Αντηρίδα σημαίνει στήριγμα. Από εκείνα που κάποιες στιγμές χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ

→Η κρίση κάνει καλό στον εθελοντισμό, αλλά ο εθελοντισμός δεν είναι φιλανθρωπία, είναι πλέον ανάγκη

«H ιδέα ενός συλλόγου που θα παρίσταται ως πραγματικό στήριγμα έγινε πραγματικότητα χάρη στις ενέργειες και τις δράσεις της Ζωής Ψαρρά-Παπαγεωργίου, η οποία είναι η πρόεδρος της «Αντηρίδας»

Της Στελλίνας Μαργαριτίδου

Στέκομαι στην είσοδο της βραχείας ογκολογικής μονάδας του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη. Και σκέφτομαι πως όταν φτάνεις ώς εδώ ή έχεις μόλις φέρει εδώ κάποιον δικό σου άνθρωπο, η κατάσταση μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Συχνά είναι. Το πιο δύσκολο βέβαια είναι πως είσαι μόνος. Ο ήχος που γεννά η απουσία των ανθρώπων είναι εκκωφαντικός.

Η κοπέλα που με πλησιάζει πάντως έχει διάθεση για κουβέντα. Στην τσάντα της μοιάζει να μεταφέρει ό,τι χρειάζομαι και –σχεδόν δεν το πιστεύω- με περιμένει απέξω ακόμα κι όταν έχω πλέον τελειώσει… Κάπου ανάμεσα στη ναυτία και τη ζαλάδα σκέφτομαι ότι μάλλον είναι υπάλληλος κάποιας ασφαλιστικής εταιρείας. Εκείνη απαντά ότι είναι εθελόντρια του νοσοκομείου, όπως και η άλλη που βλέπω απέναντι να οδηγεί έναν ασθενή με καρότσι, μια άλλη που βαδίζει δίπλα σε έναν συνοδό που μεταφέρει ακτινογραφίες στο ακτινολογικό, ένας νεαρός που έρχεται από την καφετέρια με το τσάι ενός μάλλον καταβεβλημένου κυρίου…

Ημέρες γεμάτες

Το γραφείο που γράφει «Αντηρίδα: Εθελοντές Νοσοκομείου Παπαγεωργίου» ανοίγει καθημερινά στις 9 το πρωί. Η Μελίνα Μελικίδου, γραμματέας και υπεύθυνη συντονισμού εθελοντών, τσεκάρει στο ημερήσιο πρόγραμμα τα ονόματα των εθελοντών για τη σημερινή ημέρα. Οι δουλειές μοιράζονται: Αλλος θα αναλάβει τις μετακινήσεις των ασθενών με κάποιο αμαξίδιο, κάποιος θα μεταφέρει χαρτιά και φακέλους, άλλοι θα βρίσκονται στην αναμονή των χειρουργείων για να σου κρατήσουν το χέρι… Κάποιος μπορεί ακόμα να ασχοληθεί με την αποθήκη ιματισμού και να βρει πιτζάμες ή παντόφλες για κάποιον ασθενή που τις χρειάζεται ή να ταξινομήσει δωρεές – τις περισσότερες φορές βιβλία και παιχνίδια.

Σε ημέρα εφημερίας ένα ή δύο άτομα βοηθούν στα ΤΕΠ, ενώ κάθε μέρα περίπου στις 11.00 δύο εθελοντές θα βοηθήσουν στην εξωνεφρική αιμοκάθαρση. Συνήθως από εκείνη την ώρα και μετά το τηλέφωνο χτυπάει διαρκώς από ανθρώπους που ζητούν βοήθεια ή ενημέρωση για το τι κάνει η «Αντηρίδα», ενώ μέσα στο γραφείο κάποιος πάντα εξυπηρετεί τον κόσμο βγάζοντας φωτοτυπίες, δίνοντας πληροφορίες ή βοηθώντας όσους δεν μπορούν να συμπληρώσουν κάποια αίτηση στο πρωτόκολλο. Κάποια στιγμή μετά τις 3 το γραφείο κλείνει και τα φώτα σβήνουν, εκτός αν υπάρξει κάποιο έκτακτο περιστατικό και κάποιος εθελοντής κληθεί να σταθεί δίπλα σε κάποιον που έχει ανάγκη.

