίο καιρό που ερχόμουν εδώ.

- Εσείς θυμάστε ότι ζούσατε έναν λήθαργο;

- Τον ζούσα, δεν τον ζούσα;

- Αν έτσι νιώθατε…

- Καλά, δεν σημαίνει ότι επειδή έβγαινα από το σπίτι μου δεν ήμουν σε έναν λήηηηηθαργο… Καλά και τα μπαράκια, τα ποτά, τα σινεμά, τα ρούχα, τα αξεσουάρ και τα ταξίδια. Καλά όλα αυτά. Και δεν λέω ότι δεν τα έκανα. Προς Θεού, δεν θέλω να λαϊκίζω. Αλλά εγώ ένιωθα σαν να βρίσκομαι σε λήηηηηθαργο.

- Και τώρα βγήκατε;

- Ναι χάρη και σε εσάς, αλλά να σας πω κάτι, το όραμα της πολιτικής είναι αυτό που με τρέφει. Που με κρατά ζωντανό. Τώρα ναι, μπορώ να πω, βγήκα από τον λήηηηηηθαργο και νιώθω ετοιμοπόλεμος.

- Ποιος είναι ο πόλεμος;

- Μα, ο δήμος της Αθήνας… στην κυριολεξία πόλεμος. Θα τον διεκδικήσω.

- Και το όραμα;

- Να τον βγάλω και αυτόν από τον λήηηηηθαργο…

- Να βγείτε δηλαδή παρέα;

- Ναι. Για να σας πω την αλήθεια, νομίζω ότι είναι καρμικό… Το βρίσκετε εσείς τυχαίο ότι και οι δύο τόσα χρόνια, νομίζω κιόλας τα ίδια ακριβώς χρόνια, είχαμε πέσει σε λήηηηηθαργο;

- Ποιοι εσείς;

- Εγώ και ο δήμος… τι δεν καταλαβαίνετε;

- Συγχωρήστε με, απευθυνόσασταν σαν να είναι άνθρωπος και μπερδεύτηκα…

- Δεν είναι άνθρωπος ο δήμος;

- Δεν είναι.

- Ναι, γιατί όμως;

- Γιατί;

- Γιατί είναι άνθρωποι. Για μένα δεν είναι άψυχος ο δήμος της Αθήνας. Είναι όλες αυτές οι ψυχές των Αθηναίων μαζί. Και θα βγούμε μαζί από τον λήηηηηηθαργο. Γιατί έχω όραμα.

- Και ποιο είναι αυτό;

- Κατ’ αρχάς αναβαθμίζουμε την αισθητική της πόλεως. Τέρμα όλα τα μίζερα. Φώτα, καθαριότητα, σελέμπριτις, παραστάσεις, γιορτές, σικ πράγματα για την πόλη. Wine bars, τάπας, θερινά σινεμά και άλλα wine bars, όλα θα γίνουν για την πόλη που αγαπούμε.

- Για τις ψυχές των Αθηναίων, αισθητική αναβάθμιση και για αυτές;

- Ασφαλώς. Τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι κάνει στην καθημερινότητα ο δήμαρχός τους. Espresso το πρωί για όλους. Μεγάλες πισίνες για τους καλοκαιρινούς μήνες. Ολοι θα έχουν μπουρνούζια 100% cotton με το μονόγραμμά τους. Γαλλικά σαπούνια. Και οι άστεγοι μπουρνούζια με το μονόγραμμα, δεν κάνω διακρίσεις. Και φωτογράφοι, πολλοί φωτογράφοι. Ολη η πόλη σαν νησί. Σαν τα Ματογιάννια. Με κατάρτια, σχοινιά από πλοία, να μυρίζει η ατμόσφαιρα θάλασσα, να σε δροσίζει. Το mojito να σου γαργαλάει τον λαιμό, η ζέστη να καίει τα μάγουλά σου και μουσική, απαλή μουσική, να χαϊδεύει τα αυτιά σου…

Ετσι, πάμε να βγούμε όλοι μαζί από τον λήηηηηηθαργο…