Η φινετσάτη, αλλά και σπουδαία ηθοποιός με τη μεγάλη πορεία στο θέατρο, παίζει στον «Ζορζ Νταντέν» του Μολιέρου, που σκηνοθετεί ο Θοδωρής Αμπαζής στο θέατρο «Απόλλων», αλλά και επιστρέφει στα κείμενα μιας συγγραφέως με την οποία έχει ταυτιστεί. Παρουσιάζει αύριο τον μονόλογο «Μέλπω Αξιώτη – Διαδρομές» στις υπέροχες «Αποθήκες Μπάρι», στο λιμάνι της Πάτρας

«Πιστεύω ότι είναι λάθος να προσφέρεις στο κοινό εύπεπτα, δελεαστικά θεάματα. Είναι ψέμα η αντίληψη ότι το προσεγμένο, το άρτιο καλλιτεχνικά είναι δυσνόητο και δήθεν αφορά λίγους. Μα δεν γέμιζε τις αίθουσες ο Γιάννης Χουβαρδάς έξι χρόνια στο Εθνικό και, μάλιστα, με έργα που πολύ δύσκολα ανεβαίνουν; Ειδικά την τελευταία τριετία ήταν όλες οι παραστάσεις sold out. Ακόμα και εκείνες που υποτίθεται απευθύνονταν στο λεγόμενο ευρύ κοινό, είχαν τη σφραγίδα της ποιότητας. Αλλά εκεί που κρίθηκε ο Γιάννης Χουβαρδάς ήταν στο δύσκολο, απαιτητικό ρεπερτόριο. Και τα κατάφερε. Ανέβασε τον πήχη του Εθνικού πολύ ψηλά. Θα ήταν κρίμα να κατεβεί».

Της Εφης Μαρίνου

Θυμόμαστε την έξοχη προξενήτρα που έπλασε στον «Στενό οικογενειακό κύκλο» του Οστρόφσκι πριν από χρόνια, σε μια σπουδαία παράσταση στο θέατρο «Αμόρε», όπως και δεκάδες άλλους ρόλους της. Είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς μας από την εποχή ακόμα του Ελεύθερου Θεάτρου και της «Εποχής» του Βασίλη Παπαβασιλείου. Συνεργάστηκε με καλούς σκηνοθέτες και διακρίθηκε για την ερμηνεία, το σκηνικό ήθος της.

Η κομψή, φινετσάτη Σοφία Σεϊρλή παίζει τώρα στο «Ζορζ Νταντέν» του Μολιέρου στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Και αύριο, στον ιδανικό χώρο Μπάρι της Πάτρας, επανέρχεται με την παράσταση «Μέλπω Αξιώτη – Διαδρομές», αφού φαίνεται ότι με τη συγγραφέα την συνδέει μια αδιάκοπη σχέση. Αλλωστε είναι εκείνη που έφερε την ελληνική λογοτεχνία στο σανίδι παρουσιάζοντας το 1992 τις «Δύσκολες νύχτες» της Μέλπως Αξιώτη.

Οσο για το καλοκαίρι, η Σοφία Σεϊρλή θα βρίσκεται στη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση που σκηνοθετεί ο Δ. Τάρλοου στο Φεστιβάλ Αθηνών (14-17 Ιουλίου) ερμηνεύοντας τη μάνα. Μια φιλόδοξη παραγωγή, που θα ανοίξει τη ερχόμενη χειμερινή σεζόν και το θέατρο «Πορεία».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Σοφία Σεϊρλή συνεργάζεται με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Το 2005 έπαιξε στην παράσταση -που θριάμβευσε και στην Αθήνα- «Αν μια νύχτα του χειμώνα», του Εντουάρντο ντε Φίλιππο, και το 2006 στο «Τέλος καρναβαλιού» του Γκολντόνι, και τα δύο σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου. Και τώρα ο «Ζορζ Νταντέν» του Μολιέρου την ξαναφέρνει στην Πάτρα σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Θοδωρής Αμπαζής.

……………………………………………………………………….

