Του Χάρη Ιωάννου

Τη χλιαρή για την ώρα ατμόσφαιρα της προεκλογικής περιόδου που μόλις ξεκίνησε επισκίασε η υποψηφιότητα του Θ. Καρυπίδη στην Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην επιλογή αυτή συγκρούστηκαν δύο τελείως διαφορετικές λογικές που συνυπάρχουν -για την ώρα- στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πρώτη λέει ότι «εφόσον ο υποψήφιος είναι δημοφιλής και αντιμνημονιακός, και από τις δημοσκοπήσεις που έχουμε φαίνεται να κερδίζει την περιφέρεια, μας κάνει». Η δεύτερη προτάσσει την ιδεολογική «καθαρότητα» και μοιράζει «πιστοποιητικά αριστερών και αντιμνημονιακών φρονημάτων».

Πολύ φοβάμαι ότι και οι δύο λογικές είναι εξίσου προβληματικές. Οταν λες ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τότε σε τι διαφοροποιείσαι από τα τωρινά κυβερνητικά κόμματα που ενταφίασαν την όποια ιδεολογία τους και ανήγαγαν την εξουσία ως αυτοσκοπό; Οταν από την άλλη λες μονίμως όχι σε οτιδήποτε κινείται εκτός των κομματικών σου τειχών, τότε γιατί είσαι καλύτερος από το «κομματικό κράτος» της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ;

Επιπροσθέτως, προέκυψε και δεύτερο ζήτημα, εξίσου σημαντικό. Παρά τον ντόρο που δημιουργήθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ της Δ. Μακεδονίας επέμεινε στην υποψηφιότητα Καρυπίδη, αλλά η Αθήνα τούς άδειασε. Βάσει ποιας λογικής και δημοκρατικής διαδικασίας ένα κεντρικό όργανο στην Αθήνα ξέρει καλύτερα τα ζητήματα της Δυτικής Μακεδονίας από τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ; Προσωπικά δεν γνωρίζω τον Θ. Καρυπίδη. Δεν ξέρω αν είναι «ψεκασμένος ακροδεξιός», όπως λένε κάποιοι, ή «ένας παρεξηγημένος τοπικός τηλεαστέρας», όπως λένε κάποιοι άλλοι. Σε αυτό ας απαντήσουν όσοι βγάζουν συμπεράσματα από το τι γράφει κάποιος στο Facebook. Αν όμως είχε διαγράψει έγκαιρα τα επίμαχα κείμενα, θα πληρούσε το κριτήριο του politically correct; Αν στην προσωπική του σελίδα είχε «ποστάρει» τα… στρουμφάκια από το Youtube θα ήταν αυτό κριτήριο σοβαρότητας; Είπε κάτι συνωμοσιολογικό για τους Εβραίους και χαρακτηρίστηκε «ρατσιστής». Αν όμως μιλούσε -όπως πολλοί άλλοι- για τους «Γερμανούς του… Δ' Ράιχ», τότε θα ήταν σίγουρα «επαναστάτης».

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος, ότι ένα κόμμα που πριν από δύο χρόνια ήταν στο 4% δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει την εμπειρία ή το ανθρώπινο δυναμικό ενός κόμματος εξουσίας. Αυτό όμως για ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων -και ειδικά όσων από το ΠΑΣΟΚ στράφηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του τωρινού 27%-, είναι κυριολεκτικά αδιάφορο. Οι ψηφοφόροι αυτοί είναι «επισκέπτες» και ζητούν άμεσες απαντήσεις στα προβλήματά τους, χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι ενστάσεις της ΑΝΑΣΑ ή το ψήφισμα της συνιστώσας «Ρόζα». Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ύστερα από διαβουλεύσεις, στις 11 από τις 13 περιφέρειες προτάθηκαν κατά κύριο λόγο κομματικά στελέχη. Τα μόνα εκτός ΣΥΡΙΖΑ ονόματα (Καρυπίδης, Βουδούρης) που επιλέχθηκαν για τις άλλες δύο περιφέρειες, αντί να λύσουν προβλήματα, δημιούργησαν νέα και μείζονα. Η ένδεια εναλλακτικών επιλογών προφανής. Οι εσωκομματικές αντιδράσεις απλώς τη φωτίζουν περισσότερο.

Οταν λοιπόν θα προκύψουν μείζονα ζητήματα με τη στελέχωση του κράτους από μια μελλοντική κυβέρνηση με «κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», τότε θα αποδειχθεί ότι η περίπτωση Καρυπίδη είναι μόνον η αρχή ή, για την ακρίβεια, η κορυφή του παγόβουνου. Το θέμα είναι πόσο μακριά θα βρίσκεται τότε ο Τιτανικός…