Αν δεν το έβλεπα να συμβαίνει, δεν θα το πίστευα. Η Μελίνα Μελικίδου εξηγεί: «Ο Σύλλογος Φίλων του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» ξεκίνησε πριν από περίπου τρία χρόνια, ως μια πρωτοβουλία ανθρώπων που είχαν ήδη μια σχέση με το νοσοκομείο. Ανθρωποι από το Ιδρυμα Παπαγεωργίου, μέλη του διοικητικού και ιατρικού προσωπικού, ιδιώτες. Ωστόσο η ιδέα ενός συλλόγου που θα παρίσταται ως πραγματικό στήριγμα – γιατί αυτό σημαίνει η λέξη αντηρίδα- έγινε πραγματικότητα χάρη στις ενέργειες και τις δράσεις της Ζωής Ψαρρά-Παπαγεωργίου, η οποία είναι η πρόεδρος της «Αντηρίδας»».

Η Μελίνα ήρθε σε επαφή με την «Αντηρίδα» λόγω μιας προσωπικής της εμπειρίας στο νοσοκομείο. «Ηθελα κατά κάποιον τρόπο να ανταποδώσω το καλό που έλαβα» λέει… Εγινε αρχικά εθελόντρια, έστησε μια πρώτη εκδήλωση του συλλόγου και στη συνέχεια τής προτάθηκε να εργαστεί σ' αυτόν. Σήμερα δηλώνει διπλά ευγνώμων γιατί σε καιρούς πολύ σκληρούς βρήκε δουλειά σε έναν τομέα που την ενδιαφέρει και μπορεί να προσφέρει πραγματικά! «Ερχομαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους που εργάζονται με αυταπάρνηση. Γιατρούς, νοσηλευτές, εθελοντές. Ασθενείς που πορεύονται στον δικό τους δύσκολο δρόμο με γενναιότητα. Είναι η άλλη πλευρά μιας μίζερης καθημερινότητας. Κι είναι κατά κάποιον τρόπο μαγικό να συνειδητοποιείς ότι τόσο πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι εργάζονται για έναν κοινό σκοπό, χωρίς σκοπιμότητες»…

Χάνοντας τα «πατήματά» σου

Την ακούω και δυσκολεύομαι να την πιστέψω, αλλά δεν το ομολογώ. Εκείνη βιάζεται να φύγει γιατί έχει συνάντηση με τους εθελοντές για μια γιορτή που διοργανώνουν για τους ασθενείς.

- Πώς νομίζεις ότι αισθάνεται ένας συγγενής την ώρα που περιμένει έξω από το χειρουργείο; τη ρωτάω, ψαύοντας τα όρια μεταξύ φιλανθρωπίας και εθελοντισμού:

- Επειδή βρέθηκα σε αυτή τη θέση και όχι επειδή το φαντάζομαι, η αγωνία που μπορεί να νιώσει κανείς είναι τεράστια. Τα αισθήματα είναι έντονα και η ανυπομονησία που μπορεί να σε κυριεύσει είναι απύθμενη. Δεν συμβαίνει όμως μόνο έξω απο το χειρουργείο. Με το που μπαίνεις σχεδόν σε έναν χώρο πόνου, όπως είναι το νοσοκομείο, μπορεί να χάσεις τα «πατήματά» σου: από τον προσανατολισμό μέχρι τα λόγια σου ή ακόμα και τους καλούς σου τρόπους.

- Σου έχει έρθει ποτέ να σταματήσεις ό,τι κάνεις και να πας να κλάψεις;

- Μια-δυο φορές μου έχει συμβεί και το αποδίδω σε έναν συνδυασμό σωματικής και ψυχικής κούρασης. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι καθημερινό φαινόμενο, αλλά όσοι είναι συνειδητοποιημένοι εθελοντές, ξέρουν ότι ενδέχεται να τις αντιμετωπίσουν και έτσι είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι…

Μπορεί η κρίση τελικά να κάνει καλό στον εθελοντισμό. Αυτό δείχνουν οι αριθμοί, οι δράσεις, οι άνθρωποι. Ο εθελοντισμός δεν είναι φιλανθρωπία, είναι πλέον ανάγκη. Οπως και η αλληλεγγύη. Είναι αυτό που μας κάνει καλύτερους. Η χαρά της προσφοράς, η φιλία, μπορεί και η αγάπη. Ο,τι δηλαδή δεν μπορεί να μετρηθεί –ακόμη- με αριθμούς…

Εγώ πάντως μετράω: Ο σύλλογος «Αντηρίδα» είναι μάλλον ο μοναδικός στο είδος του στην Ελλάδα…