• Είναι διαφορετικό το κοινό της Πάτρας;

«Οπως και στην Αθήνα, έτσι και στην Πάτρα ένα διόλου ευκαταφρόνητου αριθμού κοινό ενδιαφέρεται για το θέατρο. Και όχι μόνο. Για παράδειγμα, όλο αυτό τον καιρό που βρίσκομαι εδώ πηγαίνω συχνά στην Ταινιοθήκη. Βλέπω πάντα την αίθουσα γεμάτη. Και σε ταινίες ξεχωριστές, ιδιαίτερες. Ο κόσμος λοιπόν ενδιαφέρεται, πηγαίνει. Επίσης, ο μονόλογος του Αιμίλιου Χειλάκη πάνω στον Αμλετ που προηγήθηκε στο θέατρο “Απόλλων” πήγε πάρα πολύ καλά. Κι εμείς παίζουμε με το θέατρο γεμάτο. Ο “Νταντέν” δεν είναι μια φάρσα. Είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε αυτά τα έργα μονοδιάστατα. Η παράσταση ανέδειξε με ιδιαιτερότητα μια μελαγχολική κωμωδία εποχής. Το θέμα είναι πώς προετοιμάζεσαι για τέτοια έργα. Η σκηνοθεσία, οι συντελεστές, ο τρόπος που τα προσεγγίζεις, μπορούν να τα εκτινάξουν. Αν στόχος σου είναι το εύκολο γέλιο, τότε μιλάμε για κάτι άλλο».

• Ποιο κριτήριο σταθμίζει τα «ναι» και τα «όχι» σας στις προτάσεις;

«Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες σήμερα που διανύουμε τόσο δύσκολες εποχές. Αλλά μέχρι τώρα καταφέρνω να ελέγχω κρίσεις και αποφάσεις. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι οι συντελεστές, οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαστώ, η καλλιτεχνική ποιότητα που διαβλέπω στο αποτέλεσμα. Είναι δυνατόν να μη με απασχολεί προς τα πού πηγαίνει μια δουλειά; Πώς γίνονται οι πρόβες; Εχω πει αρκετά όχι μέχρι τώρα. Κι ένα φοβερό ρόλο να μου προτείνουν, αν δεν αισθάνομαι ασφάλεια για το αποτέλεσμα, θα αρνηθώ. Κατ' αρχάς δεν θα είμαι καλά, δεν θα λειτουργώ, δεν θα μπορώ να παίξω. Ευτυχώς υπάρχουν θέατρα που ακόμα και χωρίς επιχορήγηση παλεύουν στοχοπροσηλωμένα στην ποιότητα, κάτι που αποτυπώνεται και στο ταμείο, όπως το “Πορεία”, το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας και άλλα».

• Για το Εθνικό Θέατρο, αντίθετα, κυριαρχεί η άποψη ότι το καλλιτεχνικό διακύβευμα υποχώρησε στο όνομα του εμπορικού.

«Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το λαϊκό ρεπερτόριο, κάθε άλλο. Εχουμε δει υπέροχες παραστάσεις που αντλούν και πατάνε στις ρίζες, στις παραδόσεις μας και σε λαϊκά θέματα. Αλλά με το λαϊκίστικο, ναι, έχω πρόβλημα. Πιστεύω ότι είναι λάθος να προσφέρεις στο κοινό εύπεπτα, δελεαστικά θεάματα. Είναι ψέμα δε η αντίληψη ότι το προσεγμένο, το άρτιο καλλιτεχνικά, είναι δυσνόητο και δήθεν αφορά λίγους».

