Το δημοψήφισμα της περασμένης εβδομάδας στην Ελβετία προκάλεσε αίσθηση σε ολόκληρη την Ευρώπη για το αποτέλεσμά του. Το 50,3% όσων ψήφισαν ενέκριναν την επιβολή ορίου στον αριθμό των ξένων που γίνονται δεκτοί σε αυτή τη χώρα κάθε χρόνο για να δουλέψουν σε κατά τεκμήριο καλύτερες δουλειές απ' ό,τι στην πατρίδα τους!

Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι πρόκειται για ακόμη ένα μέτρο που παίρνει μια χώρα της Ευρώπης -η οποία ωστόσο αρνήθηκε πριν από λίγα χρόνια, πάλι με δημοψήφισμα, να μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση- ενάντια στην είσοδο ξένων από την Αφρική, την Ασία ή και την Αμερική, στο πλαίσιο του γνωστού πλέον ρεύματος ενάντια στους ξένους μετανάστες.

Ομως οι καλοί Ελβετοί ψήφισαν κατά της μαζικής εισόδου και των άλλων Ευρωπαίων! Σύμφωνα λοιπόν με τις στατιστικές, οι ξένοι που ζουν και δουλεύουν στην Ελβετία ή ζουν στις γειτονικές χώρες και δουλεύουν απλώς στην Ελβετία είναι κυρίως Γερμανοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Ιταλοί! Αυτούς δεν θέλουν σε μεγάλο βαθμό οι Ελβετοί πολίτες, οι οποίοι βομβαρδίζονται εδώ και χρόνια από την αντιξενική, αντιμεταναστευτική, αντιισλαμική προπαγάνδα, κυρίως του λεγόμενου Ελβετικού Λαϊκού Κόμματος ενός πλούσιου μεγαλοεπιχειρηματία, του Μπλόχερ, ο οποίος από περιθωριακή δύναμη έγινε γρήγορα κόμμα εξουσίας και διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη.

Θα μπορούσε να γίνει εν μέρει δεκτό ως εξήγηση το γεγονός ότι οι Ελβετοί φοβούνται μήπως κάποια μέρα γίνουν μειονότητα στη χώρα τους -κάτι αδιανόητο βέβαια- ή ότι ενοχλήθηκαν από τις αυξανόμενες προσπάθειες ξένων κυβερνήσεων και κρατών -κυρίως ευρωπαϊκών- να ελέγξουν τα δισεκατομμύρια που καταθέτουν στις τράπεζές τους πλούσιοι και… φτωχοί απ' όλο τον κόσμο…

Πέρα από αυτό όμως υπάρχει το αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι η Ελβετία, που συνδέεται με πλήθος συμφωνιών με την Ευρωπαϊκή Ενωση, ορθώνει τείχη απέναντι σε Ευρωπαίους εργαζόμενους, στοχεύοντας πρώτα τους γείτονες και ύστερα τους τελευταίους κατά σειρά εισόδου στην Ε.Ε., τους πολίτες δηλαδή των Βαλκανίων ή των Βαλτικών Χωρών.

Η απόφαση αυτή ενθουσίασε βέβαια τους ακροδεξιούς σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα δίνει επιχειρήματα σε όλους τους ευρωσκεπτικιστές για να εντείνουν την αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα τους, μόλις τρεις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές. Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά, με τις ποικίλες εκδοχές της, καλλιεργεί συστηματικά όχι μόνο το αντιμεταναστευτικό μίσος, με τις εκκλήσεις για μια Ευρώπη-φρούριο, αλλά και την ανάγκη να υψωθούν και άλλα τείχη στην καρδιά της ίδιας της Ευρώπης, που να μην επιτρέπουν την ελεύθερη μετακίνηση των Ευρωπαίων πολιτών στην ήπειρό τους.

Από τις στήλες αυτές γράφαμε πριν από μήνες ότι η δημοκρατική, κοινωνική και αλληλέγγυα Ευρώπη, την οποία διεκδικεί πάντα η Αριστερά, παραμένει ζητούμενο. Τώρα που ο κίνδυνος της ακροδεξιάς μεγαλώνει και απειλεί να σαρώσει και εκλογικά την ήπειρο που μας έδωσε τον Διαφωτισμό, είναι καιρός για ένα πανευρωπαϊκό προσκλητήριο ώστε να παραμείνει ζωντανό το όραμα της ενωμένης Ευρώπης των λαών!