• Το επιχείρημα είναι να γεμίσουν οι αίθουσες στο ευρύ κοινό…

«Μα δεν γέμιζε τις αίθουσες ο Γιάννης Χουβαρδάς έξι χρόνια και, μάλιστα, με έργα που πολύ δύσκολα ανεβαίνουν; Ειδικά την τελευταία τριετία ήταν όλες οι παραστάσεις sold out. Ακόμα και εκείνα που υποτίθεται απευθύνονταν στο λεγόμενο ευρύ κοινό, είχαν τη σφραγίδα της ποιότητας. Αλλά εκεί που κρίθηκε ο Γιάννης Χουβαρδάς ήταν στο δύσκολο, απαιτητικό ρεπερτόριο. Και τα κατάφερε. Ανέβασε τον πήχη του Εθνικού πολύ ψηλά. Θα ήταν κρίμα να κατεβεί. Δεν ξέρω τι γίνεται τελευταία. Ακούω διάφορα, όπως ότι θα κλείσουν τα ΔΗΠΕΘΕ, θα κοπούν τα πνευματικά δικαιώματα. Αυτό που ξέρω είναι πως ό,τι γίνεται σήμερα οφείλεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεκάδες ομάδες παράγουν σαν μελίσσι, θέατρα, παρά την κρίση, όχι μόνο δεν κλείνουν αλλά παράγουν. Και το κράτος κουφό. Αν διέθετε μια σοβαρή εθνική πολιτική η χώρα θα μπορούσε να ζήσει από τον πολιτισμό και τον τουρισμό της. Αλλοι λαοί μ’ ένα τίποτα τα καταφέρνουν γιατί ξέρουν πώς να το πλασάρουν, πώς να επενδύσουν σ’ αυτό».

• Σας κυνηγάει η Μέλπω Αξιώτη.

«Μετά τις “Δύσκολες νύχτες” του 1992 -μ’ αυτή την παράσταση πρωτοανέβηκε λογοτεχνία στο θέατρο- θεωρώ τη Μέλπω Αξιώτη συγγενή μου πια… Η παράσταση εκείνη επαναλήφθηκε στο Φεστιβάλ σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου εμπλουτισμένη με το τελευταίο της έργο, “Κάδμω”. Ταξιδέψαμε σε Βερολίνο, Παρίσι, Ζυρίχη – μην ξεχνάτε ότι η Αξιώτη διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Φέτος οι εκδόσεις “Γαβριηλίδη” με παρότρυναν να ασχοληθώ ξανά με τη συγγραφέα πάνω σε μια καινούργια ματιά. Κι έτσι έγιναν οι “Διαδρομές”, που παρουσιάζονται αύριο στο Μπάρι, έναν χώρο υπέροχο όπου στεγάζεται το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας».

• Είναι μια δουλειά εντελώς δική σας, αφού η ίδια συνθέσατε τα κείμενα και κάνατε τη δραματουργική προσαρμογή.

«Και η χορογράφος Μαρία Αλβανού έκανε τη μουσική επιμέλεια. Η παράσταση διατρέχει την προσωπικότητα, τη ζωή και το έργο της μέσα από ποιήματα, πεζά καθώς και την υπέροχη αλληλογραφία της. Είναι σπάνιας αξίας τα γράμματά της προς τον Γιάννη Ρίτσο, το ΚΚΕ, τη Νανά Καλλιανέση. Η Μέλπω Αξιώτη υπήρξε μια μεγάλη λογοτέχνις, αφοσιωμένη στην ιδεολογία της, αλλά συγχρόνως πίστευε στην ελευθερία της τέχνης. Υπήρξε φίλη με τους Αραγκόν, Πικάσο, Ελιάρ, Νερούντα. Ο “Εικοστός Αιώνας” της έχει μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες. Αυτή η σπουδαία γυναίκα, κόρη μιας πλούσιας μυκονιάτικης οικογένειας, προς το τέλος της ζωής της δεν είχε χρήματα ούτε για να φάει· πέθανε κυριολεκτικά στην ψάθα. Η παράσταση θα παιχτεί επίσης στα Μουσεία Σπάρτης και Βόλου της Τράπεζας Πειραιώς. Χαίρομαι που ξαναβρίσκω τη Μέλπω Αξιώτη».

* INFΟ: Θέατρο «Απόλλων». Πάτρα «Ζορζ Νταντέν» του Μολιέρου. Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος. Σκηνοθεσία-Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής. Σκηνικό-Κοστούμια: Γιώργος Μαραζιώτης. Κίνηση: Μάρω Γαλάνη. Παίζουν: Διονύσης Βούλτσος, Θανάσης Δόβρης, Μαρία Κατριβέση, Βασίλης Κόκκαλης, Μίλτος Νίκας, Σοφία Σεϊρλή, Στέλιος Σοφός, Ανδριάνα Χαλκίδη. Βιόλα: Φώτης Παπαντωνίου.